Του Ευαγγελισμού
Δεν λάμπει ο ήλιος στα βουνά, μήτε και στα λαγκάδια σήμερα. Μόνο λάμπει η Κλεφτουριά (με την κακή την έννοια). Στο πόσο έπεσε στα μαλακά ο υπουργός του Γιωργάκη της λίστας Λαγκάρντ αναφέρομαι, αλλά τέτοια μέρα ας μην αφιερώσω παραπάνω λόγια.
“Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή”.
Πολύ ερπύστρια στο κέντρο της Αθήνας. Παρέλαση! Κατόπιν, σου λέει, θα πέσει γλέντι τρικούβερτο με νταούλια και ταμπουράδες, τα παιδιά της Σαμαρίνας θα σύρουν το χορό, ελπίζω όχι του Ζαλόγγου, ο καιρός μονάχα κάνει νάζια. Ο Αλέξης καλά τα πήγε με την Εξοχοτάτη. Πάνε εκείνα τα επαναστατικά, καταλάγιασε ο κουρνιαχτός των πολεμικών δηλώσεων σε υπουργικό επίπεδο, μπήκε ο ίδιος μπροστά, έδωσε και μια καλή συνέντευξη τύπου εκεί σε εχθρικό έδαφος. Να σκάσει είναι ο Σαμαράς και κάτι μουτζαχεντίν του, αχώνευτοι.
Ο Γιάνης απεσύρθη επ’ ολίγον από το προσκήνιο, το ίδιο κι ο αντίστοιχος Γερμανός λόγω κακής χημείας μεταξύ τους και φυσικής πειραματικής. Έμεινε στη σκηνή εκείνος με το τσουλούφι (αυτός που τον θυμάμαι επειδή το όνομά του τελειώνει σε μπλούμ) να λύνει, να δένει και να αποφαίνεται. Περιμένουμε. Μονάχοι στα βουνά. Ή του βάθους θα πάμε, ή του πολύ βάθους. Το ύψος αργεί πολύ, μην ακούτε μαλακίες και μισές αλήθειες. Εμείς ένα πεδίο βολής φτηνό!
Νοσταλγώντας και γλυκοπεριμένοντας την οικονομική ανάκαμψη, ετοιμαστείτε για το καλοκαίρι. Αυτό έρχεται σίγουρα, πόσο να κρυφτεί κι ο ήλιος πια! Οι υπουργοί κυβερνούν μέσα από… τιτιβίσματα στο τουίτερ. Μαλακιζόμεθα κι εμείς εδώ στο φέις μπουκ, δεν λέω, αλλά εμείς δεν κυβερνάμε κιόλας έναν λαό. Ούτε παίρνουμε τις αποζημιώσεις τους.
Του Ευαγγελισμού σήμερα! Ναι, έβγαλα την σημαία μου στο μπαλκόνι, μικρή, ολοκαίνουργια, κυματίζει όμορφα, μου θυμίζει μεταξύ των άλλων και ακρογιαλιές δειλινά. Επίσης θα παραμυθιάζομαι πως το μπαλκόνι μου κέρδισε την γαλάζια σημαία, θα κοτσάρω και τίποτις καραβάκια, κοχύλια κι άλλα αξεσουάρ συμπληρωματικά της εικόνας. Λέω να αφήσω την σημαία να παραμείνει εκεί, δεν θέλω παλαιοκομμουνιστικής εμπνεύσεως σχόλια και χαζομάρες.
Να ξαναδείτε τον “Παπαφλέσσα”, επική ταινία. Και οι πιο διαβαστεροί πάρτε την τριλογία του Μ. Καραγάτση: “Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου” – “Αίμα χαμένο και κερδισμένο” – “Τα στερνά του Μίχαλου”. Υπέροχο.
Ήθελα να το γιορτάσω παρά θιν’ αλός, μα ο καιρός μου τα ξαναχάλασε. Γι’ αυτό θα φτιάξω μπακαλιάρο με σκορδαλιά και θα το πανηγυρίσω κατ’ οίκον. Συνταγή για σκορδαλιά; Ε, όπως την φτιάχναμε στην εξωτική Αγουλινίτσα, κάποιες γεύσεις τις θέλεις ακριβώς όπως τις έχει καταγράψει ο εγκέφαλος παιδιόθεν. Πατάτα και ψωμί σε αναλογία 3 προς 1. Σκόρδο, αμύγδαλο ξασπρισμένο κονιορτοποιημένο, λάδι, ξύδι, αλάτι. Και το μείγμα το αραιώνεις με ζουμί από βρασμένον μπακαλιάρο, έτσι να έχει και μια γεύση ψαριού. Αυτό.
Έχω μιαν απορία που απάντηση δεν θα λάβει. Η μάνα μου τέτοια μέρα, πότε τα προλάβαινε όλα; Μας τάϊζε με το ζόρι, μας έντυνε με τις στολές για τις σχολικές εκδηλώσεις, όλα σιδερωμένα στην πέννα στο καντίνι, παπούτσια γυαλισμένα, ντυνόταν η ίδια να πάει στην εκκλησία (τέτοια μέρα, αλλοίμονο) και μόλις γυρίζαμε το μεσημέρι ήσαν όλα έτοιμα. Ο μπακαλιάρος ζεστός κι η σκορδαλιά υπέροχη. Επειδή έστελνε κατσαρολάκια στην γειτονιά σε ανήμπορους και μόνους, έφτιαχνε την σκορδαλιά σε μια τεράστια λεκάνη (αυτή που έφτιαχναν το μείγμα των κουραμπιέδων στους γάμους και την δανειζόταν όλο το χωριό). Όλο τούτο το θεωρούσε υποχρέωσή της και πολύ φυσικό. Α, ναι. Εκεί μετά την παρέλαση τρώγαμε το πρώτο παγωτό της χρονιάς. Τα λευκά ψυγεία στα περίπτερα της εξωτικής, μας άνοιγαν την διάθεση. Καλοκαίριαζε. Το μεσημέρι, έπεφτε η πίεση, μας έπιανε υπνηλία και ψοφολογούσαμε μέχρι αργά το απόγευμα. Ξεκίναγε πια ο μεσημεριανός ύπνος, ο καλοκαιρινός. Το βράδυ είχε το σχολείο εκδηλώσεις στην πλατεία, ποιήματα, χορούς, τέτοια και οι πρόσκοποι περνούσαν Λαμπαδηδρόμοι μέσω της λεωφόρου Βασιλέως Παύλου. Αργότερα ήμουν εκ των διοργανωτών, αλλά τότε, μικρός, στεκόμουν εκεί στο πεζοδρόμιο του καφενείου κρατώντας ένα χάρτινο χρωματιστό φαναράκι με κερί αναμμένο. Τότε εμείς τα παιδάκια συμμετείχαμε σιωπηλά, κοιτάζαμε μόνο με μάτια γουρλωμένα και θησαυρίζαμε εικόνες. Κι επειδή ακριβώς συμμετείχαμε σιωπηλά και στεκόμαστε στην άκρη μας, αργότερα είτε τα καταφέρναμε είτε όχι στην ζωή, το διαχειριζόμαστε πιο ισορροπημένα.
Κι αυτές ακριβώς οι θησαυρισμένες εικόνες είναι που διανθίζουν και πλουτίζουν την σημερινή φτώχια. Να τις ακούσω τις περί του αντιθέτου απόψεις, αλλά όχι με μαλακίες και γενικεύσεις. Βάζω μπροστά την σκορδαλιά, έξω χτυπούν οι καμπάνες, η tv δείχνει σκηνές από δοξολογία, “Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια” ακολουθεί η παρέλαση, εμείς δεν χανόμαστε.
Χρόνια πολλά. Τα καλύτερα για εμάς και για την πατρίδα μας.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
