Προεκλογικό Σαββατοκύριακο και κανείς δεν δίνει ένα… άσε δεν το λέω είναι πρωί, έχουμε και μικρά στην παρέα (αν κι αυτά τέτοια ώρα ψοφολογάνε). Άλλοτε, θυμάμαι, καιγόταν ο τόπος. Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες. Στην Αγνή ελληνική ύπαιθρο κυρίως ξεσαλώναμε και στο ενδιάμεσο διασκεδάζαμε με τα καμώματα των αντιπάλων, μερικά των οποίων ήσαν να χτυπιέσαι στο γέλιο. Πράσινα και μπλε καφενεία, πούλμαν τίγκα στους επιστρατευμένους να γιομίζουν πλατείες και ραχούλες, τη νύχτα να μοιράζονται ψηφοδέλτια σταυρωμένα, οικογένειες να ξεμαλλιάζονται, μια φίλη μου το έπαιζε Λυσιστράτη αν δεν αλλαξοπιστούσε ο άλλος, τέτοια ωραιότατα. Ε, να έχω κι εγώ υλικό για κανένα μυθιστόρημα. Σήμερα ποιός χέστηκε για το αν θα αρπάξουν οι Βένετοι ή οι Πράσινοι (στο άσχετο πια το χρώμα, αλλά έτσι τους έλεγαν στο Βυζάντιο) το κουβέρνο με τα άδεια συρτάρια!
Λέω να φύγω νωρίς σήμερα για παραλία, η θάλασσα το πρωί είναι ασυγκρίτως καλύτερη. Επίσης απολαμβάνεις τον καφέ σου με ησυχία πριν ξεχυθούν στην ακτή τα μπουλούκια των περιστασιακών λουομένων με τις τσιρίδες και τα πιτσιρίκια με την ρακέτα. Ένα άλλο σπορ που επιδίδομαι παρά θιν είναι αυτό που πίνοντας ό,τι πίνω (επειδή δυστυχώς έκοψα τον καφέ, ελπίζω προσωρινά) στήνω αυτί στο τι λέει η διπλανή παρέα. Ε, όχι και για ώρες, μέχρις ότου καταλάβω περί τίνους πρόκειται. Όχι από αδιακρισία, παρά από μια νοσηρή περιέργεια (παλαιόθεν) να διαπιστώνω το πώς διατυπώνουν οι άνθρωποι τις σκέψεις τους για τα απλούστερα των πραγμάτων. Εχεμύθια; Ε, ναι. Εξασφαλισμένη. Μεταξύ μας, θα αναπλάσω, μερεμετίζοντάς τον, κανέναν διάλογο αν η περίστασις το απαιτήσει, πλην ανωνύμως. Καθήστε δίπλα μου άφοβα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
