Τα μάτια κλείστε, γλυκά ακουμπήστε στην κουπαστή. Το χρόνο αφήστε καινούργια ψέματα να φανταστεί…
Ελάτε, απόψε θα το παίξουμε ρομαντικοί. Είναι τούτη η ώρα που λιγοστεύει το φως, η ώρα του δειλινού μες στο μεσοκαλόκαιρο, που λες κι αν είχα χίλια μάτια και πάλι δεν θα χόρταινα την ομορφιά της. Κι ύστερα βγαίνει το φεγγαράκι και σε αποτελειώνει.
Και κάπου απέναντι είναι το νησί, πού ‘χει κοράλια κι αμμουδιά χρυσή…
Όχι δεν θα πω για νυχτολούλουδα, για ηλικιωμένους που τρώνε καρπούζι στο μπαλκόνι, για χωριατόπαιδα που κυνηγάνε κωλοφωτιές και μαλακίες, τα έχουμε ξαναπεί. Θα νοσταλγήσω κάτι βόλτες σιωπηλές δίπλα στο κύμα. Και κατόπιν θα θυμηθώ μια σκηνή από τα “Χάρτινα φιλιά”, εκεί που η ηρωίδα μου περπατάει ξυπόλητη στην άμμο με τα πέδιλα στο χέρι. Ανάερα, θαρρείς ίπταται των κυμάτων. Κι όπως ανεμίζει το καστανό μαλλί κι η λινή πουκαμίσα στο μαϊστράλι, μοιάζει με φιγούρα ονειρική του Γκρέκο βγαλμένη από την Ουρανία καθολικής εκκλησίας…
Τα μάτια κλείστε και δώστε στ’ όνειρο τρελά φιλιά!
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
