Ευχηθείτε μου με υγεία.
Να το λιώσω στις βουτιές και στις ηλιοθεραπείες.
Πήρα καινούργιο μαγιώ ντε.
Ε, τι! Έτσι θα πέρναγε το καλοκαίρι;
Όχι ακριβώς αυτό που ήθελα, αλλά ψιλοκαλούτσικο.
Πώς το λέει η παροιμία; Ο κακός ο νοικοκύρης αγοράζει πρώτα σκούφο και μετά βρακί. Αυτό. Άλλα κι άλλα μπορεί να τα στερούμεθα, αλλά το μαγιώ… ανάγκη πρώτης γραμμής.
Αφήστε τα καλά μου, το έλεγε από παλιά η μάνα μου…
Μα τώρα πάει, την έκαμα την κουτουράδα. Προς στιγμήν σκέφτηκα να πάρω δυο, η πωλήτρια (μια πολύ συμπαθητικιά) επέμενε κιόλας πως έστρωνε τέλεια πάνω μου ΚΑΙ το δεύτερο. Αυτά μας λένε, μας κάνουν και δυο κουνήματα και ξεμυαλιζόμεθα, εμείς τα αδυνάτου χαρακτήρος.
Αλλά τελευταία στιγμή επικράτησε η λογική και πισωπάτησα. Ένα και πολύ μου πάει, είπα.
Γυρνώντας σκεφτόμουν τρόπους να το γιορτάσω. Ε, τι τρόπους, τον εξής έναν. Να καλέσω δυο ανθρώπους, να βάλω κατσαρόλα στη φωτιά και να πάρω το κοφτερό μαχαίρι να ξεκινάω καθάρισμα. Ναι, πατατούλες.
Μα επικράτησαν σκέψεις ωριμότερες. Ο μόνος τρόπος γιορτασμού, είπα αποφασιστικά, είναι να το πανηγυρίσω με μαρούλι-μπρόκολο και για νοστιμιά λίγο λεμόνι. Γιατί μόλις το ξαναφόρεσα στο σπίτι το μαγιώ, μακριά από τα γλυκόλογα και τις παροτρύνσεις της πωλητρίας, διαπίστωσα ότι μόλις και μετά βίας μπαίνω μέσα σε αυτό. Κι ότι μπαίνοντας, όχι απλώς το γεμίζω. Το τιγκάρω.
Οπότε, πού πας ρε Καραμήτρο, αναρωτήθηκα και διέγραψα μονοκοντυλιά από το πρόγραμμα προσκλήσεις σε φίλους, λάδια, κατσαρόλες, παγωμένες μπύρες και βουνά πατάτες ναξιώτικες.
Απόψε καρπούζι για βραδινό. Να φέρει άφθονη διούρηση.
Από αύριο θα πρέπει κανονικά να πέσουν περιορισμοί, ψωμιά, τηγανιτά, παπάρες στο λαδερό, παγωτά και μερέντες τις δύσκολες ώρες της νυκτός προ κατουρήματος.
Μα όρκο δεν παίρνω.
Είπαμε. Δηλώνω αδυνάτου χαρακτήρος, χαλαρών αντιστάσεων και με ροπή προς το ακατάστατο να το πω, στο είπα-ξείπα να το πω… Θα το πω και θα το υποστηρίξω.
Ευχηθείτε εσείς τα καλορίζικα στο καινούργιο κι εγώ θα ψάξω τον τρόπο να τα μερεμετίσω εκείνα τα πλαϊνά της μέσης που με κάνουν σαν αμφορέα μυκηναϊκό.
Θα τα πλανήσω.
Μερσί δια τας ευχάς.
Και στα δικά σας όσοι σκεφτήκατε να την βγάλετε με το προπέρσινο μαγιώ.
Ελάτε πια, δεν τα μπορώ τα μίζερα. Ξεχείλωσαν τα λάστιχα καλέ, δεν είναι καιρός αποκαλύψεων. Αφήστε να γελάσουμε μια και καλή μόλις έρθει ο φόρος ακινήτων.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
