Η γειτονιά, ο οίκος μας και το πακέτο
Στην γειτονιά μας γίνεται χαμός. Εχθροπραξίες, μεθοδεύσεις, διαβουλεύσεις, συνδιασκέψεις, συνεδριάσεις. Αεροπλάνα καταρρίπτονται, απειλές κατά πάντων εξαπολύονται, εκλογές κομματικών αρχηγών αναβάλλονται, κόμματα εκβιάζονται, άλλα ξεκατινιάζονται, ο Αλέξης ταξιδεύει, λέει εκεί δυο κοινοτοπίες, τσιμπάει μάγουλα παιδιών, ξεφουρνίζει δυο αγγλικούρες έτσι να το παίξει κι αυτός πως είναι στο διεθνές παιχνίδι. Καθένας το παιχνίδι του. Άλλοι κλέφτες κι αστυνόμους, άλλοι μακριά γαϊδούρα, άλλοι τα μήλα κι άλλοι ρώσικη ρουλέτα. Οι Τούρκοι θα χάσουν χιλιάδες Ρώσους τουρίστες, αφήστε τα πίκρα που πήρα.
Του λόγου μας έχουμε να περάσουμε του λιναριού τα πάθη μέσα στον χειμώνα που… υποδεχόμαστε από αύριο γύρω από την φουφού. Μεθαύριο λήγει η τρίτη δόση της εφορίας, η δεύτερη δόση του ΕΝΦΙΑ, ο λογαριασμός της ΔΕΗ, εκείνος της ΟΥΛΕΝ και πάει λέγοντας.
Επειδή όμως η φτώχεια θέλει καλοπέραση, μόλις έβρασα χόρτα ωραιότατα (τζοχούς, ραδίκια και σταμναγκάθι, υπέροχος συνδυασμός) και θα ψήσω κάτι τσιπουρίτσες μικρές να τα κατασπαράξω βλέποντας το “Πάμε πακέτο”. Δεν μπορώ τα γλυκανάλατα επεισόδια, εκείνα τα σαχλά με τους παλιούς φίλους, τις αγαπημένες συμπεθέρες και τις συμμαθήτριες που αναζητούν την παλιά δασκάλα. Θέλω καταστάσεις πιο… δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Πώς τον λένε εκείνον τον Ισπανό σκηνοθέτη που χρησιμοποιεί κάτι περίεργες μουτσούνες ηθοποιών που κοπανιούνται, ξεμαλλιάζονται, κάνουν χαρακίρι, μπήγουν καρφίτσες στο ταλέντο τους και γενικώς δίνει μια ατμόσφαιρα φθοράς και αποσύνθεσης… δεν θυμάμαι. Α, ναι, ναι. Αλμαδοβάρ. Τέτοιες καταστάσεις θέλω. Να ανεβαίνει στα ύψη η αδρεναλίνη, να κυλάει κανένα δάκρυ προδοτικό, να εξοργίζομαι και να ξεκαρδίζομαι για να το παίξω και σκληρός.
Καλό βράδυ. Εν ειρήνη.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
