Ε, βραδάκι καλοκαιριού είναι, ψιλόδροσο, παλιά στο χωριό τέτοιες ώρες κυνηγούσαμε κωλοφωτιές που γυρόφερναν στο αγιόκλημα του φράχτη. Ώρα για ρομαντζάρισμα, για καφέ σε μια ταράτσα, για μια μπύρα παγωμένη, ε μου ήρθε έτσι μια απότομη κι είπα να ρίξω και μια συνταγή ζαχαροπλαστικής που μόλις πριν λίγο διέπραξα. Πρώτη φορά το επιχείρησα, σιγοτραγουδώντας ένα θαλασσινό, ακόμα δεν έχω δοκιμάσει το γλύκισμα, αλλά υποψιάζομαι πως θα είναι ψιλοκαλούτσικο.
Χτύπησα 300 γραμ. βιτάμ με ένα γάλα ζαχαρούχο. Κατόπιν έριξα 6-7 κουταλιές κακάο ανάμικτες με σκόνη σοκολάτας και ξαναχτύπησα. Έσπασα σε μικρά-μικρά κομμάτια ένα πακέτο μπισκότα, ξέρετε, τα κλασικά. Στο μούλτι έκοψα ελαφρώς μια χούφτα καρύδια κι άλλη μια φουντούκι. Τότε έδωσα μια έτσι αποφασιστικά και τα έσμιξα όλα μαζί σε μια λάσπη σοκολατώδη. Σερβίρισα σε κάτι γυάλινα μπωλ παγωτού ελαφρώς χρωματιστά που μου τα έφεραν δώρο μα δεν τα χρησιμοποιώ ποτέ γιατί μου φαίνονται κομματάκι θειτσίστικα και τα έβαλα στο ψυγείο να ψιλοπαγώσουν. Όχι κατάψυξη, στην ψύξη.
Περιμένω επίσκεψη ένα ζεύγος φίλων να δοκιμάσουν πρώτοι. Καλά λόγια θα μου πουν, αλλά θα κόψω τις ματιές που θα ανταλλάξουν. Αν είναι φαρμακερές, δεν το ματαεπιχειρώ το ανοσιούργημα. Σας αφήνω να φανταστείτε μια παρέα δωδεκάχρονων παιδιών με κοντοπαντέλονα, που ζημιάρικα και φωνακλάδικα, κυνηγούν στις αυλές τις κωλοφωτιές. Πυγολαμπίδες, επέμενε ο δάσκαλος, αλλά ποιος έδινε σημασία σε κάτι τέτοια δασκαλίστικα…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
