Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη είναι επιζήσασα από το δυστύχημα του τρένου Τεμπών που συνέβη στις 28 Φεβρουαρίου 2023.
Η Ντίνα συζητά την εμπειρία της κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος, τους τραυματισμούς της και τη συνεχιζόμενη διαδικασία ανάρρωσής της. Μοιράζεται επίσης τις σκέψεις της σχετικά με τον χειρισμό της έρευνας από την κυβέρνηση και τις ελπίδες της για δικαιοσύνη και κλείσιμο.
Η εμπειρία της Ντίνας Μαγδαλιανίδη ως επιζήσασα από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στο Τέμπλον αναδεικνύει τον καταστροφικό αντίκτυπο της τραγωδίας στις ζωές των πληγέντων. Η ιστορία της προσφέρει μια προοπτική για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι επιζώντες μετά από ένα τόσο τραυματικό γεγονός.
Η Ντίνα συζητά την εμπειρία της κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος, συμπεριλαμβανομένων των τραυματισμών της και των προσπαθειών της να ξεφύγει από τα συντρίμμια.
Η περιγραφή της Ντίνας για την εμπειρία της κατά τη διάρκεια του δυστυχήματος υπογραμμίζει τον τρόμο και το χάος που βίωσαν οι επιβάτες καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τα συντρίμμια. Η αφήγησή της αναδεικνύει επίσης τον ρόλο των πρώτων ανταποκριτών και των επαγγελματιών του ιατρικού τομέα στην παροχή κρίσιμης φροντίδας και υποστήριξης στους επιζώντες αμέσως μετά το δυστύχημα.
Η Ντίνα περιγράφει τη συνεχιζόμενη διαδικασία ανάρρωσης, συμπεριλαμβανομένων των πολλαπλών χειρουργικών επεμβάσεων και της συνεχιζόμενης φυσικοθεραπείας.
Η συνεχιζόμενη διαδικασία ανάρρωσης της Ντίνα αποτελεί απόδειξη της ανθεκτικότητας και της αποφασιστικότητας των επιζώντων μπροστά σε σημαντικές σωματικές και συναισθηματικές προκλήσεις. Η εμπειρία της αναδεικνύει επίσης τη σημασία της πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη και υπηρεσίες αποκατάστασης για την υποστήριξη της ανάρρωσης των θυμάτων δυστυχημάτων.
Η Ντίνα μοιράζεται την απογοήτευσή της για τον χειρισμό της έρευνας από την κυβέρνηση και τις ελπίδες της για δικαιοσύνη και κλείσιμο.
Η απογοήτευση της Ντίνα για τον χειρισμό της έρευνας από την κυβέρνηση αντικατοπτρίζει ένα ευρύτερο αίσθημα απογοήτευσης και θυμού μεταξύ των επιζώντων και των οικογενειών τους. Η έκκλησή της για δικαιοσύνη και κλείσιμο υπογραμμίζει την ανάγκη για λογοδοσία και διαφάνεια μετά από μια τέτοια τραγωδία.
Η Ντίνα προβληματίζεται σχετικά με τις επιπτώσεις του δυστυχήματος στη ζωή της και τη συνεχιζόμενη πάλη της με τον σωματικό και συναισθηματικό πόνο.
Οι συνεχιζόμενοι αγώνες της Ντίνα με τον σωματικό και συναισθηματικό πόνο υπογραμμίζουν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις των τραυματικών γεγονότων στις ζωές των επιζώντων. Η εμπειρία της υπογραμμίζει επίσης τη σημασία της παροχής συνεχούς υποστήριξης και πόρων για να βοηθηθούν οι επιζώντες να αντιμετωπίσουν τις συνεχιζόμενες συνέπειες του τραύματος.
Η ιστορία της Ντίνας αναδεικνύει την δύναμη, το κουράγιο και την αποφασιστικότητα των επιζώντων μπροστά στις σημαντικές σωματικές και συναισθηματικές προκλήσεις, καθώς και τη σημασία της πρόσβασης σε ιατρική περίθαλψη και υπηρεσίες αποκατάστασης για την υποστήριξη της ανάρρωσής τους.
Το αίτημά της για δικαιοσύνη υπογραμμίζει επίσης την ανάγκη για λογοδοσία των υπευθύνων και την ανάγκη για διαφάνεια μετά από μια τέτοια τραγωδία.
Μαζί μου στο στούντιο η επιζήσασα από το δυστυχήματος των Τεμπών, η κυρία Ντίνα Μαγδαλιανίδη.
Καλησπέρα σας.
Καλησπέρα.
Ευχαριστώ που είστε εδώ μαζί μας απόψε, ένα χρόνο μετά από μία βραδιά, την οποία ενδεχομένως να είναι το πιο μακρύ ταξίδι που ξεκινήσατε να κάνετε αυτό.
Ένα ταξίδι το οποίο ξεκίνησε από την Αθήνα για Θεσσαλονίκη και συνεχίζεται ακόμα, με διαφορετικό τρόπο, για διαφορετικούς λόγους.
Να πάμε όμως στα Τέμπη, να πάμε στο σημείο που έγινε, και να ρωτήσω, επειδή σήμερα βρέθηκαν αρκετοί από τους συγγενείς, από τις οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, εκεί για να αφήσουν ένα λουλούδι, για να αφήσουν ένα γράμμα, αν έχετε ξαναπεράσει από εκεί ποτέ, από εκείνη την ημέρα και αν θα θέλατε να ήσασταν εκεί σήμερα.
Τρομάζω και στην ιδέα να περάσω από εκεί.
Δεν ξέρω, θέλει πολύ δύναμη να ξαναπεράσεις από ένα σημείο στο οποίο κάτι έχασες.
Κάποιον έχασες.
Οπότε δεν ξέρω, δεν είναι.
Και μόνο που σκέφτομαι ότι οι δίκες θα πραγματοποιηθούν, οπότε δεν ξέρω, δεν είναι.
Και μόνο που σκέφτομαι ότι οι δίκαιες θα πραγματοποιηθούν εκεί πέρα με τρομάζει.
Δεν θέλω ούτε να το διανύσω ούτε με αμάξι, ούτε με κάποιο μεταφορικό μέσο.
Δεν έχετε περάσει ποτέ από τότε από εκεί, έτσι.
Ποτέ.
Επειδή κατεβαίνετε στην Αθήνα συχνά λόγω των θεραπειών, των χειρουργείων, των γιατρών, όλο αυτό το ταξίδι γίνεται πλέον πώς, με ποιο τρόπο.
Πρώτη φορά τώρα κατέβηκα μετά από ένα χρόνο, αλλά ήταν αεροπορικώς.
Τρέμω στην ιδέα να πάρω οτιδήποτε είναι, είτε ΚΤΕΛ, είτε τρένο, είτε αμάξι.
Εκείνο το βράδυ ένα χρόνο πριν, 28 του Φλεβάρη, ετούτη εδώ την ώρα ήσασταν στο τρένο.
Το τρένο ήταν στην διαδρομή προς Θεσσαλονίκη.
Το ταξίδι εκείνη την ημέρα πώς ήταν για εσάς.
Εσείς ήσασταν ένας από τους επιβάτες ο οποίος ήταν στο κινητό, διάβαζε ένα βιβλίο τη στιγμή που έγινε ό,τι έγινε μέχρι τη στιγμή της σύγκρουσης των δύο τρένων.
Η δική σας δραστηριότητα μέσα στο τρένο ήταν ποια.
Την τελευταία ώρα είχα πάρει τρένα, οπότε αυτό που έκανα ήταν ότι μιλούσα στο κινητό με φίλους μου και με τη μητέρα μου.
Και τα τελευταία μηνύματα ήταν ένας στις 11 παρά 10 και ένας στις 11 και 7 περίπου.
Τη στιγμή της σύγκρουσης την καταλάβατε, καταλάβατε τη σύγκρουση, το καταλάβατε ενόσω συνέβαινε ή πλέον το καταλάβατε επειδή διήρκησε ελάχιστο χρόνο, κάποια δευτερόλεπτα, όταν αυτό αποτυπώθηκε πλέον στο σώμα σας ως πόνος και το αποτέλεσμα της σύγκρουσης αποτυπώθηκε πάνω σας.
Η σύγκρουση θυμάμαι ήταν πολύ σφοδρή και επειδή έπεσα κάτω και το πρώτο πράγμα ήταν το φρύδι μου που το φρύδια μου αιμορραγούσαν, ειδικά αυτό και το πόδι μου που έσπασα.
Αλλά εκεί κάπου πρέπει να είχα χάσει τις αισθήσεις και ξανά ξύπνησα και ήταν που κατάλαβα ότι κάτι πολύ σοβαρό έχει συμβεί.
Η πρώτη εικόνα ανοίγοντας τα μάτια μπροστά.
Ήμουν καταπλακωμένη.
Είχα πέσει ήδη κάτω και είχα από πάνω μου και τους ανθρώπους φαντάζομαι και βαλίτσες.
Μέσα στο βαγόνι όλο αυτό έτσι.
Μέσα στο κουπέ.
Το να βγείτε έξω ήταν κάτι το οποίο το επιχειρήσατε μόνοι σας, υπήρξε κάποια βοήθεια, ήταν κάτι το οποίο μπορούσατε να το διαχειριστείτε, τα τραύματα τα αρχικά τα οποία υπήρχαν μέσα στο σώμα σας μέσα στο βαγόνι.
Ήταν τέτοια που σας επέτρεπαν κινητικά να μπορέσετε να βγείτε από αυτό.
Εκεί είχε σπάσει το βαγόνι και είχε τσακίσει έτσι εγκλωβίστηκαν και οι άλλοι άνθρωποι.
Οπότε για μένα ήταν πιο εύκολο να προσπαθήσω με το άλλο πόδι να συρθώ έτσι όπως ήμουν χαμηλά, ώστε να απεγκλωβιστώ ,όσοι ήταν από πάνω μου και να πέσω απευθείας πάνω σε ράγες, σίδερα, πάνω σε κάτι τέτοιο.
Έπεσα και θυμάμαι ότι χτύπησα και τη λεκάνη, τους μύες μου και αυτά.
Όλη αυτή η διαδικασία που περιγράφετε και τον πόνο που περιγράφετε ήταν κάτι το οποίο το νιώθατε εκείνη τη στιγμή ή η αδρεναλίνη και η υπερπροσπάθεια για να φύγετε, να απεγκλωβιστείτε από αυτό στο οποίο είχε συμβεί ήταν τέτοια που τον πόνο τον άφηνε σε δεύτερη μοίρα.
είχε συμβεί, ήταν τέτοια που τον πόνο τον άφηνε σε δεύτερη μοίρα.
Εκείνη την ώρα είχα νιώσει μόνο τον έντονο πόνο που είχες σπάσει το σώμα μου, η γνάθος μου, οι σπόνδυλοι όλα.
Αλλά μετά από λίγο μουδιάζεις και δεν νιώθεις τόσο έντονα τον πόνο.
Το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πώς θα τα καταφέρεις και εσύ είναι στους δικούς ανθρώπους.
Και προσπαθείς να βγεις, να πας προς τα έξω για να πας που.
Τι είναι αυτό που έχεις ως σημείο να φοράς μέσα σε αυτό το χάος που έχει δημιουργηθεί το σκηνικό της απόλυτης καταστροφής.
Βγαίνεις πηγαίνοντας προς τα που.
Βγαίνω, είναι η πτώση προς τα κάτω και μετά θυμάμαι να προσπαθώ να συρθώ με τον ποπό όσο να λέγαμε.
και μετά θυμάμαι να προσπαθώ να συρθώ με τον ποπό, όσο να λέγαμε.
Εκεί που έτσι ακουγόταν λίγο παραπάνω θόρυβος και είχε φως, δηλαδή προς το μέρος της φωτιάς, δηλαδή δεν μετακινήθηκα πολλά μέτρα βέβαια, δεν μπορούσα, αλλά είχα φτάσει λίγο, είχα απομακρυνθεί από το τρένο, από τον φόβο της δεύτερης έκρηξης.
Η φωτιά ήταν το σημείο αναφοράς γιατί ήταν μια εικόνα ορατή ήταν κάτι το οποίο το έβλεπες ενώ τριγύρω υπήρχε σκοτάδι φαντάζομαι έτσι.
Ναι, ναι, ναι.
Ο φόβος, η σκέψη μιας δεύτερης έκρηξης την έκρηξη την ακούσατε, την νιώσατε, την ακούσατε.
Εγώ στην αρχή δεν είχα καταλάβει βέβαια αν είναι ακριβώς έκρηξη απλά ήταν τόσο τρομερός ο ήχος που το μόνο που θες να κάνεις είναι να φύγεις από εκεί.
Άρα δεν υπήρχε σε σκέψη μια δεύτερη έκρηξη, μήπως ακολουθήσει, να μην πλησιάσω προς τη φωτιά, να μείνω πιο πίσω.
Φυσικά, γιατί όταν είδα και τη φωτιά, λέω σίγουρα έχει γίνει κάτι σε έκρηξη, δηλαδή το υπέθεσα απλά.
σε έκρηξη, δηλαδή το υπέθεσα απλά.
Η κυρίαρχη αίσθηση, η κυρίαρχη μυρωδιά μάλλον ήταν ποια? Ήταν ο καπνός, ήταν πλαστικό, ήταν σίδερο που καιγόταν, ήταν ανθρώπινη σάρκα, ήταν τι, τι ήταν.
Στην αρχή στο βαγόνι ένιωθα την έντονη δύσπνοια που δεν καταλάβαινες.
Εγώ μύριζα απλά κάτι σαν ο καπνός να μην με αφήνει απλά να αναπνεύσω.
Ήδη και τα πνευμόνια μου ήταν σε κακή κατάσταση.
Οπότε είχατε χτύπημα και στο στήθος τα πνευμόνια.
Ναι, ναι.
Είχαν μπει τα πλευρά μου μες τα πνευμόνια.
Γι’ αυτό ήμουνα και στην εντατική με το κλασικό σωλήνα.
Όπου πλέον οι υπόλοιποι άνθρωποι, αυτό που ακούσαμε, που είδαμε σε κάποια βίντεο, οι φωνές που υπήρχαν, ήταν κάτι επίσης που καθοδηγούσε για το προς τα που να πας, υπήρχαν επιζώντες εκεί, τραυματίες, άρα πάμε προς τα εκείνη την κατεύθυνση.
Ναι, υπήρχε κάποια ζωή εκεί.
Εσείς ζητήσατε βοήθεια, φωνάξατε, αποκρίθηκε κάποιος.
Φώναζα, ακούγομαι και σε κάποια βίντεο Που τραβήχτηκαν από κάποια άτομα Και ανέβηκαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης Και είχα καλέσει Είχαν κατέβει κάποια άτομα από το πολεμικό ναυτικό Και μια κοπέλα επίσης ήταν και άλλα άτομα
Αυτή κυρίως είναι χαρακτηριστική για μένα, γιατί αυτοί μου έδεσαν και το πόδι από ψηλά, γιατί το πόδι μου ήταν σχεδόν ακρωτηριασμένο, δηλαδή ήταν το πιο εμφανές πρόβλημά μου.
Και ενημέρωσαν από τον πανικό μου, δεν μπορούσα να θυμηθώ ούτε κινητά, ενημέρωσαν μέσω σταθερού τη γιαγιά μου που ήταν σπίτι, η μαμά μου και η αδερφή μου με περίμεναν στο σταθμό.
ενημέρωσαν μέσω σταθερού τη γιαγιά μου που ήταν στο σπίτι η μαμά μου και η αδερφή μου με περίμεναν στο σταθμό αλλά δεν τους είπαμε βέβαια τι είχε συμβεί γιατί εντάξει και η γιαγιά μου είναι κάποιας ηλικίας και έτσι στον δρόμο προς Λάρισα η αδερφή μου απλά έτυχε μες στους φίλες να δει το βίντεο που λέω εγώ το ονοματεπώνυμό μου και εκεί άρχισε να παθαίνει κρίση και μόνο στη σκέψη ότι βιώνω κάτι τέτοιο ή μπορεί να μην με προλάβουν γιατί μόνο μαύρες σκέψεις έρχονται στο μυαλό σου.
Αυτό το οποίο έδωσε δύναμη μέσα σε αυτό το σκηνικό χάους που είχε δημιουργηθεί και απόλυτης καταστροφής για να προσπαθήσετε παραπάνω, για να περάσετε σε μια υπερπροσπάθεια και να φύγετε μακριά από αυτό το πράγμα.
Οι σκέψεις εκείνη την ώρα ποιες ήταν.
Η μαμά μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, αλλά κυρίως ήταν η μαμά μου.
Δηλαδή σκεφτόμουν τι θα πει η μαμά μου, αυτό που προκάλεσα τώρα, δηλαδή ένιωθα πολύ ότι φταίω, γιατί η μαμά μου μου είχε πει μην το πάρεις το βραδινό το τρένο, γιατί θα σε φτάσει και αργά.
Και εγώ δεν είχα ξαναπάρει και τρένο και με έλεγε μη το πάρεις, έλα αύριο το πρωί.
Και ένιωθα έτσι ενοχές και σε αυτό.
Όταν μιλήσατε στο τηλέφωνο, μέσα από το τηλέφωνο κάποιων ανθρώπων που ήρθαν εκεί για να βοηθήσουν, από ό,τι κατάλαβα, αυτό ήταν κάτι το οποίο δημιούργησε έτσι ένα αίσθημα ασφάλειας, ότι έχουμε αφήσει τα δύσκολα πίσω και τώρα από εδώ και πέρα περιμένουμε να έρθει το ασθενοφόρο, να φύγουμε, να ξεκινήσει ουσιαστικά η φάση της διάσωσης.
Εγώ μίλησα με τη γιαγιά μου εκείνη τη στιγμή, αλλά θυμάμαι ότι έκλαιγα πολύ και είχα ήδη αντιληφθεί το τι γινόταν, οπότε είχα τρομάξει.
Μετά είδα τη μαμά μου στο νοσοκομείο λίγο πριν με βάλουν στο χειρουργείο και θυμάμαι που έκλαιγε πολύ γιατί περίμενε και βλέποντας και τους άλλους γονείς που έψαχναν τα παιδιά τους ή που έφερναν άτομα σε σακούλες.
Την είχε πειράξει πάρα πολύ άσχημα και είναι λογικό δηλαδή είχε τρελαθεί.
Και όταν με είδε η μαμά μου, τη ρωτάω, γιατί κλαις μαμά, τόσο χάλια είμαι;
Δηλαδή, εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να το παίξω και λίγο καλά, για να μην τρομοκρατηθεί τόσο πολύ.
Πότε καταλάβατε, συνειδητοποίησατε το μέγεθος των τραυμάτων και σε τι βαθμό υφίσταται αυτό επάνω στο σώμα σας.
Αυτό όταν σταμάτησαν τα πολλά φάρμακα.
Όχι εννοώ εκείνο το βράδυ, δηλαδή όταν μπήκατε στο ασθενοφόρο είχατε κατανοήσει πλέον σε τι βαθμό έχει τραυματιστεί το σώμα σας, ποιος είναι ο βαθμός των τραυμάτων και πόσο σοβαρά είναι αυτά ή αργότερα στο νοσοκομείο το συνειδητοποίησατε.
Ναι, ήδη είχα συνειδητοποίηση γιατί πλέον πονούσα πολύ.
Είχε φύγει και αυτό το μούδιασμα, κρύωνα πολύ θυμάμαι και πονούσα.
Δηλαδή ο πόνος ήταν έντονος και διάχυτος όλο το σώμα.
Δεν μπορούσα ούτε να κουνηθώ και όταν κατάλαβα ότι δεν μπορώ ούτε να στρίψω λίγο το σώμα μου κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά.
Η διαδρομή προς το νοσοκομείο, αυτό που περιγράψατε.
Εκεί έχω κάποια κενά.
Δεν θυμάμαι μπορεί και να λιποθυμούσα.
Ήδη έχανα πολύ αίμα.
Είχα χάσει και πάρα πολύ αίμα.
Οπότε δεν ήμουν.
Η επικοινωνία με τους διασώστες υπήρχε.
Θυμάστε κάποια κουβέντα με τους διασώστες από το ΕΚΑΒ που ήταν στο ασθενοφόρο και σας πήγαιναν στο νοσοκομείο.
Αυτό είναι ένα κενό που υπάρχει.
Θυμάμαι απλά που έλεγα συνέχεια «Βοηθήστε με, δεν θέλω να μείνω ανάπηρη. Βοηθήστε με, θέλω τη μαμά μου».
Αυτές ήταν οι λέξεις που έλεγα συνέχεια.
Ήμουν σε ένα πανικό γενικότερα.
Και μετά ξεκινάει ένα διαφορετικό ταξίδι, η συνέχεια του ταξιδιού.
Υπάρχουν αυτοί οι οποίοι έχασαν, οι 57, οι οποίοι επισήμως έχουν καταγραφεί ως οι νεκροί του του δυστυχήματος των Τεμπών.
Δυστύχημα ή έγκλημα? Το έχετε απαντήσει.
Πολύ βαρύ για δυστύχημα.
Πολύ βαρύ.
Οπότε θα το έλεγα έγκλημα.
Γιατί μόνο και μόνο από την εγκληματική αμέλεια, δεν ξέρω πώς να το πω, ότι πολλοί γνωρίζανε και κανένας, δεν έκανε τίποτα.
Γιατί αυτό το τρένο μετέφερε ανθρώπους, εσύ εξοργίζει.
Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω δυστύχημα, γιατί το δυστύχημα περικλείει ένα πιο ας πούμε τυχαίο γεγονός.
Θα μείνω σε αυτό, για να το αποκλιμακώσω και λίγο.
Έχετε παρακολουθήσει καθόλου το τι ακριβώς, τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση και οι αρχές διαχειρίστηκαν την έρευνα του συγκεκριμένου δυστυχήματος από εκεί και έπειτα.
Έχω παρακολουθήσει την εξεταστική επιτροπή και θυμάμαι ότι δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα στην ψυχολογία μου.
Ένιωθα απογοήτευση, το συζητούσα και με μια κοπέλα που είμαστε πολύ κοντά πλέον, που έχει τα ανάλογα βιώματα με εμένα από το τρένο και την πάντα που προσπαθούσαμε να παρηγορήσουμε η μία την άλλη και ήμασταν και οι δύο…
Σε στείλω ότι τι, δεν το περιμέναμε.
Το περιμέναμε ότι θα γίνει έτσι.
Φαινότανε από την αρχή ότι θα γίνει μια προσπάθεια συγκάλυψης.
Δεν ήταν κάτι που μας σόκαρε.
Απλά και πάλι σου μένει αυτή η απογοήτευση γιατί πάντα ελπίζεις στο καλύτερο.
Άρα παρακολουθώντας η αίσθηση που σου αφήνει, η γεύση που σου αφήνει ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν το κομμάτι της έρευνας και της εξεταστικής που περιγράψατε τώρα, είναι αυτή της συγκάλυψης.
Εμένα αυτό μου έχει αφήσει.
Αυτό μου έχει μείνει.
Τις δηλώσεις των στελεχών οι οποίοι επισκέφθηκαν το σημείο των Τεμπών, το σημείο του δυστυχήματος τις παρακολουθήσατε εκείνη την περίοδο.
Τις πρώτες πρώτες όχι θυμάμαι ότι δεν μου έβαζαν καν τηλεόραση γιατί τότε ακόμα έκανα πολλά χειρουργεία μέχρι τέλη Μαΐου, Ιούνιο και δεν μπορούσα να δω τίποτα.
Πρόσφατα κιόλας άρεσε να παρακολουθώ κάποια πράγματα από τότε.
Και? Συγχωρέθηκα.
Απογοητεύτηκα Σκέφτομαι Άλλους ανθρώπους που έχουν βιώσει Και την απώλεια Σε τέτοιο βαθμό Και με τόσο άδικο τρόπο Και Ήταν πολύ σκληρό Δεν ξέρω πως αλλιώς να το σχολιάσω Μου περιγράφατε νωρίτερα προτού σας πάω στο κομμάτι Είναι σκληρό.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το σχολιάσω.
Μου περιγράφατε νωρίτερα, προτού σας πάω στο κομμάτι της πολιτικής διαχείρισης και της ερευνητικής διαχείρισης του δυστυχήματος των Τεμπών, τα βιώματα από εκείνο το βράδυ.
Λίγες μέρες μετά, λίγες βδομάδες μετά το δυστύχημα των Τεμπών, η κυβέρνηση μπάζωσε το σημείο, οι αρχές μπάζωσαν το σημείο εκείνο, στο οποίο υπήρχαν μια σειρά από στοιχεία και δεδομένα τα οποία ενδεχομένως θα φώτιζαν και ακόμα περισσότερο και πιο εύκολα την έρευνα.
Το μπάζωμα αυτό πώς ακούστηκε στα δικά σας αυτιά.
Ξέρω ότι από την 1η Μαρτίου μέχρι και την 6η είχαν τελειώσει όλες οι εργασίες.
Ακούστηκε στα αυτιά μου φρικτό το να φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο ή αντίστοιχα τον φίλο σου, τον αγαπημένο σου, να είστε μαζί χρόνια.
Πόσο μάλλον το παιδί σου, θα πω εγώ, ή οι γονείς σου.
Και να μη σε αφήνουν ούτε να τον κλάψεις να να θάψεις κάτι να έχεις κάτι στη μνήμη σου να έχεις ένα μνημείο έστω να πηγαίνεις δεν ξέρω ήτανε απάνθρωπα σκληρό και αυτό για μένα ακόμη και ως έννοια να το σκεφτώ δεν έφτανε το μυαλό μου πώς μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.
Οι μνήμες μπαζώνονται.
Μπορείς να τις κλείσεις σε ένα κουτάκι και να τις αφήσεις σε ένα μέρος του εγκεφάλου που να μην ξαναβγούν ποτέ και να το αφήσεις αυτό πίσω σου.
Είναι εύκολο αυτό.
Μακάρι να γινότανε.
Και θα ήμουν η πρώτη που θα έπαιρνα όλο αυτό.
Μακάρι να γινότανε.
Και θα ήμουν η πρώτη που θα έπαιρνα το φάρμακο που απλά θα έσβηνε όλο το παρελθόν.
Για να μην ξαναθυμηθώ, να μην το ξανά ονειρευτώ.
Έχουμε μείνει και με τα παιδιά που μιλάω, έχουμε μείνει κολλημένοι εκεί το μυαλό σου, όπου και να προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε καθημερινά πράγματα, στο διάβασμα ενός βιβλίου.
Πάντα επιστρέφει εκεί.
Έχει μείνει εκεί.
Δεν προχωράς εύκολα από αυτό.
Εγώ τουλάχιστον δεν είμαι αδύναμη σε αυτό.
Να ρωτήσω για τη συνέχεια του ταξιδιού.
Το ταξίδι ξεκίνησε από την Αθήνα, σταμάτησε στα Τέμπη, με άσχημο τρόπο.
Ωστόσο βγήκατε ζωντανή από αυτά τα κουφάρια των τρένων που συγκρούστηκαν.
Και από εκεί και πέρα ξεκινάει ένας προσωπικός Γολγοθάς που έχει να κάνει με την αποκατάσταση, πολλαπλά τραύματα και μπαίνετε σε μια διαδικασία η οποία ήταν ποια.
Των χειρουργείων, ώστε με κάποιον τρόπο να σωθεί το πόδι ενός νοσηλευόμενου στο πανεπιστημιακό της Λάρισας και τελικά χρειάστηκε να διακομιστώ στη Θεσσαλονίκη και έγιναν υπεράνθρωπες προσπάθειες από τους γιατρούς για να σωθεί το πόδι μου και σε αυτό χρωστάω πολλά και στον εργοδότη μου που μερίμνησε για όλα και για τα έξοδα και για τα έξοδα Το κράτος δεν στάθηκε αρωγός, δεν στήριξε την όποια ανάγκη υπήρξε για χειρουργεία ή οτιδήποτε άλλο όλο αυτό το διάστημα.
Εκείνη την περίοδο που δεν υπήρχε καν κάτι αυτοματοποιημένο, ένιωθα ότι δεν μας ξέρουν καν εμάς που τραυματιστήκαμε τόσο πολύ.
δεν μας ξέρουν καν εμάς που τραυματιστήκαμε τόσο πολύ.
Και ακόμη και τα μέτρα όταν είχαν βγει, εγώ ήδη είχα ξεκινήσει τις διαδικασίες των χειρουργείων.
Οπότε δεν ήμουνα σε κατάσταση ούτε να ψάξω, να δω ή να πληρώσω και να περιμένω πώς μειωθώ.
Δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να το κάνουμε αυτό.
Πόσα χειρουργεία έχετε κάνει μέχρι τώρα? Είναι περίπου 25.
Τα οποία αυτά τα έχει καλύψει ο εργοδότης σας? Όλα.
Και την νοσηλεία.
Οι όποιες ανάγκες οικονομικές προέκυψαν για την αποκατάσταση των τραυμάτων των δικών σας που ήσασταν ένας από τους επιβάτες που επέζησαν το δυστυχήματος των Τεμπών δεν καλύφθηκαν από το κράτος με αναδρομική ισχύ με βάση το νόμο που ήρθε.
Στην αρχή το πλήρωνα όλα εγώ, γιατί όπως είπα δούλευα παλαιότερα, και με βοήθεια συγγενών, φίλων και τα λοιπά.
Και μετά, πρόσφατα ας πούμε, που είχα καταθέσει και τα πάρα πολλά χαρτιά. Και πλέον για πολλά πράγματα που θα χρειαστώ θα στείλω email, θα τηλεφωνήσω και θα λάβω απαντήσεις.
Μάλιστα.
Θα συμφωνήσω και θα λάβω απαντήσεις.
Μάλιστα.
Τι διάρκεια έχει αυτό το ταξίδι της αποκατάστασης και ποιος είναι ο χρονικός ορίζοντας της ολικής επαναφοράς.
Ολική επαναφορά δεν θα έχω ποτέ.
Δυστυχώς.
Γιατί ήμουν κι αυτά άτομα που και γυμναζόμουν και έτρεχα και όταν ακούς ότι δεν θα τα ξανακάνεις ή τουλάχιστον δεν θα κάνεις το βαθμό που το έκανες σε πληγώνει αλλά έχω ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μου για να πω έστω σε τι βαθμό θα αποκατασταθώ γιατί όπως πριν δεν θα είμαι και είναι ξεκάθαρο.
Και σωματικά δηλαδή, όχι μόνο ψυχολογικά.
Δυστυχώς έχουν μείνει μόνιμα τραύματα.
Φανταζόμαι όμως ότι το κυρίαρχο στοιχείο της επόμενης μέρας του δυστυχήματος και του ταξιδιού αυτού του το οποίο βιώνεται της αποκατάστασης, περιέχει ένα πείσμα πολύ μεγαλύτερο.
Δηλαδή το να έχεις βγει ζωντανός από ένα τέτοιο δυστύχημα σε θωρακίζει ακόμα περισσότερο για να αντιμετωπίσεις την οποιαδήποτε δυσκολία.
Το παλεύεις γιατί…
και μόνο που σκέφτεσαι ότι κάποιοι δεν στάθηκαν το ίδιο τυχεροί…
σε πεις μόνη, το ότι εσύ τουλάχιστον έχεις την ευκαιρία.
Οπότε πρέπει κάπως να την αξιοποιήσεις.
Στην ψυχολογία αυτό πώς αποτυπώνεται? Με πολύ πόνο.
Δεν μπορεί να το καταλάβει, πιστεύω, κανένας.
Και τα καλύτερα λόγια να βρω να το διατυπώσω, δεν μπορώ να το κάνω κατανοητό.
Γιατί ο καθένας το βιώνει αλλιώς, ο καθένας την ψυχή του το έχει διαφορετικά.
Τα τραύματα είναι πολλά.
Και δεν πιστεύω ότι θα πάψουν κάποια στιγμή να υπάρχουν.
Απλά ίσως μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό, με την αποδοχή.
Μου μιλήσατε πριν για κάποια κοπέλα η οποία ήταν επίσης στο τρένο, ήταν από τους τραυματίες, με την οποία διατηρείτε μία επαφή, μοιράζεστε πράγματα.
Υπάρχουν άλλοι που μοιράζεστε έτσι πράγματα μεταξύ σας, προσπαθώντας να βγείτε από αυτό το…
να ανταπεξέλθετε σε αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Ναι, κυρίως με τα παιδιά που ήταν επίσης στη ΜΕΘ.
Μας ενώνουν πολλά παρόμοια τραύματα, παρόμοια καταστάσεις.
Οπότε ο ένας σηκώνει τον άλλον κάπως.
Φίλοι, από τα παλιά.
Φίλοι, από τα παλιά ενώ πριν από το δυστύχημα πριν από την 28η του Φλεβάρη του 2023 όσοι υπήρχαν υπάρχουν και σήμερα έχετε επαφή Ναι, εννοείται, με στηρίζουν πάρα πολύ και μου δίνουν δύναμη ακόμη και αν δεν βρισκόμαστε ακόμη και αν δεν κάνω πράγματα και μόνο με τα όμορφα λόγια που θα με πούνε θα με δώσει δύναμη για την επόμενη μέρα.
Για να ξαναγυρίσω σε αυτό που ρώτησα πριν, δεν ξέρω αν βγαίνετε έξω, αν κάνετε πράγματα, αν έχετε δοκιμάσει να πάτε σε έναν κινηματογράφο με κάποιους φίλους, να δείτε μια ταινία, υπάρχουν πράγματα που δεν κάνετε και δεν τα κάνετε συνειδητά, ακόμα και όχι στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση βάζετε να δείτε μια ταινία ή υπάρχουν σκηνές τις οποίες δεν μπορείτε γιατί ξυπνάνε στη μνήμη στιγμές από εκείνη τη βραδιά που ενδεχομένως εμπεριέχουν σκηνές καταστροφής κάποιες ταινίες ή οτιδήποτε άλλο είναι κάτι το οποίο το διαχειρίζεστε ή είναι κάτι το οποίο χρειάζεται χρόνο ακόμα χρειάζεται πολύ χρόνο.
Εγώ προς το παρόν να δω κάτι θα είναι παιδικά.
Που δεν θα περιέχουν μαύρες σκηνές και δεν θα επηρεαστώ γιατί φοβάμαι τον εαυτό μου που μπορεί να πάθω κρίση.
να πάθω κρίση.
Ή ακόμη και με φοβίζει στο να βγω έξω, στο να μην πάθω κρίση στη μέση του δρόμου και αρχίζω να ουρλιάζω ή να φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι, οπότε προτιμώ να μην βγω έξω και για να μην με κοιτάνε παράξενα και λόγω του κινητικού θέματος και γιατί δεν θέλω να κάτσω να εξηγώ στον καθέναν το γιατί αλλάζει η διάθεσή μου, γιατί σκέφτομαι, γιατί είμαι σιωπηλή.
Δεν θέλω, έχω κλειστεί πολύ στον εαυτό μου γενικά.
Η πιο ανθρώπινη στιγμή, η στιγμή που σας άγγιξε πιο πολύ σε ανθρώπινο επίπεδο από το δυστύχημα και έπειτα Δεν ξέρω στο νοσοκομείο μια νοσοκόμα, ένας γιατρός, ένας φίλος Δεν ξέρω ποια είναι αυτή η οποία σας έχει μείνει πιο έντονα έτσι ως η πιο ανθρώπινη στιγμή Από το ταξίδι της επόμενης μέρας του δυστυχήματος μέχρι σήμερα Όλοι θα έλεγα.
Και οι γιατροί που κατάφεραν να μου σώσει το πόδι και βγάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες.
Και η οικογένειά μου και οι φίλοι μου κάθε μέρα μου δείχνουν την ανθρώπινη πλευρά της ζωής.
Και αυτό που σας δημιούργησε απέχθεια, αποτροπιασμό, αν το θυμάστε, που να σχετίζεται με το τι έγινε εκείνο το βράδυ.
Απέχθεια μου προκαλεί μόνο αυτό το…
αυτό που έγινε.
Προκαλεί απέχθεια, θυμό, με εξοργισμένη και απογοητευμένη και αυτά τα συναισθήματα με τρώνε γιατί δεν μπορώ να τα εκφράσω νιώθω ότι δεν έχω δύναμη απέναντι σε κάποια άτομα που ίσως ευθύνονται και δεν ξέρω καν αν θα βρω ποτέ απέναντι σε κάποιο άτομο που ίσως ευθύνονται και δεν ξέρω καν αν θα βρω ποτέ, θα νιώσω δικαίωση ποτέ.
Γιατί εγώ αυτό που έχασα, το έχασα.
Τι θα μπορούσε να σημαίνει δικαίωση μετά από αυτό το οποίο βιώσατε και εξακολουθείτε να βιώνετε με διαφορετική μορφή πλέον.
Πρώτα απ’ όλα να τιμωρηθούν όλοι όσοι φταίνε γι’ αυτό.
Και δεύτερον να μην ξανασυμβεί ποτέ.
Γιατί στο ίδιο μέρος έχουμε ήδη τρία ατυχήματα.
Δεν γίνεται δηλαδή να…
τρεις φορές να έχουν γίνει ατυχήματα, εγκλήματα και τα λοιπά στο ίδιο σημείο και κανένας να μην μεριμνήσει.
Κανένας.
Γιατί ωραία είναι τα θεωρητικά, ωραία τα λέμε ότι κάνουμε το ένα, κάνουμε το άλλο, αλλά στην πράξη όταν συνέχεια γίνεται κάτι τέτοιο και χάνονται ανθρώπινες ζωές, κάτι δεν γίνεται σωστά στην πράξη.
Και όχι μόνο κάτι, πολλά.
Μου είπατε να τιμωρηθούν όσοι φταίνε.
Έχετε κάποια εικόνα για το ποιοι φταίνε, για ό,τι έγινε.
Δεν εννοώ να μου πείτε ονόματα, απλώς είναι πολιτική είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων από διαφορετικές θέσεις και οργανισμούς και από την πολιτική ενδεχομένως είναι τελευταία κυβέρνηση είναι τελευταίες κυβερνήσεις δεν ξέρω στα δικά σας τα μάτια τι είναι αυτό το πράγμα φαντάζομαι όλο αυτό τον ένα χρόνο φανταζόμενη εκείνο το βράδυ και τις αιτίες που οδήγησαν σε αυτό, έχετε σκεφτεί πολλά.
Ναι, εννοείται.
Εγώ ποτέ δεν τα πολιτικοποιούσα ούτε θέλω να πάω στα κομματικά, οπότε δεν μπορώ να πω αυτά οι τελευταία κυβέρνηση, αυτά οι προηγούμενοι.
Πιστεύω είναι όλα μαζί.
Αυτά είναι πολλά άτομα και εταιρείες Νομίζω ότι είναι όλα μαζί.
Είναι πολλά άτομα.
Και εταιρείες επίσης.
Για μένα έχουν ευθύνη.
Γιατί όταν γίνεται κάτι τέτοιο δεν γίνεται να ρίξεις την ευθύνη σε ένα ή δύο άτομα.
Είναι πολλά που πήγαν λάθος για να οδηγήσεις στο θάνατο τόσον άνθρωπο και στον τραυματισμό άλλων τόσων, στον θάνατο τόσων ανθρώπων και στον τραυματισμό άλλων τόσων.
Κλείνουμε.
Όνειρα.
Όνειρα.
Για το αύριο.
Να αποκτήσω έστω στο 30% της ζωής που είχα πριν.
Και από ψυχολογικής πλευράς, και από θέμα ύπνου, και από σωματικής πλευράς.
Γιατί ήμουν πολύ χαρούμενη πριν το συμβάν.
Και πολύ δραστήρια.
Το ευχόμαστε από καρδιάς.
Ευχαριστώ θερμά για την παρουσία σας εδώ απόψε και εύχομαι από καρδιάς πραγματικά να συνεχίσετε με το ίδιο σθένος και πείσμα αυτό το οποίο προσπαθείτε.
Ευχαριστώ πολύ.
Κυρίες και κύριοι, ήταν η Ντίνα Μαγδαλιανίδη. Επιζήσασα του δυστυχήματος των Τεμπών σε μια κουβέντα ένα χρόνο μετά από εκείνο το βράδυ.
