Ωραιότατος καιρός! Έχει κάτι μέρες γλυκές, ιδανικές για βόλτες και καφέδες, για κουβεντολόι και ό,τι πιο πιπεράτο προκύψει. Χειμωνιάτικες λιακάδες. Ε, να βγει και η Αλκυόνη να κλωσήσει τα αυγά της στη λιακάδα.
Και εν μέσω τσιλιμπουρδισμάτων του Γάλλου προέδρου (τι εραστής κι αυτός!), δικών μας αναμασημάτων περί εξόδου στις αγορές, εσωτερικών απειλών και ανακατωσούρας λόγω που θα κλείνουν τα σχολειά για να πηγαίνουν οι οικογένειες στα χιόνια, κινδύνεψα να τις χάσω τις δυο καμαρωτές λεμονογαρδένιες μου. Λόγω υπερβολικής υγρασίας, έβγαλαν στάμπες καφετιές στα φύλλα και ψιλομαράζωσαν οι χαϊδεμένες μου, έτοιμες να με χαιρετίσουν με ένα ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη. Αμέσως σήμανε συναγερμός. Τι φιλί της ζωής, τι κανακέματα, τι τρυφερότητες και υποσχέσεις για μελλοντική περιποίηση. Άλλαξα το χώμα γύρω γύρω, πρόσθεσα στεγνό, πέταξα πέρα το ποτιστικό, τις ξανακανάκεψα, τους τραγούδησα “εμείς μαζί θα ζήσουμε, ποτέ δεν θα χωρίσουμε”, πήραν τα πάνω τους μια στάλα και τώρα… αναρρώνουν, οι γλυκές μου. Απέναντί τους οργιάζουν οι φρέζιες, τα ζουμπούλια, οι ανεμώνες, οι τουλίπες, οι νεραγκούλες, οι νάρκισσοι και κάτι άλλα ανώνυμα, όλα στριμωγμένα στη ζαρντινιέρα.
Θέλω άδειαααααααααα! Από τον Αύγουστο και δώθε, μέρα δεν έλειψα. Θέλω να πάω στη μάνα μου, να δω το σπίτι μου, να σωριαστώ απέναντι από το τζάκι μου και τα βράδια να ρίχνω ένα κοψίδι στη σχάρα, να κάνω δουλειές αγροτικές, να φάω γαβάθες ραδίκια βουνού και τζοχούς (το καλύτερο μείγμα χορταρικών), να δω φίλους, να περπατήσω δίπλα στο κύμα, να κουβεντιάσω με γείτονες και χωριανούς που όλο λιγοστεύουν, να πιω καφέδες απέναντι από τη θάλασσα, στο Κατάκωλο, στην Κουρούτα, στη Ζαχάρω, να δω ηλιοβασιλέματα και να μην τα χορταίνω. Θέλω, θέλω, θέλω… αφήστε τα. Μπούχτισα πέντε μήνες σπίτι δουλειά και φτώχεια κατηραμένη, άει στο διάολο πια.
Ακούω σχέδια κομματικά περί δημοτικών εκλογών. Ναι βρε, μην παραλείψουμε. Έχουν μείνει κάτι λίγοι ανακατευόμενοι περί τα κοινά, που δεν έχουν ακόμα διαμορφώσει τους εξωτερικούς χώρους στις παραθαλάσσιες επαύλεις. Αλλά αυτό που με πικραίνει είναι άλλο. Εκείνο το 2,5 του Πασόκ στις δημοσκοπήσεις. Τελικά είμαστε αχάριστος λαός.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
