Ο Ιωάννης Μεταξάς, ένας δικτάτορας, απαντάει σθεναρά ΌΧΙ στον Γερμανο-ιταλικό Άξονα. Έδωσε την απάντηση έχοντας αφουγκραστεί την θέληση του Ελληνικού Λαού, κι είχε όλο τον κόσμο δίπλα του – για πρώτη φορά σύμφωνα με τον Σεφέρη – σ’ αυτή την απόφαση.
Σήμερα, 60 χρόνια έχουν περάσει από το ΌΧΙ της 28ης Οκτωβρίου του 1940. Με τα πολλά ναι-ναι-ναι, βρεθήκαμε μπροστά στον οικονομικό οδοστρωτήρα του ΔΝΤ. Οι επιχειρήσεις κλείνουν, οι επενδύσεις δεν έρχονται και το ζωνάρι… άρχισε να μοιάζει με γραβάτα από το πολύ σφίξιμο.
Το είδαμε το ΔΝΤ, “το δοκιμάσαμε αυτό το κερασάκι” όπως έλεγαν οι παλιοί. Η πολιτική που υπαγορεύει το ΔΝΤ, οικονομική και κοινωνική, είναι ο ορισμός του αδιεξόδου. Ένα Κράτος βρίσκεται να αυξάνει το Χρέος του σε μία νύχτα κατά 100 δις – ποσό ασύλληπτο, μηδενίζει την Κοινωνική Πρόνοια, δεν αγγίζει τους Κλέφτες που δεν έπαψαν να κατασπαταλούν τη Δημόσια Περιουσία και, καθ’ υπαγόρευση του Μνημονίου, ξεπουλάει για ξεροκόμματα ΔΕΚΟ, ΟΣΕ, ΔΕΗ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα πάντα όλα.
Υπάρχει καλύτερη εγγύηση ότι το Ελληνικό Κράτος δε θα ξεχρεώσει ποτέ; Βαφτίζονται όλα προβληματικά, ξεπουλιούνται και μετά ο νεο-Γερμανός, κι όποιος άλλος αγοράσει, θα μας χρεώνει όσο θέλει, το εισιτήριο, το ρεύμα, το νερό που πίνουμε και τον αέρα που αναπνέουμε αν είναι δυνατόν. Και το Κράτος απαλλαγμένο από τις δήθεν “προβληματικές”, θα χωθεί στον πιο βαθύ λάκο. Πού θα στηριχτεί όμως για να βγει, όταν όλα θα ανήκουν στους ξένους;
Πολλά μαζευτήκανε τα ΝΑΙ, 60 χρόνια μετά το 1940. Οι δημοκρατικά εκλεγμένοι Βουλευτές δεν ακούνε τις φωνές μας, δεν εκφράζουν την βούλησή μας.
Καιρός για ένα νέο ΌΧΙ.
vidi
