Οι φουρτούνες της ζωής
Ο βίος το κάθε χριστιανού είναι μια θάλασσα, που αυτή η θάλασσα πολλές φορές η τρικυμία γίνεται φουρτούνα, σηκώνονται απειλητικά κύματα και απειλούν τη ζωή, όπως απειλεί μια θάλασσα φουρτουνιασμένη το καράβι και οι άνθρωποι απάνω στο καράβι υψώνουν χείρας και δέονται του Θεού να τύχουν σωτηρίας.
Η θάλασσα πολλές φορές μας απειλεί. Πόσοι και πόσοι πειρασμοί δεν σηκώνονται και δεν μας τρομάζουν και δεν μας φέρνουν απελπισία και έρχεται και ο δαίμονας, η άλλη φορτούνα η μαύρη, η σκοτεινή, η απαίσια φορτούνα του διαβόλου και μας συμβουλεύει ότι δεν πρόκειται να γλιτώσεις.
Αυτός ο πειρασμός είναι τόσο μεγάλος που θα χαθείς.
Και αν ο άνθρωπος δεν είναι έμπειρος πάνω στους πειρασμούς πιστεύει το ψέμα και την απάτη και απελπίζεται και όταν χάσει τον προσανατολισμό του είναι πολύ φυσικό να πεταχτεί στα βράχια και να γίνει συντρίμμια.
Γνωρίζοντας ότι αυτό συμβαίνει στη ζωή και ότι κάθε άνθρωπος είναι πάρα πολύ φυσικό στη ζωή του να υποφέρει φουρτούνες και μποφόρ και όποιος άνθρωπος δεν υποφέρει κάτι τέτοιο, δεν υποφέρει πόνους, θλίψεις, πειρασμούς, κινδύνους, δεν είναι και φυσιολογικός.
Γι’ αυτό ο Μέγας Ιώβ είπε «όστις διήλθε τον βίον αυτού άλυπος, εστίν τέρας». Τέρας θα πει εξωφυσικός άνθρωπος. Ερμηνεύοντας το πράγμα βλέπουμε ότι όποιος άνθρωπος δεν πονέσει στη ζωή του είναι εξωφυσικός. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό.
Η ζωή του δεν είναι φυσιολογική.
Όπως είπαμε ότι τα κύματα πολλές φορές μας απειλούν.
Πολλές τρικυμίες.
Πολλά βάσανα.
Πολλές στεναχώρια.
Προβλήματα δύσκολα.
Πολλές φορές άλυτα.
Στριμώγματα άσχημα.
Έρχεται ο άνθρωπος να μην βλέπει από πουθενά αχτίδα φωτός, ελπίδας.
Παντού μαύρα και σκοτεινά.
Τι πρέπει να κάνει τότε, όταν όλα είναι αρνητικά στη ζωή του.
Το μόνο που χρειάζεται εκείνη την ώρα είναι να καταφύγει εις τον μόνον Λυτρωτή, εις τον μόνον Σωτήρα.
Να γονατίσει και να υψώσει χείρα προς τον Πανάγαθο Θεό. Εις τον μόνον ο οποίος κυβερνά το σύμπαν. Κι Αυτός με ένα νεύμα τα πάντα μπορεί να διαλύσει.
Το βλέπουμε, το είδαμε, στο Ευαγγέλιο.
Κάποτε ο Χριστός μας ήτανε στην Τιβεριάδα θάλασσα με τους μαθητές του και κάθευδε.
Ήτανε γερμένος και ξεκουραζόταν. Φαινότανε να κοιμάται, μα δεν κοιμότανε.
Γίνεται μεγάλη θάλασσα, μεγάλη τρικυμία.
Τα κύματα ανέβαιναν ψηλά.
Οι μαθητές άπειροι σε όλα αυτά, αλλά και μη έχοντας και μη γνωρίζοντας ποιον είχαν δίπλα τους, διότι τα μάτια της ψυχής τους ήταν ακόμα κλειστά. Διότι το Πνεύμα το Άγιον δεν είχε κατέβει να τους ανοίξει το νου.
Και εφοβήθηκαν φόβον μέγαν κι αμέσως έρχονται εις τον Κύριο και του λένε Επιστάτα! Διδάσκαλε! Καθεύδεις; Απολλύμεθα! Χανόμαστε! Πνιγόμαστε! Και τους κοιτάει με βλέμμα συμπάθειας και διατάσσει αμέσως και τους ανέμους και την θάλασσα και σιώπησε η θάλασσα και ο άνεμος σκότωσε και εγένετο λέει μεγάλη γαλήνη.
Ιδόντες οι μαθηταί το θαύμα παρέλυσαν από θάμβος, τι είναι αυτό που έχεις και τους απαντά.
Γιατί λέει ολιγοπιστήσατε; Γιατί είστε τόσο δειλοί;
Αυτό συμβαίνει και στη ζωή μας πολλά κύματα τα οποία κάνουν κραδασμό, σεισμό στο σπιτάκι της ψυχής μας να μας το γκρεμίσουν.
Τότε χρειάζεται να κάνουμε, μάλλον να ζητήσουμε σαν τους Αποστόλους και να φωνάξουμε Επιστάτα χάνομαι! Θεέ μου, βοήθησέ με! Χάνομαι! Στείλε την χάρη σου, το φωτισμό σου, την ευλογία σου, το Άγιον σου Πνεύμα, τον Άγγελό σου να με βοηθήσει, διότι αυτή τη στιγμή είμαι άνθρωπος, είμαι πηλός, είμαι τίποτα, μια καρπουζόφλουδα μέσα στον ωκεανό. Εσύ αυτή τη στιγμή να απλώσεις το χέρι σου και να ειρηνεύσεις και τους ανέμους και την θάλασσα και να διώξεις και τα δαιμόνια από κοντά μου, εγώ χάνομαι.
Πολλοί άνθρωποι έχουν πείρα από την προσευχή αυτή.
Έχουμε προσωπική πείρα.
Η ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά πειρασμοί, θλίψεις, αγωνία και ανάγκες.
Εάν κάνουμε προσευχή, δυνατή προσευχή, απαντάει ο Θεός. Πληροφορεί τον άνθρωπο.
Κάποτε είχα ένα πολύ μεγάλο πειρασμό εξωτερικό. Πολύ άσχημο.
Από πουθενά φως, από πουθενά αχτίδα φωτός.
Παντού ήταν απειλητικά όλα.
Εγώ… ο γέροντάς μου είχε φύγει από τη ζωή και ανέλαβα πολλές ευθύνες και πάνω σε αυτή τη μεγάλη, την σκοτεινή εκείνη ημέρα, γονάτισα και παρακάλεσα πάρα πολύ θερμά.
Και αχτίδα φωτός αυτοστιγμεί ήρθε και μου έδωσε στην καρδιά μου την πληροφορία ότι ο πειρασμός αυτός θα λήξει.
Μη φοβού.
Αμέσως απλώθηκε η γαλήνη και η ηρεμία στην ψυχή μου. Το αποτέλεσμα Πράγματι ότι έληξε ο πειρασμός με μεγάλη ωφέλεια.
Πάρα πολύ μεγάλη ωφέλεια.
Πίσω από κάθε πειρασμό όταν ο άνθρωπος τον υπομείνει με προσευχή, καρτερία, αγώνα, εκεί να δώσει όλο τον εαυτόν του τελικά θα υποχωρήσει.
Και η νίκη θα δοθεί στον Χριστό. Διότι μόνον ο Χριστός νικά σ’ αυτούς τους μεγάλους πειρασμούς.
Γράφει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, ότι όταν σου έρθει μεγάλος πειρασμός και εσύ ανυπομονήσεις και δεηθείς του Θεού να άρει το πειρασμό, γνώριζε ότι στερήθηκες μεγάλη χάρη Θεού.
Διότι όταν εμείς πάνω στους πειρασμούς ζητούμε την βοήθεια του Θεού, όχι να σηκωθεί ο πειρασμός αλλά να τον υπομείνω τον πειρασμό, εκεί είναι το παιχνίδι όλο, εκεί είναι η χρυσή τομή.
Εμείς τώρα και πρώτος εγώ, λέμε Θεέ μου απάλλαξε με, Θεέ μου γλύτωσε με, ενώ οι άνθρωποι οι έμπειροι προσεύχονται και λένε “δως μου Κύριε υπομονή”.
Η Αγία Σάρα, η μεγάλη ασκήτρια, είχε οκτώ χρόνια πειρασμό σαρκικό. Και δεν παρακαλούσε τον Θεό, σήκωσέ μου τον πειρασμό, αλλά έλεγε δώσ’ μου υπομονή. Δώσ’ μου υπομονή να τον ξεπεράσω. Και τον ξεπέρασε και αγίασε.
Ένας μοναχός νεότερος, σαν νέο παιδί που ήταν, είχε πειρασμό, λογισμούς αμαρτίας. Αγωνιζόταν, νήστευε, προσευχόταν, ασκήτευε, έκανε.
Τον είδε ο γέροντας και τον λέει παιδί μου θες να σου κάνω προσευχή να σου φύγει ο πειρασμός;
Όχι γέροντα, κάνε με προσευχή να τον υπομείνω και ας πολεμάει.
Του λέει ο γέροντας, βρήκες τον δρόμο σου παιδί μου, αυτός είναι ο δρόμος της Χάριτος του Θεού
Αλλά εμείς είμαστε αδύνατοι άνθρωποι και τα μάτια της ψυχής μας κλειστά δεν βλέπουμε πίσω από κάθε πειρασμό τι κρύβεται κρύβεται τεράστια ωφέλεια.
Ο Δαβίδ ο Προφητάναξ, όταν τον έδιωχνε το παιδί του ο Αβεσσαλώμ από το βασίλειο για να τον πάρει αυτός, έφευγε με τα παπούτσια στα χέρια του, ξυπόλητος, ρακένδυτος και λοιπά. Με όλο το βασιλικό του συγκρότημα έφευγε από την Ιερουσαλήμ μαζί του και ο στρατηγός και η σωματοφυλακή του.
Ένας δούλος του τον έβριζε στον δρόμο, του έλεγε παλιόλογα, του έλεγε ότι εσύ φταις, εσύ είσαι ανίκανος, του έλεγε πολλά. Ο Προφητάναξ δεν μιλούσε, έκανε υπομονή.
Ο στρατηγός του, του λέει, μεγαλειότατε, δώσ’ μου την άδεια να του πάρω το κεφάλι διότι βρίζει βρίζει τον Χριστόν Κυρίου. Όχι! Δεν τον πάρεις το κεφάλι. Άσ’ τον! Άσ’ τον να με βρίζει διότι ίσως οι ύβρεις αυτού του ανθρώπου με αξιώσουν να επιστρέψω και πάλι στο βασίλειό μου.
Και εγένετο. Διότι ο Αβεσσαλώμ, τρέχοντας με το άλογό του, τα μακριά μαλλιά του πιάστηκαν σε ένα δέντρο και κρεμάστηκε. Και ο αξιωματικός του πήρε το κεφάλι κι έτσι έληξε ο πόλεμος μεταξύ πατέρα και παιδιού και επέστρεψε πάλι ο Δαβίδ στο βασίλειό του.
Έρχεται καιρός που σηκώνεται φορτούνα. Να μας βρίζουν. Να μας συκοφαντούνε. Να μας κατηγορούν.
Εμείς πρέπει να κάνουμε υπομονή.
Να μην λέμε κακό λόγο. Να τον συγχωράμε με όλη την καρδιά μας. Να προσευχόμεθα γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Να μιλούμε καλά.
Αδικήθηκες και μην αδικήθεις. Υβρίστηκες και μην υβρίσεις. Αυτός είναι ο νόμος του Ευαγγελίου
Όταν έτσι ανταποκρινόμεθα σε κάθε πειρασμό, φυσικό επόμενο είναι να ακολουθήσει μεγάλη ευλογία του Θεού σε αυτόν τον άνθρωπο, σε αυτόν που υπομένει αυτό τον πειρασμό
Καθέ στιγμή που λέγονται πικρά λόγια, εκείνη την ώρα αυτός ο άνθρωπος υπομένει αγκάθινο στεφάνι και τα αγκάθια μπήγονται στο κεφάλι και πονάει πονάει στην ψυχή, στην καρδιά γιατί τα λόγια είναι πικρά και φαρμακερά
Υπομένοντας όμως όπως ο Χριστός το αγκάθινο στεφάνι του, μετά θα ακολουθήσει εντελώς διαφορετικά το πράγμα. Ο Θεός θα τον στεφανώσει με τιμή και δόξα. Στεφάνι που θα το πάρει με το αίμα του αλλά θα αξίζει να το πάρει
Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός
Ο Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός όταν ο Θεός, ο Χριστός τον είχε καλέσει σε αυτήν την εργασία το να κάνει το σαλό, να υβρίζεται, να χλευάζεται, να πτωχεύσει, να υποφέρει κλπ. ήθελε πρωτίστως να τον πληροφορήσει ότι είναι δικό του θέλημα να κάνει την σαλότητα αυτή.
Διότι σαν παιδί που ήταν, νεαρός, είχε πόθο να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Αλλά επειδή δεν υπήρχε μαρτύριο τότε σκέφτηκε πώς να ευαρεστήσει τον Θεό, να γίνει μοναχός; Και με τις σκέψεις αυτές κοιμήθηκε.
Και βλέπει ότι ήταν ένα στάδιο που γινόταν αγωνίσματα. Από την μια πλευρά ήταν λευχήμονες (ασπροφορεμένοι), ήταν άγιοι άνθρωποι. Από την άλλη ήταν μαύροι, δαιμόνια.
Και σηκώνεται ένας μεγάλος, πειρασμός, ένας διάβολος μεγάλος στη θεωρία.
Μεγάλος και μιλούσε υπερήφανα, εγωιστικά, απειλητικά, εναντίον των λευχημόνων αγίων ανθρώπων.
Μεταξύ τόσοι άγιοι έλεγαν εγώ πάλεψα μαζί του το χίλια τόσα. Ο άλλος το τότε. Άλλος με μαρτύριο, άλλος με ομολογία, άλλος με άσκηση, άλλος με την αρετή κλπ
Τώρα ποιος λέει είναι να παλέψει;
Κι ακούγεται ο Ανδρέας είναι.
Μόλις τον είδε έτσι μεγάλο Στην αρχή φοβήθηκε κι εκεί είχε σε ένα τραπέζι, σε ένα πάγκο να κάθεται ένας νεαρός ένας νέος άνθρωπος και να λάμπει όλος ο κόσμος κι απάνω στο τραπέζι που είχε, είχε δύο στεφάνια το ένα στεφάνι ήταν από μαργαριτάρια, από χρυσά κλπ το άλλο ήταν από άνθη του ουρανού
Και πήγε κοντά του και μόλις τα είδε τα στεφάνια, του λέει, πόσο τα πουλάς κύριε;
Ναι νεαρέ μου το λέει αυτά δεν αγοράζονται με χρήματα αυτού του κόσμου. Αλλά αγοράζονται με την πάλη εκείνο τον μαύρο.
Όποιος παλέψει και τον νικήσει τα παίρνει και τα δύο.
Εγώ να παλέψω να τα πάρω!
Αφού θες να παλέψεις, έλα μέσα να σε διδάξω την πάλη
Κι άρχισε και τον δίδασκε πως να παλέψει με το δαίμονα. Και του είπε, όταν θα σε φέρνει γύρω-γύρω, γύρω-γύρω, τότε χτύπησε τον σταυροειδώς και θα τον νικήσεις.
Και προχωρεί, τον καλεί σε πάλη και αρχίζει η πάλη. Στην αρχή φαινόταν να νικά ο διάβολος. Αλλά ενθυμούμενος τον τρόπο της πάλης που του είπε ο Κύριος, ο οποίος ήταν ο Κύριος αυτός που του δίδαξε την πάλη, τον χτύπησε σταυροειδώς και τον νέκρωσε.
Τότε οι λευχήμονες τον πήραν στα χέρια ως νικητή και τον πήγαν κοντά στον Κύριο.
Και ο Κύριος του έδωσε τα δυο στεφάνια, και του λέει. από του νυν γίνου δι εμέ σαλός και εγώ θα σε αξιώσω της βασιλείας Μου. Γίνου σαλός, φτωχός, ρακένδυτος και θα σε αξιώσω της βασιλείας Μου
Κι από τότε του εδώθηκε μια χάρις να μπορεί να κάνει τον σαλό, γιατί δεν είναι εύκολο να μπορεί να το κάνει κανείς. Και έκανε το σαλό και έγινε φτωχός και έγινε ρακένδυτος και έγινε αυτός που έγινε και κέρδισε το στεφάνι.
Η προσευχή και η ταπεινότητα είναι το φάρμακο
Με τις τρικυμίες της ζωής μαθαίνουμε πως να τις αντιμετωπίζουμε και μαθαίνουμε εκ πείρας της προσευχής τη μεγάλη ωφέλεια, την λύτρωση.
Χωρίς προσευχή δεν μπορούμε την δυνάμεθα να αντιμετωπίσουμε την σφοδρότητα της τρικυμίας τα μποφόρ σηκώνονται, θλίψεις, στενοχώριες, βάσανα οικογενειακά, στα παιδιά, στους συζύγους, στα οικονομικά στις ασθένειες, στους συγγενείς, ψυχή από τα δαιμόνια, από τα πάθη μας σηκώνονται συνεχώς, έχουμε κάθε στιγμή και πειρασμός και φουρτούνα μεγάλη, μικρή τότε χρειαζόμασταν αμέσως το φάρμακο το φάρμακο της προσευχής θα γονατίζουμε, θα σηκώνουμε τα χέρια μας και θα ικετεύουμε και θα γονατίζουμε και θα δεόμεθα και θα του λέμε, και ο Θεός θα απαντά από τον ουρανό.
Να μην απελπιζόμεθα όταν βλέπουμε τα μαύρα κύματα της ζωής να μας απειλούν.
Όλα κατευνάζονται, όλα πέφτουν, όλα ισοπεδώνονται.
Τι κάνει ο καπετάνιος όταν δει και φουρτούνα.
Νομίζετε ότι πάει κόντρα.
Δεν πάει κόντρα.
Βάζει τη μηχανή και αφήνει το πλοίο να κυλά σύμφωνα με τα κύματα. Και όταν η φουρτούνα και κοπάσει, αρχίζει πάλι και βάζει σιγά-σιγά τη μηχανή και προχωρά
Και έτσι γλιτώνει το καράβι από το ναυάγιο
Έτσι και εμείς όταν δούμε τη φουρτούνα τε μεγάλη Αμέσως θα τη σβήσουμε τη μηχανή, θα σβήσουμε τον πειρασμό, θα σβήσουμε τον κύμα με το γονάτισμα.
Θα γονατίσουμε, θα προσευχηθούμε και αμέσως θα αρχίσει η θάλασσα να υποχωρεί.
Και όταν αποκτήσουμε αυτή την πείρα, τότε γίνεται μεγάλη χαρά.
Ποια χαρά γίνεται; Ότι βρήκαμε το φάρμακο της αρρώστιας.
Και θα την καταπολεμήσουμε.
Το φάρμακο που θα μπορούμε να κατευνάσουμε τις θλίψεις και τους πόνους της ζωής.
Για αυτό επιβάλλεται να γονατίζουμε πρωί βράδυ και οποιαδήποτε άλλη ώρα και να παρακαλούμε το Θεό.
Παρακαλώντας το Θεό θα δεχόμεθα την ασφάλεια και της ψυχής και του σώματος.
Θα παίρνουμε την βοήθεια του Θεού, τη χάρη του Θεού, τον άγγελο, το φύλακα δίπλα μας και θα ασφαλιζόμεθα και ψυχικά και σωματικά.
Οι κίνδυνοι είναι αμφότεροι.
Και στην ψυχή αμαρτάνουμε και σωματικά μπορεί να φύγουμε από κάποιον κίνδυνο.
Πόσοι άνθρωποι δεν γλίτωσαν με την προσευχή από άμεσο κίνδυνο.
Και στους πολέμους και στη ζωή και παντού οι άνθρωποι του Θεού το είδαν αυτό το πράγμα, και έτσι απέκτησαν αυτή την σωτήριον πείρα
Η προσευχή στον Κήπο στη Γεθσημανή
Μα κι ο Χριστός μας τι έκανε όταν επρόκειτο να δώσει τη μεγάλη μάχη τον Γολγοθά; Τι έκανε όταν επρόκειτο να σηκώσει τον Σταυρό, να ανέβει τον Γολγοθά και να σταυρωθεί; Τι έκαμε;
Γονάτισε και η αγωνία του “εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος”.
Και τι παρακάλεσε και τι είπε;
Αν γίνεται διαφορετικά η σωτηρία του ανθρώπου, ας γίνει η πατέρα μου. Αν πάλι η αποφάση είναι ο Γολγοθάς και η Σταύρωση, γενηθήτω το θέλημά Σου
Και δόθηκε η απάντηση, προχώρα στο μαρτύριο, διότι μόνο αυτή η θυσία θα εξιλεώσει τον άνθρωπο τον ένοχο.
Και βάδισε και πέτυχε.
Κι εμείς επειδή η ζωή μας είναι ένας Γολγοθάς, ποικίλως Γολγοθάς, να γονατίζουμε και να δεόμεθα, και να λέμε “Θεέ μου, βοήθησέ με, εάν είναι να τον περάσω ας τον περάσω, εάν όμως αυτός ο πειρασμός λόγω της αδυναμίας μου θα με καταβάλει, απάλλαξέ με”.
Και με την προσευχή, με το όπλο αυτό της προσευχής, θα αντιμετωπίζουμε την φουρτούνα και τον κλύδωνα της θάλασσας.
Γι’ αυτό λέει και ο προφήτης ότι η θάλασσα υψώνεται προστρέχω στον εύδιο λιμένα σου, στο καλό σου λιμάνι λέει, προστρέχω και παίρνω τη βοήθεια Σου και σώζομαι λέει.
Αυτό είναι η προσευχή.
Όπως είπαμε και στη χθεσινή μας ομιλία, στην προσευχή μας θα παίρνουμε και τις φουρτούνες των άλλων ανθρώπων.
Όχι μόνο για τη δική μας θα δώσουμε επιμέλεια, αλλά και για τον συνάνθρωπό μας, για τον αδελφό μας.
Θα παρακαλούμε και για τους άλλους ανθρώπους που έχουν φουρτούνες, να τους βοηθήσει ο Θεός.
Όταν εμείς προσευχόμεθα για τους αδερφούς μας, ο Θεός μας στέλνει και μας βοήθεια με τις δικές μας φουρτούνες.
Και να προσευχόμεθα όσο δυνάμεθα, συνέχεια, αδιαλείπτως, με τον Απόστολο Παύλο, “αδιαλείπτως προσεύχεστε, εν παντί ευχαριστείτε”.
Να προσευχόμεθα για τους εαυτούς μας, για τον πλησίον μας, και θα Τον ευχαριστούμε είτε στους πειρασμούς, είτε όταν να στέλνει την Ευλογία Του και την Ειρήνη Του.
Και λέει πάλι ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος “Ενθυμήθητι τον θεόν εν καιρώ ειρήνης σου ίνα σε ενθυμηθεί αυτός εν καιρώ πειρασμού σου”
Να θυμάσαι, λέει, τον Θεό όταν είσαι ειρηνικός, όταν δεν έχεις πειρασμούς, όταν έχεις γαλήνη να μην τον ξεχάσεις τον Θεό όταν σου δώσει μια ευφορία, ποικίλη ευφορία, μην τον αλησμονήσεις διότι όταν δεν τον αλησμονήσεις τότε δεν θα σε ξεχάσει και σένα όταν θα σε καταλάβουν οι θλίψεις οι πόνοι οι πειρασμοί οι κίνδυνοι θα σε βοηθήσει διότι θα σε ενθυμηθεί και Εκείνος.
Αυτά τα ολίγα, παιδιά, είχα απόψε να σας μιλήσω, να δείτε πώς γίνεται η φουρτούνα στη ζωή μας και πώς αντιμετωπίζεται.
Ακηδία. Η επικίνδυνη πνευματική τεμπελιά
Τώρα που μάθαμε ότι η προσευχή είναι το μέσον της σωτηρίας μας σε κάθε κίνδυνο της ζωής μας, ας την επιμεληθούμε με όλη τη δύναμη την ψυχή μας.
Έρχεται και ο διάβολος και λέει άσε τώρα είσαι κουρασμένος, τώρα δεν μπορείς και λοιπά. Άστα για άλλη ώρα.
Όχι, τώρα θα γονατίσω!
Δεν θα πω πολλά πράγματα, πέντε πράγματα θα πω του Θεού και θα κάνω και πέντε μετάνοιες.
Κάνοντας τη μικρή προσευχή και τις πέντε μετάνοιες έρχεται η Ευλογία του Θεού και λέει κάνε και λίγες παραπάνω, πες και δυο λόγια παραπάνω.
Και έτσι αυξάνεται η προσευχή και κερδίζουμε.
Εγώ ταπεινά προσεύχομαι για εσάς κάθε μέρα.
Και σας παρακαλώ κι εσείς να προσεύχεστε και για μένα, διότι όλοι έχουμε τον αγώνα μας.
Κι επειδή όλοι έχουμε κόπο στη ζωή πρέπει να ανταμώνονται οι προσευχές μας και να αλληλοβοηθιούται.
Και να μας αξιώσει πάλι ο καλός Θεός και η Κυρία μας Θεοτόκος να ανταμώσουμε με υγεία, με Ευλογία Θεού και όταν ο Θεός θελήσει να μας δεχτεί στον ουρανό, να μας δεχτεί όλους.
Αμήν
