Ναι, θα τα πούμε τα παραδοσιακά “Αν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαράστονε τον γεωργό οπούχει πολλά σπαρμένα”, θα βάλουμε και την κόκκινη κλωστή στο δάχτυλο να μην μας κάψει ο ήλιος ο ανοιξιάτικος. Μα έλα που είναι και Σάββατο της Τυρινής! Τελευταία αποκριά.
Παλιά… Α, παλιά συνέβαιναν πολλά γιατί οι άνθρωποι περίμεναν την αποκριά να ξεσαλώσουν μασκαρεμένοι. Πολλές εξιστορήσεις ξεπαρθενιασμάτων σε μυθιστορήματα της εποχής ξεκινούσαν με την ατάκα: Μια τρελή βραδιά καρναβαλιού… Τα λέω στο κείμενο που ανέβασα εδώ χθες, μα δεν το διαβάσατε. Μετά περάσαν τα χρόνια, τι να κάνουν κι αυτά, πέσαμε στα δάνεια με τα μούτρα, διασκέδαζε ο κόσμος καθημερινά. Ξενύχτια, γλέντια, γαμήσια (αποκριά είναι, επιτρέπονται να λέμε τέτοια) και πιοτά. Τώρα κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Οπότε… Δίπλες, γαλατόπιτες, τυροσπανακόπιτες, μακαρονάδες περίτεχνες. Βρέχει (ψιλοκατουράει για την ακρίβεια) και οι εκδρομές ματαιώθησαν. Άρα βουρ στις συνεστιάσεις! Απόψε έχει δείπνο μετά (αποκριάτικης, σκαμπρόζικης) μουσικής.
Εκεί κατά το απομεσήμερο, ακούγοντας Δόμνα Σαμίου, βάζω ποδιά-σκούφο και δημιουργώ. Πρασόπιτα δικής μου επινοήσεως.
Μιας και το έφερε η κουβέντα εκσφενδονίζω συνταγή. Λάδι στην κατσαρόλα και τσιγαρίζεις: Πράσα, κρεμμύδια χλωρά, ένα κρεμμύδι ξερό. Λίγο μετά ρίχνεις: Άνηθο (αρκετό), μαϊντανό, προαιρετικώς μυρόνια και καυκαλίδες. Ο άνηθος είναι απαραίτητος και το άρωμά του κυριαρχεί στην πίτα. Τα τσιγαρίζεις όλα μαζί αρκετά. Κατόπιν τα αφήνεις να κρυώσουν. Τότε ρίχνεις μέσα στο μείγμα ό,τι τυριά έχεις και δυο αυγά. Εγώ σήμερα θα ρίξω φέτα, ανθότυρο, μυτζήθρα χλωρή γλυκειά, ένα γιαουρτάκι, μια χούφτα τυρί μακαρονιών και τα δυο αυγά. Οι ποσότητες είναι λιγάκι σχετικές. Πάνε ανάλογα με το ταψί. Στη συνέχεια στρώνεις το μείγμα στο ταψί βάζοντας πέντε φύλλα ζύμης κάτω, δυο στη μέση και τρία πάνω. Όλα ελαφρώς βουτυρωμένα. Στο τέλος βρέχεις μια ιδέα το πάνω φύλλο για να μην φουσκώσει και σκάσει. Την σταυρώνεις και την ψήνεις σε χαμηλή φωτιά.
Θα την συνοδέψει ένα σουφλέ (που θα έρθει ψημένο) και για τους μη τηρούντες τα “εθίματα” μια τηγανιά χοιρινού μαριναρισμένη σε κάτι που δεν το θυμάμαι τώρα ακριβώς γιατί το πήρα έτοιμο, τυριά, σαλάτα και κρασί. Α, για το τέλος θα έχει σοκολατόπιτα. Γι’ αυτήν δεν έχω να δώσω συνταγή, γιατί με γλυκά δεν καταπιάνομαι αν και λάτρης.
Μασκαρέματα; Ε, κάτι θα παίξει και επ’ αυτού. Αν και δεν χρειάζεται. Αν σας λείπει το πνεύμα του καρνάβαλου, βάλτε να δείτε ειδήσεις. Ταμάμ!
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
