Ησυχάστε, θα παρελάσει & φέτος. Ο Βασιλιάς Καρνάβαλος. Εντατικές προετοιμασίες από τους διοργανωτές, ακούω και αναθαρρώ. Απόψε πάλι είχα την χαρά να δω στην tv εσωτερικά πλάνα από το παλάτι του ζεύγους Τσοχατζοπούλου. Η απόλυτη χλιδή, αν και έκαναν κάτι γυφτιές με τους λογαριασμούς νερού, έτσι άκουσα στο αφιέρωμα. Μικρότητες πλουσίων (με το σπαθί τους), είπα και πήγα παρακάτω. Νωρίς τα είδα αυτά, γιατί στις ώρες υψηλής τηλεαποτέτοιας έχουν θέση μόνο τα τούρκικα. Στο θέμα μας.
Κατόπιν σκέφτηκα πόσες φρεσκοχτισμένες βίλες μέτρησα το καλοκαίρι στις περιπλανήσεις μου σε παραλίες ειδυλλιακές. Χάθηκε ο λογαριασμός. Έβαζα στοιχήματα με ντόπιους και πάντα κέρδιζα, μαντεύοντας την ιδιότητα των κατόχων. Δήμαρχοι, Νομάρχες, Περιφερειάρχες και περίγυρος, όλα τα Αντί καθώς και πρόεδροι Δ.Σ., Στελέχη του ΣΔΟΕ, Εφοριακοί, υπάλληλοι Πολεοδομίας (νήσων & Αττικής κατά προτίμησιν), καμμιά μικρανιψιά Δεσπότη, Στελέχη και διευθυντές υπηρεσιών, Πρόεδροι & μέλη Δ.Σ. ιδρυμάτων, νοσοκομείων, όλων αυτών που απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο. Αστυνομικοί υπηρετήσαντες σε καλά πόστα. Ανώτατοι κληρικοί, δικαστικοί, στρατιωτικοί, άνθρωποι υπεράνω υποψίας, δεν έχω άλλο πρόχειρο τώρα σε ιδιότητα, άλλες ώρες μου έρχονται άλλα τόσα.
Δίνω ιδέες στους διοργανωτές του φετεινού Καρναβαλιού, να μπουκάρουν στις φρεσκοξεπεταγόμενες αυτές βίλες τις χλιδάτες, να αρπάξουν τους ιδιοκτήτες και να τους κοτσάρουν πάνω στα άρματα του Καρνάβαλου. Κι αποκάτω ο όχλος να τους υποδεχτεί όπως τις διαπομπευόμενες γυναίκες μετακατοχικά. “Με δράκας οπώρων”, έλεγε ο χρονικογράφος άλλων εποχών. Οι αριστεροί οργάνωναν τότε στα χωριά αυτές τις …πολιτιστικές εκδηλώσεις περιφέροντας ξεβράκωτες πάνω σε γαϊδούρια τις γυναίκες που δρόσισαν στην κατοχή ιταλούς και γερμανούς, με το αζημίωτο. Παλιές ιστορίες. Εγώ απλά δίνω ιδέες. Αν θέλουν ας μην τους διαπομπέψουν με τον ίδιο τρόπο. Ας τους πάνε εκεί που βράζουν το μπουρανί την Αποκριά και περιφέρουν κάτι τεράστια ομοιόματα φαλών, να τους περιλάβουν με δαύτα. Δεν θα γίνει, αλλά τα λέω έτσι για να φοβούνται λιγάκι εκείνοι που με έναν μισθό έχτισαν τις βιλάρες τις παραλιακές και ζουν τώρα μέσω κρίσεως όπως ο εμίρης της ερήμου & μάλιστα με μεγαλύτερη κακογουστιά από εκείνον.
Γιατί κι εμείς τα άμοιρα δουλεύουμε 27 χρόνια και το μόνο που καταφέραμε να φτιάξουμε είναι η φασολάδα που φτιάχνω απόψε (και που ψιλοκάηκε όσο ρημαδοστήνω τούτο το κειμενάκι εδώ). Όλα τα άλλα έγιναν με κάτι ψιλοδάνεια που αγκομαχώ να ξεπληρώσω & μένει για να περάσω δεν θέλετε να ακούσετε τι.
Και μην ακούσω μαλακίες πως υπερβάλω. Ναι, θέλω να τους δαγκώσω το λαρύγγι. Γιατί πλούτισαν στην καμπούρα μου. Κι όποιος ενοχλείται, να με συγχωρέσει η χάρη του και η χοντρογουστιά του, αλλά κάτι έχει τσιμπήσει κι ελόγου του, με το συμπάθειο δηλαδή… Ναι; Το ξέρω πως ναι, αφήστε.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
