Η Ρούλα, οι καμέλιες… και όχι μόνο!
Ελάτε, μισοκλείστε τα μάτια έτσι λάγνα και χαλαρώστε. Σοβαρά θα μιλήσουμε απόψε. Έχω δυο θέματα. Την εκπομπή της Ρούλας και τις τηγανιτές πατάτες που τσάκιζα όσο εσείς κλαψομουνιάζατε εδώ για την εμφάνιση της Ρούλας και κάθε άλλου που σίτεψε μια στάλα αλλά ενώ είναι ο καλύτερος στο είδος του επιμένει να… παίζει μπάλα. Προκρίνετε τα μικρά και δίνετε ευκαιρίες στην νεολαία του λόγου σας, ξέρω. Και το κόβω εδώ.
Αυτά θα είναι τα κυρίως θέματα, γιατί το μενού έχει και δευτερεύοντα. Τον αυριανό καφέ μου στη θάλασσα, τα γενέθλια του μικρανιψακίου, τις καμέλιες που με στεναχώρεσαν σήμερα, οι καριολίτσες μου. Τις προσφωνώ έτσι γλυκά για να καλοπιάσω τις φρέσκιες που φύτεψα στην θέση τους, αλλιώς… Δεν θα σας κοψοχολιάσω με τίποτις πολιτικά, μήτε για την επίσκεψη των προκαθημένων στην Λέσβο θα πω που ήταν πολύ σημαντική κίνηση, τα είδατε στις ειδήσεις αυτά.
Η Ρούλα λοιπόν ήταν καλή και μην κάνετε σαν την κακιασμένη ασπρορουχού που αποδώ τα αναμετρά, αποκεί τα ψάχνει, ικανοποιημένη δεν είναι ποτέ. Καλή. Μόνο αυτό το αφιέρωμα στον Πλούταρχο κατασκυλοβαρέθηκα, αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια καλά, ιδίως αυτό με τα παιδάκια που θα έχει συνεργάτες. Και επίσης μου άρεσε ο τρόπος που τα αντιμετώπιζε, μην κάνετε έτσι κι εσείς πια. Βέβαια δεν άφησε ακάλυπτο το βυζόμπαλο που μοστράριζε παλιότερα, περάσαν τα χρόνια. Αλλά μην κάνετε έτσι κι εσείς πια με όποιον μεγάλωσε λιγάκι και αφού είναι άριστος στο είδος του επιμένει να είναι παρών στα θεάματα και στα πράγματα γενικότερα. Γιατί θα περάσουμε στο παράδειγμα Τσίπρα και πικραθούμε. Τι τα θέλετε τα μικρά και χαζά να κουμαντάρουν εκπομπές; Επειδή κουνάνε ένα κωλαράκι σφιχτό; Ε, εντάξει, καλό το σφιχτό, δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου. Αλλά δεν την αντέχω και την πολύ την χαζομάρα. Άλλωστε με τις πίπες πήραν στα κανάλια στα κανάλια! Ωπ! Μου ξέφυγε. Μα δεν πειράζει, αλήθεια μου ξέφυγε, δεν ξέφυγε… άστο, είναι βράδυ Σαββάτου, ρομαντική ώρα.
Περνάμε στο θέμα γενέθλια μικρανιψακίου. Ε, θα είμαι αύριο εκεί να τραγουδήσω το “Χάπι μπέρθντεϊ του γιου” μετά των υπολοίπων παιδακίων, να κόψουμε την τούρτα. Του πήρα κι ένα συνολάκι δώρο ανοιξιάτικο. Στα χρώματα που φοράω του λόγου μου. Σε άλλες διαστάσεις. Μην ξεφεύγουμε κιόλας.
Πάμε παρακάτω. Αύριο ναι, θα εκδράμω λίαν πρωί για ακρογιαλιές ήσυχες. Δεν ξέρω αν θα βουτήξω, πάντως θα πασαλειφτώ αντιηλιακά και θα αφεθώ. Α, αδυναμίες είναι αυτές. Δείξτε και σεις κατανόηση.
Πάμε τώρα σε θέμα πονεμένο. Με τις καμέλιες; Τι θα κάμω με τις καμέλιες; Πόνος με δαύτες. Δεν θα μιλήσω για τις γαρδένιες, γιατί αυτό δεν είναι πόνος σκέτος, θα το προσπεράσω. Δεν έχασα κλαριά εγώ. Τρεις κουκλίτσες μοσχαναθρεμμένες και χιλιοτραγουδισμένες έχασα. Κόκκινη, άσπρη, ροζ! Όλες αντάμα σε ένα μεγάλο κιούπι. Πάνε. Και οι τρεις, οι χάριτες! Τι τις βρήκε; Άγνωστο. έγιναν διάφορες διαγνώσεις από μισοειδήμονες, πλην άκρη δεν βγήκε. Η νεκροψία διαπίστωσε μόνο ότι όλες αποκάτω είχαν την κεντρική ρίζα, την χοντρή, κομμένη. Και γύρω γύρω κάτι ψιλές ριζούλες που βοήθησαν να ζήσουν τα κλαριά 8-10 μήνες περίπου και να με αποχαιρετίσουν μιαν αυγή του Απρίλη.
Για τις πατάτες τώρα. Δεν έχω λόγια. ΥΠΕΡΟΧΕΣ! Άσπρες ξέξασπρες, τις άφησα μισή ωρίτσα σε νερό με λεμόνι. Και μετά τις τουμπάρησα σε κατσαρόλα απλωτή με μπόλικο καυτό λάδι Αγουλινίτσης. Χαμήλωσα φωτιά κι ανέβασα στο φουλ μετά από κάμποσο. Τις έβγαλα με την απόχη όταν πήραν εκείνο το χρώμα το μελί το χρυσοκίτρινο. Ένα βουνό, δεν χωράγανε σε πιάτο, ε απολαμβάνουμε κάτι τέτοια κι εμείς τα πτωχά πλην τίμια παιδιά της εργασίας που βράδυ Σαββάτου ψυχραγωγούμεθα βλέποντας “ΜΠΡΑΒΟ Ρούλα” και άλλα τέτοια τερπνά επειδή βαρεθήκαμε την εκπομπή του Σπύρου πια. Σώνει.
Για την ερχόμενη Δευτέρα το βράδυ, σας τα είπα; Δεν σας τα είπα; Απορώ που κρατήθηκα…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
