Αύριο, σου λέει, θα έχουμε λιακάδα! Εντάξει, δεν λέω. Καλό να τους σιχτιρίζεις από τον καναπέ, να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα, να περιορίσεις τα περιττά, αλλά λέω να μην πέσω ακόμα στα βαρειά. Θα ξαμοληθώ στην παραλία. Όχι, δεν θα κολυμπήσω μήτε καν στα ρηχά. Θα πιω τον καφέ μου δίπλα στο τζάκι, θα αγναντέψω βάρκες, κύματα, ακρογιάλια, στέκια καλοκαιρινά έρημα. Μέχρι αργά το απόγευμα, τότε που ο ουρανός παίρνει εκείνο το χρώμα το ανθρακοπορτοκαλομενεξελί, τότε που κουμπώνεις το μπουφάν και περπατάς κόντρα στον παγωμένο αέρα, που αναμετράς τους μήνες μέχρι να μπει ο Μάης. Η θάλασσα γίνεται τώρα σκοτεινή. Σωπαίνεις περπατώντας, οι μπότες βουλιάζουν στη νωπή άμμο, ανεμίζουν κασκόλ, μαλλιά, γιακάδες, τσαντικά και ανασαίνεις την αλμύρα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
