Περίεργοι καιροί.
Στην εθνική σήμερα ταξίδευα για Αθήνα σχεδόν μόνος, άδειοι δρόμοι. Στη στάση για καφέ ένα παιδί ήρθε και μου τράβηξε τα κορδόνια του μπουφάν. Το ρώτησα βλακωδώς τι του έφερε φέτος ο άγιος Βασίλης και μου είπε Ένα μπαλόνι…
Ο Γιώργος, σου λέει, δεν ανοίγει τις διαδικασίες (κι είχα μια φαγούρα), οι άλλοι δεν τον έχουν χτυπήσει ακόμα, αλλά πόσο ν’ αντέξουν κι αυτοί. Άδεια μαγαζιά και άνθρωποι σκυθρωποί, ίδιες κουβέντες παντού. Ένας μακρύς περίπατος δίπλα στο κύμα, ότι καλύτερο έκανα τις γιορτές. Ένα δωδεκαήμερο πασπαλισμένο άχνη ζάχαρη. Έχασα από “φίλη” την Λουκία Ρικάκη κι ένοιωσα ξαφνικά ένα μούδιασμα στο μυαλό. Είχαμε εδώ μια σιωπηλή επικοινωνία. Με παρακολουθούσε κι αυτό με κολάκευε εξαιρετικά, δεν της το είπα ποτέ να μην ταράξω την ηρεμία της του τελευταίου καιρού. Την ώρα που άκουσα για το φευγιό της, πήρα να φυτέψω στην αυλή μου στο χωριό ένα αλεξανδρινό.
Α, να κάνω μια διευκρίνιση. Έτσι να μην φανεί πως τα λέω σαν δημοσιογράφος του Μέγκα. Όταν λέω δεν έχουν χτυπήσει οι άλλοι τον Γιώργο και απορώ γι αυτό, δεν εννοώ ότι δεν έκαναν δηλώσεις εναντίον του, δεν κατηγόρησαν την …μη λήψη πρωτουβουλιών (είδαμε και τότε που τις πήρε!). Εννοώ ξύλο κανονικό. Υπό το φως των προβολέων.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
