25η Μαρτίου: Σήμερα και Χθες
Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά βρισίδια πέφτουν. Ο Τράγκας ξανακάνει πόλεμο, τούτη τη φορά με Αλέξη και Κυριάκο. Ενδιαμέσως ρίχνει και καμμιά κούφια προς Μέρκελ, έτσι για την παράδοση. Πώς το λέει εκείνο το τραγούδι από τους Ιππείς της Πύλου; Πού λέει ο Στρατηγός πως έχει στηλώσει τα βιολιά, όπως γουστάρει τα βαρά και σπάει τα ζεμπερέκια; Έτσι ακριβώς.
Χρόνια πολλά!
Έτσι σκέτη την ξεφουρνίζω την ευχή, κρίνεται περιττό το παραπανίσιο. Είμαστε και μεις οι των παραδόσεων (πλην του μπακαλιάρου μετά σκορδαλιάς) που κρεμάμε ακόμα τη σημαία στο μπαλκόνι τέτοιες μέρες, είστε και σεις με την πιο… παγκόσμια αντίληψη των πραγμάτων που δεν δίνατε ποτέ σημασία σε τέτοια παλιακά κι έτσι φτάσαμε να μας κυβερνά μια παρέα ντιπ αλμπάνηδων. Το κακό δεν είναι που ξέρω ότι λυσσάτε από νεύρα για την επιλογή, μα είναι που βγάζετε τον σκασμό μην βρίσκοντας τι να πείτε. Και το πιο κακό είναι που όλοι μαζί πιαστήκαμε χέρι χέρι για τον Χορό του Ζαλόγγου.
Το προσπερνώ, όχι γιατί το βρίσκω ασήμαντο, αλλά για να μην πικραθούμε περιπλέον, μέρα που είναι. Κι ας την βλέπουν κάποιοι ως μια αργία σκέτη. Μην με διαγράψετε κιόλας, οι αυστηρές που πήρατε δικιά σας μονάχα την κοινωνική ευαισθησία δίνοντας μια μπουκιά τελαλίζοντάς το, και πικραθώ με υψηλήν πίκραν, που λέει κι ο Μάτεσις στη “Μητέρα του σκύλου”.
Βόλτα δεν έχει σήμερα. Βροχές και καταιγίδες στην πρωτεύουσα. Θα φτιάξω την σκορδαλιά μου ήσυχα και η εκδρομή στα μεσόγεια θα λάβει χώραν αύριο που θα λάμπει ο ήλιος στα βουνά θα λάμπει και στα λαγκάδια. Μια τριανταφυλλίτσα κοντοστούμπα πλην με μεγάλα τριαντάφυλλα κοκκινοασπρορόζ, ναι θα την μεταφυτέψω σε όμορφη γλάστρα και κατόπιν θα της τραγουδήσω το “Πέρδικά μου παινεμένη”, να την καλοπιάσω. Αν δεν πάει καλά, θα ακούσει άλλο, απειλητικό αυτό.
Συνταγή σκορδαλιάς; Ναι, δίνω. Οι αναλογίες δικές σας. Πατάτα και ψωμί (μουλιασμένο), το ψωμί να είναι το εν τέταρτον της πατάτας. Αμύγδαλο ξασπρισμένο κονιορτοποιημένο (άλλοτε στο χαβάνι, τώρα στο μούλτι), σκόρδο, λάδι, ξύδι, αλάτι. Και αυτό το μείγμα αραιώνει με ζουμί από έναν μεζέ μπακαλιάρου βρασμένο. Να έχει και μια στάλα μυρωδιά… μπακαλιαρίλα.
Ο ουρανός φορτώνει σύννεφα που κυνηγιούνται, ανάμεσά τους πότε πότε ξεπροβάλει ένας ήλιος δειλός, η σημαία κυματίζει στο μπαλκόνι. Παιδί, στην εξωτική Αγουλινίτσα, σαν σήμερα έτρωγα το πρώτο παγωτό μετά την παρέλαση. Το βράδυ στην αγορά μας έδιναν να κρατάμε κάτι χάρτινα φαναράκια πολύχρωμα με αναμμένο κερί κι οι τσέπες γιομάτες στραγάλια. Πρόσκοποι και λυκόπουλα με ψηλά κοντάρια διέσχιζαν σε εντυπωσιακά φωταγωγημένη παράταξη τον κεντρικό δρόμο. Λαμπαδηδρομία!
Άντε βρε. Χρόνια πολλά και για σας τα μίζερα και τάχα ευαισθητοποιημένα κοινωνικά, που κοροϊδεύετε κιόλας η μούρη σας. Αλλά δεν μας εξοργίζετε, μόνο σας τσιμπάμε όλο κατανόηση το μάγουλο. Ξέρουμε. Μπερδεμένα είστε και σεις. Πείσματα κάνετε γιατί βλέπεται πως τόσα χρόνια στήσατε λάθος όνειρα και χτίσατε στην άμμο. Εύχομαι την αφ’ υψηλού παρηγορίαν (μιας κι είναι μέρες κατανυκτικές, νηστείας θέλοντας και μη). Εκτονωθείτε.
Σας ασπάζομαι.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
