Μερικές συνήθειες δεν κόβονται ποτέ
Νάτο, πετιέται. Το καλοκαιράκι του άϊ-Δημήτρη. Χαρείτε με τέτοιες αθώες παιδικές διαπιστώσεις, άλλες δεν θα προκύψουν. Γιορτάζουμε την ονομαστική μας εμείς τα χρυσάνθεμα, το παράκανα με τις προσθήκες νέων λουλουδακίων, είμαστε πλέον ένα ανθοκήπιο είμαστε. Σωστά σκεφτήκατε, αν και σπεύσατε να καταλογίσετε ελαφρότητα σε όσους χτυπάμε τα χεράκια χαρωπά και παίζουμε την πλαστελίνη.
Να σας ξομολογηθώ ένα μυστικό που το έχετε μαντέψει; Ξεφουρνίζουμε καμμιά κουλαμάρα εδώ, το παίζουμε “γεια και χαρά γειτόνισσες, εγώ ψωλαρμενίζω”, με το συμπάθειο, έτσι να ξεπικρίσει το στόμα μας το φαρμακωμένο. Μην ματαξαναλέμε για την επερχόμενη φορολογική λαίλαπα, πρωτίστως για τον ΕΝΦΙΑ και για κείνους που πρόπερσι σαν τώρα βυζοκοπανιόντουσαν για την κατάργησή του. Δεν έχει νόημα να τους καταγγέλουμε κοινοποιώντας βιντεάκια, καταγγέλουν μόνοι τον εαυτό τους. Τους βλέπετε και τους ακούτε στις ειδήσεις. Το πώς επιβάλουν το κράτος δικαίου που τσαμπουνίζαν από την ασφάλεια της αντιπολίτευσης. Ε, αυτό από μόνο του συνιστά μαρτυρία του επαναστατικού τίποτα που κουβαλάνε. Γαργαλήθηκα να κάνω χαρακτηρισμούς, να το διασκεδάσω, αλλά τα είπαν άλλοι ξεκαρδιστικά και πιο εύστοχα, ας μην χαλάσω τις καρδιές μας και την διάθεσή μου, έχω δουλίτσες να ξεπετάξω.
Ναι, πάλι σωστά σκεφτήκατε. Ξεκίνησαν σήμερα οι τριήμερες εορταστικές. Και επειδή δεν θα προλάβω αύριο, σας ευχαριστώ για τις ευχές εκ των προτέρων. Κι εκείνους που θα παραλείψουν, δεν τρέχει τίποτα. Μόνο όσους θα με ξεχάσουν επιδεικτικά, ενώ μέχρι προχθές αξίωναν τον χρόνο μου και όχι μόνο, ε αυτούς μόνο θα απαλλάξω της… φιλίας μου. Επανερχόμεθα στα εορταστικά. Ναι, την κυριώνυμον ημέραν, αύριο βράδυ δηλαδή, καιρού συνεργούντος, θα κορυφωθούν οι εκδηλώσεις με το δείπνο. Οι συνήθεις ύποπτοι με μικρές προσθήκες και κάποιες απουσίες λόγω υγείας, ορίστε περιπεράστε. Οι καινούργιοι λαμβάνουν θέσιν περίοπτον και χαίρουν περιποιήσεως ιδιαιτέρας, την επομένη φορά που γίνονται πιο του σπιτιού, πέφτουν στην κατηγορία σκαμπώ. Μενού, το καθιερωμένο, πλουτισμένο φέτος με καινούργια πράγματα. Το βασικό πιάτο σταθερό, άλλωστε μια φορά τον χρόνο γίνεται.
Παλιά στην εξωτική Αγουλινίτσα σαν σήμερα τρέχαμε στον άϊ-Δημήτρη, κρυμμένον σε ένα κοίλωμα, μια ρεματιά του βουνού πάνω ακριβώς από το σπίτι μου. Εξαιρετικό τοπίο, πεύκα και νερά τρεχούμενα, το περιγράφω στο “Με το σφύριγμα του τραίνου”. Το απόγευμα η μάνα μου κέρναγε την γειτονιά και τους φίλους μου καρυδόπιτα.
Τα πρώτα χρόνια που είχα έρθει στην Αθήνα μου έστελνε την παραμονή ένα μεγάλο χαρτόκουτο με το ΚΤΕΛ, που είχε μέσα και τι δεν είχε. Εκείνα τα χρόνια, γύρω στο ’90, η αριστερά δεν είχε γίνει ακόμα κυβέρνηση, κάθε φθινόπωρο είχε πάντα απεργίες των μέσων μεταφοράς και όχι μόνο, επεισόδια στο κέντρο, καίγαν το Πολυτεχνείο, δρόμοι κλειστοί, δεν οδηγούσα, μήτε ταξί έβρισκα, κουβαλούσα το δέμα επεισοδιακά. Αγαναχτούσα και της έβαζα τις φωνές, αλλά μόλις έφτανα σπίτι, έλυνα τα σχοινιά και το άνοιγα, τα ξέχναγα όλα. Πάντα ένα τεράστιο στενόμακρο μπωλ γεμάτο μπακλαβά τυλιχτόν, ξέρετε. Απερίγραπτο! Θυμάμαι ότι σε εκείνο το τεράστιο χαρτόκουτο δεν έβρισκες μέσα μήτε γωνίτσα άδεια. Στουμπωμένα χίλια δυο φαγώσιμα, ακόμα και τυποποιημένα, νόμιζε φαίνεται πως δεν υπάρχουν στην Αθήνα.
Τώρα δεν φτιάχνει πια το τυλιχτό, οι χήρες δεν φτιάχνουν γλυκά, έτσι λέει, ξέχασε και τις συνταγές, παλιότερα την ρωτούσαν σε γάμους και τραπέζια, δανείζονταν τα ανάχρεια του σπιτιού που σιγά σιγά σκόρπισαν στους πέντε ανέμους. Πάντως παρήγγειλε να της πάνε γλυκά για αύριο. Επίσης μέχρι πέρυσι το ύψωμα, να το στείλει στην εκκλησία. Κι επειδή δεν μπορούσε πια να παίρνει τους δρόμους με τα δεματάκια τυλιχτά στο αλουμινόχαρτο (παλιότερα στη λαδόκολλα), αγγάρευε ένα παιδί της γειτονιάς, έναν περαστικό, ρίχνει τα δεματάκια από το μπαλκόνι με την παραγγελία να τα αφήσει έξω από την τάδε πόρτα.
Ε, με τέτοιες προσλαμβάνουσες, γίνεται κι ελόγου μου να μην το γιορτάζω; Μερικές συνήθειες δεν κόβονται ποτέ.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
