Βερολίνο

«Σήμερα, ένα παιδί απουσιάζει από την τάξη του κι αυτό γίνεται κάθε ημέρα, παντού όπου γίνεται «σκασιαρχείο». Εδώ, όμως, ο 12ετής μαθητής της 5ης τάξεως ενός σχολείου στο Δυτικό Βερολίνο, ο Έρβιν Σβάμπε, απουσίασε για «στρατιωτικούς λόγους». Ο Έρβιν ζει σε μια γωνιά του Δυτικού Βερολίνου, που λέγεται «Αποθήκη Πάγου», επειδή υπήρχε εκεί κάποτε μια τέτοια μεγάλη αποθήκη. Η μικρή αυτή συνοικία συνδέεται με την πόλη του Βερολίνου μόνο μ' ένα στενό δρόμο. Την Δευτέρα, 14 Αυγούστου, αστυνομικοί και στρατιώτες της Ανατολικής Ζώνης τρομοκράτησαν τους πολίτες που πήγαιναν στα ειρηνικά τους έργα, στον δρόμο αυτό. Ο Έρβιν φοβήθηκε κι έμεινε σπίτι του. Την άλλη ημέρα, όμως, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές του ειδοποίησαν τις Αρχές του Δυτικού Βερολίνου, που ζήτησαν βοήθεια από τις Βρετανικές Δυνάμεις. Τώρα, κάθε πρωί και απόγευμα, ο Έρβιν οδηγείται από το σπίτι στο σχολείο κι από το σχολείο στο σπίτι, περήφανος για την προστασία ενός βρετανικού άρματος μάχης, που τον ακολουθεί».

1961: Ένα άρμα μάχης προστατεύει τον Έρβιν, όταν πηγαίνει σχολείο κι όταν επιστρέφει. Όταν γεννήθηκε, πριν 12 χρόνια, τα συμμαχικά αεροπλάνα του έφεραν το πρώτο κονιοποιημένο γάλα, κατά την «αερογέφυρα».

«Πριν αποκλεισμός, τώρα συρματοπλέγματα και άρματα μάχης. Τι άλλο θα δεις, άραγε μικρέ μου... Χιλιάδες Γερμανόπουλα, που ζουν σε ακραίες συνοικίες του Βερολίνου, δεν έχουν πια δικαίωμα εισόδου στην πόλη. Άραγε, για πόσο καιρό;»

Το Ανατολικό Βερολίνο έγινε μια τεράστια φυλακή. Τη νύχτα, από τους ζοφερούς πύργους των φυλακίων, οι προβολείς φωτίζουν πολλά χιλιόμετρα συρματοπλεγμάτων και παγίδων θανάτου, όπως κατά μήκος της εικονιζόμενης Διώρυγας Τέλτοβ. Τα νέα τείχη δε χωρίζουν μόνο τους ζωντανούς μεταξύ τους, αλλά και τους ζωντανούς από τους προσφιλείς νεκρούς τους. Τελευταία, πέθανε μια γυναίκα στο Ανατολικό Βερολίνο. Η αδελφή της στο Δυτικό Βερολίνο δεν μπόρεσε να πάει ούτε στη νεκρώσιμη ακολουθία, ούτε στην κηδεία, στο Νεκροταφείο «Αγία Σοφία», στο Ανατολικό Βερολίνο. Το νεκροταφείο αυτό βρίσκεται πάνω στην μεθόριο, αλλ' οι τοίχοι του χτίστηκαν τόσο ψηλά ώστε να μη βλέπει κανείς μέσα. Γι' αυτό, ένας φωτογράφος ανέβηκε σ' ένα στύλο, για ν' απαθανατίσει την κηδεία, για χάρη της αδελφής της νεκρής, που περιμένει κάτω».