Παλιά στις εκλογές τραγουδούσαμε εκεί ένα “Απορώ πώς θα ξεμπλέξω, απ την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω” το σκεφτόμαστε λιγάκι κι ύστερα κάναμε μια έτσι αρπάζαμε την μια αλαμπρατσέτα την πηγαίναμε πίσω από το παραβάν, της ρίχναμε βιαστικά μια ψήφο. Και τα είδαμε τα χαΐρια μας. Τώρα κατάντησε μια ξεδοντιάρα η Κική που επέλεγα παιδιόθεν. Για την Κοκό δεν λέω, φτάσανε τα βυζιά της μέχρι τα γόνατα, χάλια, χάλια. Έτσι η απορία κρέμεται σαν βαριοπούλα πάνω από το κεφάλι μου. Τι σκατά να ρίξω στην κάλπη! Ζύγωσαν οι μέρες, αύριο σαλπάρει το καράβι την Κυριακή θα μπω πίσω από το παραβάν μα ακόμα… Κι όχι τίποτα άλλο αλλά δεν με παίρνει να τραγουδήσω “Την Κική την αγαπώ, μα μ’ αρέσει κι η Κοκό”. Μακριά οι φάουσες, με τον απήγανο! Και τώρα; Τι σκατά αντ’ αυτών να ρίξω στην κάλπη; Να ρίξω τον λογαριασμό του ΕΤΑΚ, τα τέλη υπερημερίας, το εκκαθαριστικό. Να ρίξεις μια πορδή, μου λέει ένας φίλος μου, αλλά δεν επιτρέπεται. Κατάμουτρα στον κ. Βενιζέλο; Προχθές πήρε το καπουτσίνο του με τον Γάλλο πρόεδρο, σας παρακαλώ, δεν θα ‘θελα. Στον κ. Σαμαρά; Πα πα πα, θα στεναχωρέσω και την Ντόρα τώρα που αγαπήσανε, άσε που θα το πάρει προσωπικά ο Άδωνης. Στον Αλέξη; Λέτε; Κι αν για αντίποινα ξαμολύσει την κ. Δούρου να μου διαβάσει όλες τις εκδοχές του προγράμματος των συνιστωσών για την έξοδο από την κρίση; Μπορεί η ποινή να μην είναι εξαγοράσιμη. Οπότε μπορεί να ρίξω πέντε φάσκελα ελληνοπρεπή, αλλά και τούτο πάλι δεν είναι λύση. Πρέπει σε λίγες ώρες μέσα να αποφασίσω. Ακούω απόψεις. Και δεν θέλω κουλαμάρες, τα κακά κι ανάποδα του καθενός τα ξέρω, τα καλά δυσκολεύομαι να βρω μόνος. Θα αποκλείσω μόνο την Κοκό του τραγουδιού, ως καταδικασθείσα τελεσίδικα σε λιθοβολισμό, όλες τις άλλες επιλογές τις κρατάω απλωμένες στο τραπέζι. Τις χαϊδολογάω, τις κανακεύω, άκρη δεν βρίσκω με δαύτες. Αλλά δεν απογοητεύομαι, αύριο πρωί ταξιδεύω για την εξωτική Αγουλινίτσα. Έχω δώσει παραγγελίες λαδερών και άλλων πολλές. Σέσκουλα, κεφτεδάκια, γεμιστά, μπριάμ, καγιανά, όλα λαχταριστά. Πέντε ολόκληρες μέρες. Θα λιαστώ, θα κάνω δουλίτσες στην αυλή, θα φυτέψω, θα κάψω ξερά κλαδιά, θα στήσω αυτί στις κουβέντες της γειτονιάς, ε πού θα πάει! Θα αποφασίσω. Αφού και σεις δεν μου λέτε… Θα τηνε βρω την άκρη μόνος μου, όπως κάθε φορά.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
