Ε, είπα να χαζέψω λιγάκι στην tv, έπεσα πάνω στο πακέτο. Την εκπομπή εννοώ. Ναι, συγκινητικές ανθρώπινες ιστορίες. Αλλά, πράγμα παράξενο, δεν με άγγιξε. Δεν υπάρχει περιθώριο πια για ξένους πόνους, μήτε δάκρυα περισσευάμενα. Το βλέπω έτσι, σαν ντοκιμαντέρ (που έλεγαν κάτι χαζά σελέμπριτις σε συνεντεύξεις μόλις τα ρωτούσαν τι βλέπουν στην τηλεόραση). Ε, είπα να γελάσω μια στάλα και το θυμήθηκα, τώρα δεν τους ρωτά κανείς, κλείσαν και τα περιοδικά του Κωστόπουλου, αφήστε τα. Αρκετά πλουτίστηκε η ελληνική γλώσσα. Και αρκετά το παλέψαμε να παριστάνουμε τους πλούσιους με δανεικά. Το απόγευμα έφερα μια βόλτα στην περιοχή ψάχνοντας μια Σπιρουλίνα (για αναστήλωση), ήθελα μια ράτσα συγκεκριμένη, πλην δεν την βρήκα και βολεύτηκα με κάτι πιο βήτα. Πάντα βολευόμαστε με κάτι άλλο σαν δεν βρίσκουμε εκείνο ακριβώς που γυρεύουμε. Αυτό είναι το δράμα. Ε, μην τα ξαναλέμε, στη βόλτα είδα κι άλλα μαγαζιά κλειστά, είδα μαγαζάτορες στην πόρτα να κοιτούν τους περαστικούς με μια αγριάδα στο μάτι. Αφού είπα τώρα θα με αρπάξει απ’ το μανίκι η χοντρή με τα εσώρουχα να με σούρει στο δοκιμαστήριο. Κι αν τολμάω ας μην ψωνίσω. Πώς πώς; Τι έγινε στη Βουλή χθες; Ε, μην το αγριεύουμε και το χαλάμε τώρα, αφήστε το έτσι που το πήγαμε γλυκουτσικοπικρά.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
