Την επισκέφτηκα σήμερα έχοντας κατά νου να την αποχαιρετίσω για φέτος, την αλμυρή μου. Υπέροχη ήταν πάλι. Απαλή, δροσερούτσικη, ο ήλιος την έκανε να λαμπυρίζει ακίνητη, μια αγκαλιά έτοιμη να με δεχτεί και να μου προσφέρει την ανακούφιση. Σκέφτηκα αν αυτός ο έρωτας μπορεί ποτέ να μαραθεί και κατέληξα στο συμπέρασμα πως όσο κι αν το προσπαθήσουν ανεμοστρόβιλοι φθονεροί και καταιγίδες, τίποτα δεν θα καταφέρουν. Εμείς πάντα θα συναντιόμαστε με την ίδια λαχτάρα. Εγώ θα την αποζητώ και κείνη, υπομονετική, θα με περιμένει καλοκαίρια και χειμώνες. Θα περνάνε μέρες, μήνες ανεμοθύελλας, να βροχές, να χαλάζι, θα περνάνε γιορτές και σχόλες που μονάχα θα γλυκοκοιταζόμαστε εξ αποστάσεως όσο θα πίνω τον καφέ μου, ζεστό, χειμωνιάτικο. Ώσπου θα έρχεται η Λαμπρή, ο Απρίλης με τα λέλουδα, ο Μάης με τα ρόδα και τότε… Ω, τότε, θα με πιάνει εκείνο το ακράτητο που βγάζω από τις βαλίτσες μαγιώ και πετσέτες, θα χλιμιντρίζω σαν το άτι που βιάζεται να ξαμολυθεί στο λιβάδι! Τότε θα αρπάζω τα σύνεργα, γυαλιά, βατραχοπέδιλα και αντιηλιακά σιρόπια να τρέξω στο συναπάντημά της. Θα με πιάσει ένα τρέμουλο η αλήθεια είναι σε κείνο το πρώτο αγκάλιασμα μια μέρα του Μαγιού, μα κατόπιν θα με σφίξει εκείνη δυνατά, όπως ξέρει, να με ζεστάνει, θα τρίξω λιγάκι τα δόντια κι εγώ, θα το συνηθίσω. Κι έτσι θα μείνουμε ερασταί επί έξι μήνες συναπτούς να δερνόμαστε αγκαλιά, εγώ κι αυτή. Γαλανομάτα, παιχνιδιάρα. Την κοίταξα έτσι πονηρά φεύγοντας και της έκλεισα το μάτι, μα δεν την αποχαιρέτισα. Τα ημερομήνια προβλέπουν καλοκαιρία για κάμποσες μέρες ακόμα, αλάνθαστος ο Καζαμίας. Ανέβαλα τον αποχωρισμό μας για το Σαββατοκύριακο. Θα με περιμένει εκεί. Μπορεί με λίγο κυματάκι, μπορεί πιο δροσερή, αλλά πάντα πρόθυμη σαν αγκαλιά. Ανακούφιση, γαλήνη και απαντοχή!
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
