Η χώρα Εάλω!
Ποια πόλις; Οι πόλεις απαξάπασες, οι κωμοπόλεις και τα χωριά. Η δόλια πατρίδα ολόκληρη από τη Γαύδο μέχρι τα Δίκαια Έβρου κι από το Καστελόριζο μέχρι τους Οθωνούς. Όλα Εάλω!
Αλλά θα μου πείτε για να την προστατέψεις, θα πρέπει πριν να πιστεύεις στην πατρίδα, να την σέβεσαι, να την αγαπάς και θα συμφωνήσω χωρίς λόγια περιττά, μονάχα με ένα νεύμα.. Και μαζί η ζωή μας Εάλω! Τα σχέδια της ζωής μας που ναυάγησαν, τα όνειρα που απεδείχθησαν πλάνα, το κομπόδεμα για μια ώρα δύσκολη, το εξοχικό στη Λούτσα, η δυνατότητα μιας απλής εκδρομής, ο κουμπαράς του μικρού παιδιού. Εάλω! Πέσαμε σε μέρες δύσκολες και μήνες οργισμένους, κάθε μέρα βυθιζόμαστε παρακάτω στην άβυσσο.
Κι όμως κάποιοι δεν κρύβονται με κουκούλα. Παρά χαίρονται τα πλούτη τους, τα βάζουν με κάποιους ανώνυμους που μας φτάσανε, οι πούστηδοι, μέχρις εδώ, έτσι για ξεκάρφωμα, και μας κανοναρχούν κουνώντας το δάχτυλο. Και του λόγους μας, λειψά πράματα που ενθουσιαζόμαστε εύκολα αρκεί έτσι να μας κλείσουνε μια στάλα το ματάκι στη γωνία, πήγαμε και απαγγιάσαμε. Στηρίξαμε την όποια ελπίδα, σε κουτσά άλογα. Τους παραδώσαμε τα κλειδιά. Θα μου ειπείς είχαμε και καλύτερα; Εμ ξέρω κι εγώ… Θα είχαμε, ως φαίνεται εκ των υστέρων. Απλώς τσιμπήσαμε στο ζαχαρωτό, στο εύκολο δολωματάκι. Στα ψέματα. Και πλέον είναι αργά, πολύ αργά για κλάματα.
Το παίρνουμε αλλιώς τώρα. Βάλτε μαγιώ και σαγιονάρα. Κάντε την με ελαφρά για μια παραλία να σπάσει το ασπρουλιάρικο. Και… ακούστε μια ορμήνια. Φτάνετε ανέμελα στην παραλία, εντοπίζετε το καφέ που θα θρονιαστείτε. Τα μικρά μαγαζάκια είναι καλύτερα. Επίσης τα έξυπνα γκαρσονάκια είναι βασικό για να περάσεις καλά, δεν εκνευρίζεστε. Με μια ματιά κόβετε κίνηση και αποφασίζετε. Το πού θα κάτσουμε τώρα. Του λόγου μου δεν πίνω τον καφέ ανακλαριστά στην ξαπλώστρα. Θέλω καρέκλα σκηνοθέτη, σκιά, ηρεμία γύρω, συμπαθητικές γκαρσόνες που χαμογελάνε και απαντούν σε καμμιά χαζομαρίτσα που τους λες. Νο βόϊδα.
Προτιμήστε άκρη. Ή αράξτε δίπλα σε μικρές παρέες. Αν κάτσεις σε άπλα, ποτέ δεν ξέρεις τι σκατά θα έρθει σε λίγο να εγκατασταθεί δίπλα σου. Καθίστε δίπλα σε ζευγαράκια. Μιλούν χαμηλόφωνα. Δίπλα σε παρέες μικρές που διαβάζουν, ισχύει το ίδιο. Και σεις… χαμηλόφωνα. Έχεις τόσα να δεις, να απολαύσεις, να σκεφτείς, δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες με την παρέα σου. Τα λέτε όλον τον χειμώνα.
Νο μεγάλες συντροφιές φιλικών ζευγαριών, συγγενών, συναδέλφων. Δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους, οι γυναίκες της συντροφιάς σπανίως χωνεύονται μεταξύ τους, επιπλέον μιλάνε δυνατά να καλύψει η μια την άλλη και οι άντρες πίνουν μπύρες, ρεύονται συγκρατημένα, χαϊδεύουν κάτι κοιλιές χοντρές και επιδίδονται σε ατέρμονες πολιτικές αναλύσεις. Νο οικογένειες, φυσικά Νο παιδάκια. Νο καπότες και σκουπίδια σε θάλασσα και ακτές.
Α, επίσης ελπίζω να κόψατε κανένα νύχι στο πόδι, μην γδάρετε κανέναν περαστικό (για τα αγόρια αυτό, τα κορίτσια προσέχουν τις κακοτοπιές). Στον ήλιο προσεκτικά. Είπαμε, να σπάσει το ασπρουλιάρικο. Μην καψαλιστείτε κιόλας. Να μου περάσετε καλά.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
