Ελάτε, μην λέμε πάλι τις ίδιες αηδίες για τον γερμανό (είναι αηδία από μόνος του), μήτε για τα τσαμπουκαλέματα στη Βουλή. Μου την δίνει που τις γερμανικές αποζημιώσεις τις διεκδικεί μονάχα η μια παρέα και η άλλη ποιεί την νήσσαν, αλλά δεν μπορώ να κάνω με το ζόρι πατριώτες αυτούς που κλάνουν μέντες. Και μου την διπλοδίνει που αφήνουν το περιθώριο να παίζουν τους πατριώτες εκείνοι που είναι τόσο χαλαροί στα λοιπά εθνικά θέματα. Τέλος η πολιτική για απόψε.
Θα δώσω συνταγή, προς παραμυθίαν. Αγουλινίτσης συνταγή, όπου αφθονούσαν πάντα το λάδι και τα ζαρζαβατικά. Την αναφέρω και στο “Με το σφύριγμα του τραίνου”, αλλά όλο γλυκόλογα μου λέτε εδώ και δεν πήγατε να το διαβάσετε, μά δεν συνεχίζω για να μην σας μαλώσω κι άλλο. Το συγκεκριμένο φαγητό, το φτιάχνει η μάνα μου τακτικότατα το καλοκαίρι, γιατί είναι το αγαπημένο μου. Κι επειδή ήμουν ο μικρότερος, πάντα με ρωτούσε τι θέλω να μαγειρέψει. Τέλος και με την εισαγωγή. Πάμε.
Τηγανίζουμε πατάτες (κατά την συνταγή που δώσαμε πολλάκις), κατόπιν μελιτζάνες (αλευρωμένες για να απορροφούν λιγότερο λάδι), καθώς επίσης και κεφτεδάκια. Κατόπιν με την σάλτσα θα δείξουμε την μαεστρία μας. Ρίχνουμε στο καυτό λάδι μια χούφτα σκόρδα ψιλοκομμένα και μόλις ροδίσουν θα στάξουμε μέσα στο λάδι λίγες σταγόνες ξύδι. Κι αμέσως ρίχνουμε την τριμμένη στον τρίφτη ντομάτα μαζί με δυόσμο χλωρό, ψιλοκομμένο. Και αφήνουμε το μείγμα μέχρι να βράσει, να μείνει με το λαδάκι του. Αααααααυτό. Σερβίσουμε πατάτες μελιτζάνες, κεφτεδάκια και τα περιχύνουμε με την σάλτσα. Τυρί φέτα, ψωμί ζυμωτό και μπύρα παγωμένη. Δοκιμάστε το και μετά ελάτε να μου πείτε για κάτι αηδίες συνταγές που βλέπω εδώ, τα ευρωπαϊκά φαγητά (που έλεγε ο πατέρας μου). Για νηστίσιμο ή για πιο …φτωχό, παραλείπουμε τα κεφτεδάκια. Και πάλι υπέροχο είναι. Θέλω πολύ να πούμε επ’ αυτού δυο λογάκι, μόλις το δοκιμάσετε, εγώ το φτιάχνω απόψε.
Σας ασπάζομαι την παρειάν.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
