Δροσερή, αλλά ωραιοτάτη!
Ε, τι ποια, μην ακούω χαζές ερωτήσεις, αυτή ναι.
Αλλά, πολυκοσμία.
Τι θέλουν όλοι τούτοι και κατσικώνονται στις παραλίες; Και να έβλεπα πως την χαίρονται! Πώς στέκονται μια στιγμή έστω σιωπηλοί να την απολαύσουν, να ακούσουν τα μυστικά της! Μια πάρλα ακατάσχετη, όλο κάτι σαχλά αστεία τάχαμου και αλλοι παρέκει κουβεντιάζουν τα οικογενειακά τους.
Κάποια στιγμή κάθησαν δίπλα μου για λίγο ένας κύριος παχουλούτσικος αλλά πουτανιάρης συνοδευόμενος από δυο νταρντανοχοντρές σαραντάρες, πλην ντιπ χαζές, η μια έριχνε ματιές και σε μένα όταν η παρέα μου πήγε να αλλάξει. Αυτός εκνευριζόταν γιατί του έλεγαν διάφορα συνεχώς, απερίγραπτα, έβλεπε κι εμένα μια ανάσα δίπλα τους σιωπηλό να κοιτάζω πέρα, στην αρχή τις ορμήνευε να μην λένε πολλά, να μην του κάνουν υποδείξεις, τους θύμιζε πως όλα τους τα παρέχει, μέχρι βάρκα για βόλτες (άκου να δεις οι χοντρές), αλλά να μην ξεφεύγιουν και τον κάνουν ρεζίλι. Αφού τον συμπόνεσα. Κατόπιν αναλύσεως κατέληξα πως η μια ήταν σχέση του εξωσυζυγική κι η άλλη φίλη της, η πιο χάλια. Κάποια στιγμή ελευθερώθηκαν ξαπλώστρες, λάκησαν κι οι τρεις να πανε να τις ξεχαρβαλιάσουν και τότε κάθησαν δίπλα μου δυο κοπελίτσες συνεσταλμένες & χάρμα οφθαλμών. Ευτυχώς, είπα. Τούτος ο κόσμος μπορεί να μην αλλάξει ποτέ, αλλά δεν είναι και για τα μπάζα συμπούπουλος.
Τελικά, αν στήσεις αυτή στην παραλία και κρυφακούσεις τι κουβεντιάζουν οι διπλανές παρέες, μεσόκοπων κυρίως, τότε παρηγοριέσαι. Γιατί λες, τόσο χαζός κόσμος, που σκέφτεται και κουβεντιάζει τόσο χαζά, δεν μπορεί, δεν γίνεται. Είμαι πάνω από τον μέσο όρο, δόξα Σοι!
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
