Σαν σήμερα γεννήθηκε στην Ξάνθη ο Μάνος Χατζηδάκις, ο ποιητής των χαμένων ονείρων… Δεν θέλω λόγια να πω περίτεχνα, δεν τα χρειάζεται, έχουν πει τόσα άλλοι, τα λέει από μόνη της η μουσική. Θα σας πω μόνο ένα μικρό περιστατικό, μια στιγμή. Ήταν το καλοκαίρι του 1985, ο Χατζηδάκις δίνει συναυλίες με τον κύκλο τραγουδιών “Για την Ελένη” που ξανακυκλοφόρησε τότε με την Μαρία Δημητριάδη. Σε μια τέτοια γιορτή, εκείνη την εποχή ήταν λιγάκι μόδα οι πολιτιστικές γιορτές-πανηγύρια Συλλόγων σε μικροπολιτείες και ραχούλες. Κόσμος χιλιάδες γύρω από τσίγκινα τραπέζια, το τοπίο υπέροχο, γύρω ανθισμένες πικροδάφνες κι ένα φεγγάρι Αυγουστιάτικο. Μάλιστα είχε απαιτήσει μέχρι να τελειώσει η δική του συναυλία, στα τραπέζια να μην βγουν γουρουνοπούλα, μπύρες και τα σχετικά. Η ίδια γιορτή γινόταν επί 15 χρόνια κι ο κόσμος τρωγόπινε ακούγοντας, παρά ταύτα το αξίωσε κι έγινε σεβαστό. Κάποια στιγμή σβήνουν τα φώτα, μόνο το φεγγάρι και κάτι λίγοι προβολείς, βγαίνει στη σκηνή ο Χατζηδάκις, οι μουσικοί. Υπέροχη συναυλία, σπουδαία τραγούδια, ο κύκλος “Για την Ελένη” πρώτα με την Δημητριάδη κι ύστερα “τραγούδια για το φεγγάρι”, “για τον οδοιπόρο”, “για δυο πρόσωπα μυθικά”, τραγούδια “σε ύφος λαϊκό”, με την Έλλη Πασπαλά, τον Ηλία Λιούγκο, τον Βασίλη Λέκκα, έχω φυλαγμένο ακόμα το πρόγραμμα. Τελειώνει η συναυλία, ο κόσμος χειροκροτά μαγεμένος κι ύστερα ξαμολυέται στην γουρουνοπούλα και τις μπύρες. Τότε μόνο ήρθη η απαγόρευση. Κι εγώ τρέχω πίσω στα παρασκήνια να δω τους μουσικούς, τον Χατζηδάκι που εκείνη την εποχή διάβαζα το “Τέταρτο” που έγραφε σχεδόν όλη την ύλη ο ίδιος. Είναι ένα χαντάκι πίσω από τη σκηνή, ρέμα, ένας βράχος στο πλάι κι ο Χατζηδάκις έρχεται, απλώνω το χέρι μου το πιάνει, στηρίζεται και περνά. “Σας αγαπάμε πάντα κ. Χατζηδάκι” του λέω ντροπαλά, “κι εγώ σας αγαπώ” μου λέει. Γύρισε, μπήκε σε ένα κλειστό φορτηγάκι με την Δημητριάδη κι έφυγε.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
