Για τους μισθούς τα ακούσατε. Δεν ξέρω τι να πω, ούτε πιστεύω ότι αυτοί οι 3 τάχα πολιτικοί αρχηγοί που κορδώθηκαν για τον αγώνα που δώσανε, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο τώρα πια. Το πρόβλημα επικεντρώνεται στο γιατί μας έφεραν εδώ. Αλλά απάντηση δεν θα πάρω. Τα κλεμμένα δεν θα επιστραφούν, οι λάθος επιλογές δεν θα διορθωθούν, κανένας δεν θα αυτοκτονήσει από τύψεις. Απολύτως. Γι αυτό κι εγώ θα κάνω πως δεν καταλαβαίνω, έχω ρεπό σήμερα. Δουλίτσες και βόλτα. Περπάτημα δηλαδή. Να αφουγκραστώ τις κουβέντες των ανθρώπων στη λαϊκή, να δω τα κλειστά μαγαζιά της περιοχής και να αναθαρρήσω πως δεν είμαι μόνος στα δύσκολα. Κάποιοι παρά ταύτα περνάν ακόμα καλά. Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται, αλλά το βλέπω. Έχουν απόθεμα; κρυφούς πόρους; Ίσως. Δεν λέω για τους σκληρούς πασόκους, όχι τους χαζούς, τους πονηρούς εννοώ, τους αετονύχηδες. Αυτοί έκαναν την μπάζα τους. Ε, ναι κι από την άλλοι μεριά δεν παρέλειψαν, αλλά λιγότεροι. Εκεί είχαμε περισσότερους χαζούς, ζωντόβολα, από αετονύχηδες. Στην “προοδευτική” πτέρυγα επικράτησαν. Χαλάλι τους.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
