«Το γαλάζιο δωμάτιο» της Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Πριν μερικά χρόνια διάβασα ένα βιβλίο της Ρόζαμουντ Πίλτσερ μετά από παρότρυνση μιας εξαδέρφης μου. Ήταν το «Ψάχνοντας για κοχύλια» το οποίο μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις. Συνάντησα ξανά έργα της Πίλτσερ πριν μερικές ημέρες, όταν βρέθηκαν στον «δρόμο μου» δύο βιβλία της. Στις γραμμές που διαβάζετε αυτήν την στιγμή θα ασχοληθούμε με το ένα από αυτά που φέρει τον τίτλο «Το γαλάζιο δωμάτιο».
Το εν λόγω βιβλίο είναι ένα, και μάλιστα το πιο πρόσφατο, από τα δεκατέσσερα βιβλία της συγγραφέως που κυκλοφορούν στην Ελληνική γλώσσα. Η έκδοση και κυκλοφορία των βιβλίων αυτών γίνεται από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα» ενώ την μετάφραση του συγκεκριμένου υπογράφει η Ρένα Χατχούτ. Το βιβλίο «Το γαλάζιο δωμάτιο» κυκλοφορεί στο εξωτερικό με τον τίτλο «The blue bedroom» και η πρώτη Ελληνική του έκδοση έγινε τον Ιανουάριο του 2006.
Όπως στο «Ψάχνοντας για κοχύλια» έτσι και στο «Το γαλάζιο δωμάτιο» είναι έντονο το «άρωμα» της Γηραιάς Αλβιώνας. Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των μυθιστορημάτων, η συγγραφέας σε αυτό της το βιβλίο δεν μας παρουσιάζει μία, αλλά πολλές ανεξάρτητες μεταξύ τους ιστορίες.
Γραμμένο με έναν ιδιαίτερα άμεσο και ευχάριστο τρόπο, σε βάζει να παρακολουθήσεις μικρές στιγμές – αποσπάσματα από ημέρες της ζωής των ηρώων, μεταφέροντας σου τη λύπη, τη χαρά, την αγωνία ή την ευτυχία τους, και κάνοντας σε να μη θέλεις να κλείσεις το βιβλίο αυτό. Νιώθεις σαν να κρυφοκοιτάς στις ζωές διαφόρων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, ηλικιωμένων και παιδιών.
Διαβάζοντας το βιβλίο αυτό νιώθεις τη θλίψη του μικρού Τόμπυ για τον χαμό του κατά πολύ μεγαλύτερου φίλου του. Ζεις την «ανακάλυψη» της γυναίκας από τον εργαζόμενο σύζυγό της, που παίρνοντας μια μέρα άδεια από τη δουλειά του, ξαφνικά καταλαβαίνει και εκτιμά το πώς είναι μία ημέρα της γυναίκας του και το ποια είναι η γυναίκα του για τους άλλους.
Γενικά μας κάνει κοινωνούς των στιγμών όπου οι ήρωές της, ζώντας κάποιο συνταρακτικό γεγονός, αλλάζουν τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, αφήνοντας μας στο τέλος κάθε ιστορίας μια γλυκιά γεύση και ένα χαμόγελο. Αν και οι ιστορίες εξελίσσονται στην Αγγλία, θα βρούμε πολλά κοινά στοιχεία με τα βιώματα και τους χαρακτήρες των ανθρώπων στην Ελλάδα.
Έχοντας τελειώσει την ανάγνωση του βιβλίου, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι έχεις διαβάσει πολλές ιστορίες, αν και στην πραγματικότητα, στο σύνολο τους είναι δεκατρείς. Κλείνοντας το κείμενο θα ήθελα να σας αναφέρω ότι σαφώς μου άρεσε πολύ περισσότερο από το «Ψάχνοντας για κοχύλια» και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε, καθώς είναι ένα από τα αναγνώσματα που περνάς μαζί του ευχάριστα την ώρα σου και σου μεταφέρει μια αίσθηση αισιοδοξίας.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Ιστορίες λιτές, ευχάριστες, γεμάτες συναισθήματα, μυρωδιές και χρώματα. Καταστάσεις απλές, αληθινές, βγαλμένες από την καθημερινότητα. Με κατανόηση και τρυφερότητα, όπως πάντα, η Πίλτσερ καταγράφει καθοριστικές στιγμές που αλλάζουν τους ήρωές της, τους ωριμάζουν και τους βοηθάνε να προχωρήσουν στο δύσκολο δρόμο της ζωής με μεγαλύτερη αισιοδοξία και πίστη στην έμφυτη καλοσύνη που υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους.

Ο.Κ.