Δύσκολοι καιροί και γκρίζοι.
Μια χώρα σαν τρελό φορτηγό, με τα φρένα σπασμένα. Και το μέλλον αόρτατο.
Κατά τύχην βρέθηκα προ ημερών σε δημόσια υπηρεσία όπου μόλις εμφανίσθηκε πολιτικό πρόσωπο, ο κόσμος αυθόρμητα του ρίχτηκε αγρίως με σπόντες, αναπάντητα ερωτήματα και πρόγκα. Χθες ξανά, σε καφέ αυτήν την φορά, πρόσωπο της άλλης πλευράς με αποχρώσες ενδείξεις εμπλοκής σε διάφορα, κανείς δεν τους διαχωρίζει πια.
Νέα ομοβροντία.
Ερωτήματα που δεν πήραν απάντηση. Και πώς να πάρουν; Γιουχάϊσμα. Κέρματα όχι, δεν πέταξε κανείς, κόσμιες εκφράσεις που κρύβαν όλη την αγανάκτηση ενός κόσμου σε απόγνωση. Δεν ξέρω αν είναι σωστό, αν είναι πρέπον, αν προάγει τη Δημοκρατία μας και τα ήθη. Πάντως, μεταξύ μας, το ψιλοχάρηκα!
Και ξανασκέφτηκα πως χρειάζεται χρόνος πολύς, να κυλήσει άφθονο νερό στο αυλάκι για να ανακτηθεί η απωλεσθείσα Παρθενία της πολιτικής. Οι παρθενοραφές όσους ξεγέλασαν, ξεγέλασαν. Μέχρις εδώ.
Και η πηγή της Αμυμώνης στέρεψε.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
