Θα βάλω αγγελία, το βρήκα. Αγρότης μόνος ψάχνει! Έτσι δεν έλεγε πρόπερσι ένα χαζό παιχνίδι τηλεοπτικό; Ε, αυτό. Με σπίτια σε ωραιότατο χωριό, 3 χλμ από την θάλασσα. Φως, νερό τηλέφωνο. Λέω σπίτια και κυριολεκτώ, στο ένα μένει η μαμά που έχει μια καταπληκτική ικανότητα να σου ανακαλύπτει καινούργιες υποχρεώσεις και στο άλλο του λόγου μου. Ανεξάρτητα, επικοινωνούν από το μπαλκόνι (με άλμα εις μήκος), το δεύτερο με ελλείψεις αλλά θα πάρουμε την προικούλα και θα το τελειώσουμε. ΚΑΙ με κήπο μεγάλο. Λεμονιές, πορτοκαλιές, αχλαδιές, τέτοια. Πουλερικά δεν υπάρχουν πια, αλλά όλοι εδώ μου λένε να βρω μια χωριατοπούλα ροδομάγουλη που να μυρίζει θρούμπι και θυμάρι το αποκείνο της, πρόθυμη να πέσει με τα μούτρα και να κάμει τον κήπο παράδεισο. Τι τις θες τις πρωτευουσιάνες που δεν ξέρουν να πλύνουν το βρακί τους; τέτοια μου λένε. Τους διαβεβαιώνω ότι θα κάμω κατά τις ορμήνειες τους, παίρνω το κατιτίς που με φιλεύουν γιατί στην Αθήνα θα πέσει πείνα μεγάλη το καλοκαίρι και πάω παρακάτω. Σήμερα το παράκανα με τα οικιακά και τα αγροτικά. Έπλυνα τα στρωσίδια, όλα στη βεράντα (και με υποδείξεις που έκανα πως δεν άκουγα γιατί η υπομονή δεν είναι ανεξάντλητη), ψώνισα, πήρα και λελουδικά που τα φύτεψα σε γλάστρες, έφαγα μπάμιες πρωτόβγαλτες και το απόγευμα το πρόγραμμα είχε σφουγγάρισμα και κατόπιν κάψιμο χόρτων, κλάδεμα και άλλα τέτοια κουραστικά πλην ευχάριστα, αν και με ολίγην γκρίνια που δεν λείπει σχεδόν ποτέ. Πριν λίγα λεπτά σκότωσα κι ένα φίδι στη γειτονιά, ούρλιαξαν οι γυναίκες, έσπευσα με το σκουπόξυλο και… όλα καλά. Αυτά προς το παρόν, σε 4 μέρες επιστρέφω στο κλεινόν, στο σπιτικό μου, στα θαλάσσια λουτρά, στην ησυχία μου.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
