Αίρω
Στρωθείτε στο θρανίο απέναντι από τον πίνακα, καλά μου, θα κάνουμε γραμματική. Στο εντελώς εκλαϊκευμένο της. Συμπαθάτε μας οι φιλόλογοι της ομηγύρεως, αλλά μπαΐλντισα ο δόλιος, έχω χρόνια ωτίτιδα, μην απογίνω με όσα ακούω και δυσκολευτεί να με χαρεί φέτος η Λούτσα η πεντάμορφη, η Λούτσα η παινεμένη. Στο θέμα μας τώρα.
Εκείνο το ρημαδοαδικοπαθημένο ρήμα της καθαρευούσης το αίρω ντε, τι σταυρό τραβάει το άμοιρο στις μέρες τούτες τις πικρές, τις ύπουλες, τις μίζερες και τις γλυκοκαριολίτσες! Παλιότερα ασελγούσαμε επ’ αυτού ως μαθητές (αχ εκείνες οι χρονικές κι εγκλιτικές αντικαταστάσεις των εξετάσεων του Ιουνίου) αλλά και οι κληρικοί βιαιοπραγούσαν τόσο στα αναγνώσματα όσο και στα κηρύγματα εκ του προχείρου.
Στις μέρες τούτες της περισπούδαστης αριστεράς διακυβερνήσεως με τις πολιτικές διεργασίες, εικασίες, κωλοτούμπες, τα σενάρια & τα ξεκατινοξεμπροστιάσματα, επανήλθε το ρήμα στην μόδα κι έγινε έκφραση του συρμού. Ξιφουλκούν κατά πάντων και πασών περιννούστατα πολιτικά στελέχη, δημοσιογράφοι & δημοσιολογούντες, με το αίρω & τα παράγωγά του ατάκτως… σωριασμένα (εντάξει;) να γνωρίζουν πιένες & σουξέ μεγάλο.
Στα ραδιόφωνα, (ω, στα ραδιόφωνα!) εκεί γίνεται η μεγάλη σφαγή. Λόγια, λόγια, λόγια. Που δεν σημαίνουν τίποτα. Ανασκολοπίζοντας την εμπιστοσύνη πότε προς την κυβέρνηση & πότε προς τον τάδε αρχηγό. Αϊ, αϊ, αϊ! Πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Από τα συμφραζόμενα μονάχα κάτι υποψιάζεσαι. Εκείνη η άρση η δόλια, τι αμαρτίες πληρώνει!
Αμ εκεί πάλι που θέλουν να ειπούν πως ο τάδε… ήρε την εμπιστοσύνη! Μμ μμ, αφήστε το κι είμαι σε κρίση ευερέθιστου εντέρου! Δεν θα πω για τις μετοχές, όχι, όχι, σε τέτοιο πονεμένο κεφάλαιο δεν θα περάσω. Παρά θα σταθώ στα απλά κι απέριττα! Παιδιά, για να το πάρουμε από την αρχή.
Πείτε το με άλλα λόγια, δικά σας. Πείτε “τα πήρε κρανίο ο τάδε και την έκανε με ελαφρά από το μαντρί”, πείτε “ο τάδε αρχηγός ζήτησε στήριξη από αρχηγούς των μικροτέρων κομμάτων της αντιπολιτεύσεως και κείνοι τον έκλασαν”. Έτσι. Με δικά σας λόγια. Τι τα θέλετε τα περιδιαγραμμάτου, να παν να χαθούν;
Το αίρω λοιπόν κατά περίστασιν μπορεί να σημαίνει διάφορα, όπως: Τραβάω, παίρνω μαζί μου, παρασύρω, κουβαλάω, αντλώ, Σούρνω, ρε αδερφέ. Και τώρα που το κανιβαλίσαμε (το ρήμα ντε), το αφήνουμε στη θέση του ανέμελο, δεν το πετάμε κατακούτελα στον ανύποπτο όπως όπως. Έχει και ηλικίες δύσκολες γύρω. Αν πια μας πιάσει βαρύ επιστημονικό, τότε το μερεμετίζουμε, το φέρνουμε στα μέτρα της κουβέντας. Βρίσκοντας τον ανάλογο χρόνο και την έγκλιση. Αν δεν νογάμε & τόσο από δαύτα, τότε το αφήνουμε να πάει στον αγύριστο & το λέμε με τα δικά μας λόγια. Λέμε “Μια ντουζίνα βουλευτές την είδαν αλλιώς και ρημαδοσκέφτονται να τον αμολύκουν τον Αλέξη επειδή την ανθίστηκαν την δουλειά ότι βρωμάει ατζαμοσύνη”. Μην λέτε “πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι” και το χοντρύνετε. Αν θέλετε και φωτό για να γίνει το ρεπορτάζ παραστατικό, έχω κάτι καλές, ξέρετε ποιές.
Έτσι. Άντε γιατί έχουμε και νεύρα τεταμένα. Ξεχαρμάνιασα. Ε, μα δεν τους μπορώ κάτι ντούβιανους που το παίζουν και αναλυτές περιννούστατοι. Τα χαϊβανάκια!
Μερσί.
Υ.Γ.
Μια τριανταφυλλίτσα, ράτσας “Σίσσυ” απόκτημα σημερινόν θα μεταφυτεύσω. Μωβ-ροζέ, μοσχομυρωδάτη. Υπέροχη. Ευχηθείτε να μου ζήσει, ας σας στεναχώρεσα. Ορίστε, γουέλ-καμ να την θαυμάσουμε, πίνοντας το κατιτίς μας.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
