Οι στρατιώτες αυτοί ταξιδεύουν για τη Νορμανδία στοιβαγμένοι μέσα σ' ένα ανεμοπλάνο. Έχουν βάψει τα πρόσωπα τους στο χρώμα της νύχτας.
Όταν έφθασε ο Μάιος του 1944 η Αγγλία έμοιαζε με ένα τεράστιο οπλοστάσιο. Σχεδόν 200 αεροδρόμια λειτουργούσαν κιόλας, 4.126 αποβατικά πλοία ήταν έτοιμα να μεταφέρουν τον στρατό και 1.213 πολεμικά να τον υποστηρίξουν. Ο Αϊζενχάουερ διοικούσε τρία σχεδόν εκατομμύρια στρατιώτες. Μέσα στα δάση ήταν κρυμμένοι σωροί πυρομαχικών, ψηλοί σαν βουνό. Στα λιμάνια και τα αγκυροβολεία στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο υπήρχαν τανκς, ημιφορτηγά, θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά, τζιπ και νοσοκομειακά, πάνω από πενήντα χιλιάδες. Στους αγρούς υπήρχαν μακριές σειρές ολμοβόλα και αντιαεροπορικά κανόνια, και μεγάλες ποσότητες από υλικά. Στις κεντρικές αποθήκες υλικού πολέμου υπήρχαν ατέλειωτες ποσότητες τροφίμων, ειδών ρουχισμού και ιατρικών υλικών, από χάπια για τη ναυτία μέχρι 124.000 κρεβάτια νοσοκομείου. Υπήρχαν ακόμα χίλιες ολοκαίνουργιες αμαξοστοιχίες και σχεδόν είκοσι χιλιάδες πετρελαιοφόρα αυτοκίνητα και φορτηγά, που θα τα έστελναν στη Γαλλία μόλις πετύχαινε η απόβαση.
Οι Γερμανοί δεν αστειεύονται. Χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να αναχαιτίσουν τον εχθρό.
Υπήρχαν επίσης και μερικά περίεργα όπλα. Υπήρχαν τανκς που μπορούσαν να «κολυμπάνε», άλλα τανκς που είχαν μαζί τους σωρούς από σανίδια, που θα τους χρησίμευαν για να περάσουν τις αντιαρματικές τάφρους ή να σκαρφαλώσουν πάνω από τοίχους. Υπήρχαν τανκς που ήταν οπλισμένα με μεγάλους αλυσιδένιους κόπανους, που χτυπούσαν το έδαφος μπροστά τους για να ανατινάξουν τις νάρκες.
Μέσα από τη θάλασσα οι σύμμαχοι πορεύονται προς την ακτή.
Όταν τα πρώτα κλιμάκια σταθεροποίησαν τις θέσεις τους, τα καράβια πλησίασαν ακόμα περισσότερο. Ήταν ένα υπέροχο θέαμα, όπως έγραψε αργότερα στα απομνημονεύματα του ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Πιο παράξενα ίσως από όλα ήταν τα δύο «λιμάνια» που θα μεταφέρονταν μέχρι τις ακτές της Νορμανδίας. Ήταν πραγματικά θαύματα της μηχανικής και αποτελούσαν ένα από τα μεγάλα μυστικά της επιχείρησης «Όβερλορντ». Τα τεχνητά αυτά λιμάνια θα τα έστηναν στις ακτές που επρόκειτο να καταλάβουν, μέχρις ότου κατάφερναν οι σύμμαχοι να απελευθερώσουν ένα πραγματικό λιμάνι, από εκείνα που κατείχαν οι Γερμανοί. Τα λιμάνια, που τα ονόμασαν συνθηματικά «μουριές», είχαν ένα κυματοθραύστη από μεγάλους ατσάλινους πλευστήρες. Είχαν επίσης 145 τεράστιους τσιμεντόλιθους σε διάφορα μεγέθη, που θα βυθίζονταν κομμάτι-κομμάτι για να φτιάξουν έναν εσωτερικό κυματοθραύστη. Ο μεγαλύτερος από όλους τους τσιμεντόλιθους είχε μέρος για το πλήρωμα και για αντιαεροπορικά κανόνια, και όπως τον έσερνε το πλοίο έμοιαζε με πολυκατοικία πέντε πατωμάτων πεσμένη στο πλευρό της. Εκτός όμως από τις «μουριές», εξήντα τσιμεντένια συμπαγή πλοία θα βυθίζονταν και θα χρησίμευαν σαν πρόσθετος κυματοθραύστης.
Μια θεαματική άποψη της ακτής την ώρα της μεγάλης εφόδου
Σε λίγα χρόνια ο Τσώρτσιλ έγραφε: «Η φόρτωση, η συγκέντρωση και η μετακίνηση χιλιάδων πλοίων, θωρηκτών, καταδρομικών, τορπιλοβόλων, μεταγωγικών και κάθε είδους φορτηγίδων πραγματοποιήθηκε με τρόπο αριστοτεχνικό».
