Εκείνη την φίλη που μου έκανε δώρο ένα γυάλινο ταψί (δεν θυμάμαι τώρα και πώς το λένε) μόλις την ξαναδώ, κάηκε. Θα της το κοπανήσω στο κεφάλι, ακόμα κι αν μόλις έχει βγει από κομμωτήριο. Με διαβεβαίωσε πως πλένεται μια χαρά. Αααααα, δεν τα μπορώ τα χαζά. Από το πρωί παλεύω να το πλύνω, 3 φορές το μούλιασα σε νερό με χλωρίνη, τίποτα. Θα της το κοπανήσω, δεν την γλυτώνει. Όχι για τίποτα άλλο, παρά γιατί με καθησύχασε πώς είναι πολύ απλό. Λες και είχα όρεξη να κάνω λάντζα ολημερίς. Θα το πετάξω άπλυτο από το μπαλκόνι και όπου πάει. Δεν φτάνει που έγινε χάλια το φαγητό, έχω και το αποτέτοιο να πλένω. Αν ήταν εποχές καλύτερες, θα έπαιρνα φτηνά ταψιά από την λαϊκή, μιας χρήσεως. Αλλά βλέπεις… κατουρήσαμε στο πηγάδι.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
