Τι εποχή έχουμε, αλήθεια; Φθινόπωρο; Δεν θέλω να το ξέρω, εμείς τα παιδιά του καλοκαιριού, μαζί του ούτε που μιλιόμαστε. Είναι και Κυριακή, ποιός το περίμενε πως θα ‘ταν Κυριακή… Βρέχει από το πρωί, αρκετά αγνάντεψα από το μπαλκόνι, ώρα να δούμε και τι θα τσακίσουμε το μεσημέρι, η ανάρρωση θέλει φαγητό. Κεφτεδάκια! Με μπόλικο δυόσμο και σκόρδο, ο δυόσμος από τη γλάστρα μου. Θα βράσω και μπρόκολο, να μοσχοβολήσει η γειτονιά! Σιγά καλό μου, μη στραβομουτσουνιάζεις εσύ. Κατ’ αρχήν δεν θα με φιλήσεις, σήμερα τουλάχιστον. Αλλά τη μυρωδιά του μπρόκολου (ναι, δεν θα την περιγράψω), θα την αντιμετωπίσω με ένα κλαράκι σέλινο μέσα στην κατσαρόλα. Ε, τι θέλεις να φτιάχνω πια; Αν θέλεις κουζίνα γκουρμέ και γεύσεις ευρωπαϊκές, βρες να αγαπήσεις αλλού. Έλα, πλάκα κάνω. Πέσε εσύ στον έρωτά μου κι εγώ τα κόβω τα σκόρδα και τα κρεμμύδια με το μαχαίρι. Έλα, μην το παίρνεις πάλι προσωπικά, γενικά μιλάω. Ποιητική αδεία. Σε κείνο το κάτι που περιμένω από απέναντι όταν χάνομαι με τις ώρες στην ακρογιαλιά…
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
