Με μια τόση δα καθυστέρηση…
Με μια τόση δα καθυστέρηση, Χρόνια πολλά στη Μαρινέλλα!
Κατ΄ αρχήν θέλησα να περιγράψω ένα σουαρέ σε στενό κύκλο Μαρινελλόπληκτων που έστησα εκ των ενόντων (φυσικά και παγωτό με κερασάκι Νάξου από πάνω), ύστερα σκέφτηκα να ξεφουρνίσω εδώ δυο τρεις σύντομες ιστορίες παραλίας που… προέκυψαν και μας έφεραν λίγο προ του κατουρήματος από τα γέλια, αλλά κατόπιν σκέφτηκα να τα κάνω άλλη στιγμή ένα διήγημα και… το άφησα. Ούτε το σουαρέ θα περιγράψω λεπτομερώς. Τραπεζαρία στη βεράντα, τα λουλούδια μοσχοβολούσαν, τα κεφτεδάκια επίσης, οι καλεσμένοι νωρίτερα της ώρας τους γιατί ξέρουν ότι εκνευρίζομαι, ξεπαστρέψαμε τα πάντα, όλα κύλισαν όπως προβλεπόταν, τι να ξαναλέμε…
Έτσι δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ Χρόνια πολλά στην κυρία Μαρινέλλα που γιόρταζε χθες. Κυριακή Παπαδοπούλου. Να είναι γερή, να είναι δημιουργική, ακούραστη και ευδιάθετη. Να σκορπίζει απλόχερα την ενέργεια, τον δυναμισμό και το ταλέντο της.
Έρωτάς μου παλιός η Μαρινέλλα.
Παιδί επαρχίας, μεγάλωσα με το αυτί στο ραδιόφωνο, όπου εκτός από το “Θέατρο της Τετάρτης” και κάτι βραδινές αναγνώσεις μυθιστορημάτων που ποτέ δεν έχανα, άκουγα πάντα τις διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιριών όπου την παράσταση έκλεβαν τα τραγούδια της. Δεν θα πω χρονολογίες, όσο κι αν επιμείνουν κάποιοι. Στο αυτί μου έχω ακόμα εκείνες τις κομμένες συλλαβές, τις ανάσες ανάμεσα στις λέξεις. Ανάσες που συχνά έμοιαζαν με λυγμό. Αργότερα που την είδα σε μουσικές παραστάσεις συνειδητοποίησα ότι ήταν πάντα μέσα της βαθύτατα θεατρίνα. Αν και άνθρωπος εξαιρετικά αυθόρμητος, όπου πρέπει μιλάει με τις σιωπές.
Έτσι θεώρησα φυσικό το να της αφιερώσω το μυθιστόρημά μου “Χάρτινα φιλιά”, που πραγματεύεται και ανατέμνει τη διαδρομή μιας καλλιτέχνιδος. Τις διεργασίες και τις φουρτούνες που ταλανίζουν την καρδιά και το μυαλό της. Σκοπός μου ήταν γράφοντάς το, να αναδείξω το πώς οι ιδιαίτερα πλουτισμένοι από τη φύση άνθρωποι, οι καλλιτέχνες, καταπολεμούν τη μοναξιά, το χρόνο τον καταλυτικό και αναπόδραστο. Παράδειγμα για εμάς τους καθημερινούς που εύκολα πνιγόμαστε στο τέλμα, που καμμιά φορά θέλουμε ν’ αλλάξουμε ουρανό μα είναι κλειστοί οι δρόμοι. Κι από την άλλη ο αγώνας τους να μοιράζουν απλόχερα τον μέσα τους πλούτο, το απόθεμα ενέργειας που διαθέτουν. Πρωταγωνίστρια και εκφραστής μου σε αυτή την απόπειρα μια γυναίκα-μύθος, μια φιγούρα απόλυτα ερωτεύσιμη, μια γεννημένη θεατρίνα. Ο μέσα και ο γύρω της κόσμος. Η Μαρινέλλα υπήρξε η αφορμή. Ξεπατίκωσα την αρχική ακατέργαστη φιγούρα της ηρωίδας μου από τη δική της. Την ευχαριστώ και την ευγνωμονώ. Η ζωή κι η πορεία της ηρωίδας παρασάγγας απέχει από κείνη της Μαρινέλλας. Προσπάθησα όμως να δώσω σ’ αυτή μέρος από τη λάμψη της και μαζί εκείνο το κάτι που μαγνητίζει, που συνεπαίρνει το κοινό. Αυτό που λέμε φλογερό ταμπεραμέντο.
Προ ημερών την είδα στο «Κατράκειο» μαζί με την Ελένη Βιτάλη και με την Γλυκερία. Ανεξάντλητη.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
