Είχα δεν είχα, το έκανα το θαύμα μου! Ιμάμ-μπαϊλντί!
Ε, να παινευτώ κι εγώ για κάτι πια, σώνει η κλάψα για τα οικονομικά, δεν πα’ να… τέλος πάντων, είναι και ώρα υψηλής ακροαματικότητας!
Ιμάμ-μπαϊλντί λοιπόν. Το θέμα είναι ότι δεν διαβάζω πουθενά συνταγές, ούτε ρωτάω τις γυναίκες του σογιού που είναι αξάπασες μαγείρισσες φοβερές και θα το παινευτώ και τούτο. Το έχω φάει μια φορά έξω ή σε σπίτι καλεσμένος, δεν ρωτάω λεπτομέρειες σαν συμπεθέρα, μελετώ τα υλικά κι ύστερα το σκαρώνω από μόνος μου προσαρμοσμένο στο γούστα και στην όρεξή μου.
Να, απόψε πήρα μεγάλες μελιτζάνες φλάσκες και τις έκοψα οριζόντια στα δυο. Τις τηγάνησα κι ύστερα τις ξάπλωσα ανάσκελα στο ταψί πιέζοντάς να σχηματίσουν στη μέση κοίλωμα, να γίνουν σαν βαρκούλες χωρίς πανί. Κατόπιν τσιγάρισα στο λάδι μπόλικο σκόρδο, κρεμμύδι, πιπεριά. Έριξα μπόλικο μαϊντανό και φρέσκια ντομάτα ψιλοκομμένη, έβρασε αυτό με αλάτι, πιπέρι κι έναν κύβο, ξέρετε αυτούς τους τάχα κρέατος, μέχρι που έμεινε στεγνό. Τότε γέμισα τις μελιτζάνες-βαρκούλες που περίμεναν και αποπάνω το πασπάλισα με μια ποικιλιότητα τυριών που έτριψα στον τρίφτη, ότι είχα. Φέτα, γραβιέρα και μυτζήθρα.
Όλο αυτό το αριστουργηματάκι μπήκε στον φούρνο για μισή ώρα. Και… μοσχοβόλισε η Βόρειος Κυψέλη. Πέντε μελιτζάνες, δέκα βαρκούλες. Ωραιότατες. Τώρα ψιλοκρυώνουν για να μην ζεματιστώ και θα κατασπαράξω τις 2, μπορεί και παραπάνω.
Α! Η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
