Α, τι ημέρες και κείνες. Σαν σήμερα, ναι, ναι, ναι. Ιδρύθηκε το Πασόκ. Ηχείστε οι σάλπιγγες, ξεδιπλωθείτε οι σημαίες, πείτε φτου σκόρδα τρεις φορές, φτύστε τον κόρφο σας, φτύστε τα αρχίδια σας, ότι τέλος πάντων βρείτε εύκαιρο φτύστε το.
Θέλουν να ματααναλάβουν μοναχοί τους και εξ αδιαιρέτου, με τον Γιωργάκη στο καπέλο. Μέγκλα! Όχι πως τώρα βρίσκουν εμπόδιο σοβαρό στο… έργο τους, απλά λέμε καμιά μαλακία να περνάει η ώρα. Τους είδατε πως αλυχτούσαν στο επετειακό πανηγύρι τους κατά του αγαπημένου μας Ευάγγελου Βενιζέλου; Πα πα πα! Αφού τον συμπόνεσα. Του λόγου μου, που σαράντα χρόνια άλλο πράγμα σαν τους πασοκάνθρωπους δεν σιχάθηκα.
Μήτε τον πατσά, μήτε κάτι τσακλοκούδουνα που πέσαν στο δρόμο μου και μου έκλεψαν χρόνια, μήτε κάτι άνοστα φαγητά ξενομερίτικα, μήτε τις μαλακίες που έκανα μικρότερος, μήτε φίλους που με πούλησαν για χρήμα στο καταχείμωνο (μεταξύ μας, δεν έπαιξε κάτι τέτοιο, απλά το βάζω για να κάνει πιο πονεμένο), τίποτα, τίποτα, τίποτα.
Κι αντί να βάλω κατσαρόλα να φτιάξω όσπριο (μιας κι έβαλε κρύο) στην υγειά των πασόκων που φάγανε, ήπιανε και τώρα προσβάλουν την δημόσια αιδώ με την παρουσία τους, θυμήθηκα ένα τραγούδι από Επιθεώρηση της Ελεύθερης σκηνής, σε μουσική του Κηλαϊδόνη.
“Οι πασοκάνθρωποι-οι πασοκάνθρωποι, δεν είναι αγριάνθρωποι, δεν είναι πλάσματα του κόσμου τούτου, λες και το κάνουν επί τούτου… Να φύγουν απ’ αυτή τη γη, να πάνε κάπου αλλού. Να φέρουνε την αλλαγή και στη Χονολουλού”
Κι ύστερα το άλλο: “Αλλαγή και πάνω τούρλα, ξεφωνίζουν με ταμπούρλα Πάνω τούρλα κι αλλαγή. Θα φάτε καλά…”
Μόνο που έφαγαν μόνοι τους. Εμείς, δεν θα σας πω τι, το ξέρετε.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
