Η νύχτα είναι μεγάλη απόψε. Λάβαμε πριν από ώρα ένα κείμενο που μας κίνησε το ενδιαφέρον… Μάλλον μας ταρακούνησε. Το παραθέτουμε παρακάτω με τα link όπου είναι δημοσιευμένο. Μη γνωρίζοντας την ύπαρξη του CDRSEE (μόλις διαβάσετε το παρακάτω κείμενο θα καταλάβετε τι σημαίνουν αυτά τα αρχικά), το ψάξαμε στο διαδίκτυο (να που μας βοηθάει η τεχνολογία) και ανακαλύψαμε ότι έχει έδρα στη Θεσσαλονίκη και συμμετέχουν προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό (ανάμεσά τους και ο ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ για το θέμα της Μακεδονίας). Το ανατριχιαστικό είναι πως αυτό το -ύποπτο για το ρόλο που θέλει να διαδραματίσει- Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, όχι μόνο έχει για χορηγούς το Δήμο Θεσσαλονίκης και την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά προχώρησε και στην υλοποίηση ενός παράξενου σχεδίου για τη συγγραφή βιβλίων ιστορίας, ως εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού (στο πρόγραμμα αυτό υπάρχουν ακόμα πιο “ενδιαφέροντες” χορηγοί). Τα όσα αναφέρονται στα βιβλία και με τον τρόπο που αναφέρονται δεν περιγράφονται… Διαβάζοντας τα αρχίζει κανείς να αμφιβάλλει αν τελικά είναι Έλληνας και αν η χώρα στην οποία διαμένει είναι η Ελλάδα…
Στα βιβλία αυτά που υπάρχουν μεταφρασμένα και στην Ελληνική μπορούν κάποιοι πιο αρμόδιοι από εμάς (καθηγητές, ιστορικοί, εκπαιδευτικοί, κ.α.) να στείλουν τη γνώμη τους για το απαράδεκτο περιεχόμενό τους, αφού το Κέντρο και η συγγραφική ομάδα ζητάει τη γνώμη των αναγνωστών.
Σας προτείνουμε πρώτα να διαβάσετε το κείμενο που μας στείλατε, που έγραψε ο Γιάννης Κορωναίος και ύστερα να περάσετε λίγη ώρα στην αρχική σελίδα (είναι στα Αγγλικά) αυτού του παράξενου κέντρου (https://www.cdsee.org) και στις καταχωρήσεις στην Ελληνική γλώσσα, όπου υπάρχουν και τα 4 βιβλία της ιστορίας που προτείνονται και που μπορείτε να τα κατεβάσετε δωρεάν (https://www.cdsee.org/jhp/download_gre.html).
Τα ερωτήματα που θα μείνουν… Τι συμβαίνει τελικά; Που το πάνε; Που θέλουν να μας οδηγήσουν;
Η «άλωση» της ελληνικής ιστορίας
του Γιάννη Κορωναίου
Την Ιστορία του ελληνικού έθνους ξαναγράφουν κέντρα και ερευνητικές ομάδες που χρηματοδοτούνται από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών και διεθνή ιδρύματα και φόρουμ επιρροής Τζορτζ Σόρος. Σε αυτή την ιστορία αποσιωπάται ο ρόλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Ελληνισμού διαχρονικά, θεωρείται ως αφετηρία της Νεοελληνικής Ιστορίας η… Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ αμφισβητείται η ελληνική εθνοπολιτιστική διάσταση και η Ιστορία της Μακεδονίας. Κι ολ’ αυτά υπό την αιγίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης του ελληνικού ΥΠΕΞ, της Εθνικής Τράπεζας και άλλων ελληνικών επιχειρήσεων!…
Η προσπάθεια συγγραφής «εναλλακτικού εκπαιδευτικού υλικού για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», όπως σημειώνεται στο εισαγωγικό σημείωμα, ανήκει στο Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (CDRSΕΕ), ενός Μη Κερδοσκοπικού Ιδρύματος που προάγει τη συνύπαρξη των βαλκανικών λαών και έχει την έδρα του στη Θεσσαλονίκη. Το Κέντρο εξέδωσε τέσσερα εγχειρίδια κοινής Ιστορίας (Βιβλία Εργασίας) της ΝΑ Ευρώπης, τα οποία προτείνονται στα υπουργεία Παιδείας των βαλκανικών κρατών για ένταξη στα εκπαιδευτικά προγράμματά τους, προκειμένου να συμβάλουν στην ειρηνική συμβίωση και τη φιλία των Βαλκανίων. Η κοινή ιστορική αφετηρία των βαλκανικών λαών, κατά τους συγγραφείς, είναι η Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντικείμενο, μάλιστα, του πρώτου Βιβλίου Εργασίας. Χρονολογικά, ξεκινά επί των ημερών του Σουλτάνου Οσμάν Α’, το 1281, όταν ουσιαστικά συντίθεται το κράτος των Τούρκων Οθωμανών. Το ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εξακολουθούσε να υπάρχει, αφού είχε ανασυσταθεί υπό τον Μιχαήλ Η’ τον Παλαιολόγο με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, την ίδια περίοδο δεν φαίνεται να συγκινεί τους εμπνευστές της κοινής Ιστορίας των Βαλκανίων, όπως ουδόλως τους κεντρίζει το ενδιαφέρον η άνθιση του σερβικού πολιτισμού, που συντελείται στα τέλη του 13ου αιώνα. Μοιραία, γίνεται η σύνδεση με την πρόσφατη πρόταση της επικεφαλής της επιτροπής αναμόρφωσης του Λυκείου του υπουργείου Παιδείας, κύριας Θάλειας Δραγώνα, να αφαιρεθεί η Βυζαντινή Ιστορία και η Επανάσταση του ’21 από τη διδακτέα ύλη και η Ιστορία να μετατραπεί σε προαιρετικό μάθημα στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου…
Στην τρίτομη Ιστορία της Ευρώπης των Berstein και Milza, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατέχει περίοπτη θέση, με ουσιώδεις αναφορές, αν και στον πρόλογο χαρακτηρίζεται ως «περιφερειακή» η θέση της στη σύνθεση του κοινού ευρωπαϊκού παρελθόντος, λόγω της γεωγραφικής απομόνωσής της στη βαλκανική χερσόνησο. Στην απόπειρα, όμως, του CDRSΕΕ δεν βρίσκει καν τη θέση της στην Ιστορία της ΝΑ Ευρώπης, πέρα από κάποια σκόρπια κομμάτια που αφορούν στην εκλογή του Γεννάδιου Σχολάριου ως πρώτου Πατριάρχη μετά την Άλωση, ένα μικρό απόσπασμα από τις διδαχές του Κοσμά του Αιτωλού και μια αναφορά στον Γρηγόριο Παλαμά, το θεολόγο που πρωτοστάτησε στη διαμάχη του Ησυχασμού. Αξίζει, δε, να αναφερθεί και το υποκεφάλαιο που αφορά στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, το οποίο τιτλοφορείται ως «Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης – Η κατάκτηση της Ιστανμπούλ»!…
Στην Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας υπάρχουν ενδιαφέροντα στοιχεία για κάποιον μελετητή της τουρκικής Ιστορίας, αδιάφορα, όμως, για μαθητή Λυκείου. Τα Ελληνόπουλα, όπως και τα παιδιά στη Σερβία, την Κροατία ή τη Βουλγαρία, θα γνωρίσουν μέσα από τις σελίδες του την Ιστορία της Τουρκίας. Οι Τούρκοι μαθητές, όμως, δεν θα μάθουν απ’ αυτό το βιβλίο την Ιστορία των γειτόνων τους. Κι αν ληφθεί υπόψη ότι στην Ελλάδα υπάρχει μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε «ξένη» βιβλιογραφία ως προς τα ιδεώδη και τις εθνικοπολιτικές αρχές απ’ ό,τι στην Τουρκία, τότε το ερώτημα που προκύπτει είναι μήπως οι Τούρκοι θα έπρεπε να εντάξουν στη σχολική ύλη τους κομμάτια της Ιστορίας των γειτόνων τους… «Αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το πρώτο Βιβλίο Εργασίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γιατί, παρόλο που αυτή η περίοδος αποτελεί ένα μεγάλο μέρος της κοινής ιστορικής εμπειρίας των λαών της ΝΑ Ευρώπης, έχει απορριφθεί από τους απογόνους της ως μέρος του ιστορικού παρελθόντος τους», αιτιολογεί την επιλογή του Κέντρου η κυρία Χριστίνα Κουλούρη, πρόεδρος της Επιτροπής Ιστορικής Εκπαίδευσης του Κέντρου και καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. «Αν και διδάσκεται σε όλες τις χώρες της περιοχής, η προοπτική είναι πάντα εθνοκεντρική – από τη σκοπιά του εκάστοτε αφηγητή. Συνεπώς, η γνώση γι’ αυτή τη μεγάλη αυτοκρατορία που κυριάρχησε στη ΝΑ Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο για πολλούς αιώνες είναι ελλιπής και ιδεολογικά φορτισμένη. Οι απόψεις για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ταλαντεύονται ανάμεσα στην πρόοδο και την οπισθοδρόμηση, τον πολυπολιτισμικό παράδεισο και την καταπίεση, την απελευθέρωση και την καταστροφή», σημειώνει.
Επιμέλεια: Αμαλία Κ. Ηλιάδη
