 Η Αλέξις Φίλντινγκ, μια εικοσιπεντάχρονη αρχαιολόγος, Αγγλίδα κατά το ήμισυ και Ελληνίδα κατά το άλλο μισό της καταγωγής της, έρχεται για διακοπές στην Ελλάδα. Ένα από τα νησιά που θα επισκεφθεί είναι και η Κρήτη, η ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας της, Σοφίας. Σε ένα χωριό της Κρήτης, την Πλάκα θα βρει η Αλέξις την άκρη του νήματος της οικογενειακής της ιστορίας. Μιας ιστορίας που η Σοφία προσπάθησε να κρατήσει κρυφή από τα παιδιά της. Μιας ιστορίας που συνδέεται με το νησί Σπιναλόγκα. Μέσα από τις αφηγήσεις μιας φίλης της Σοφίας, της Φωτεινής Δαβάρα, θα παρακολουθήσουμε πως ζούσαν στο νησί Σπιναλόγκα οι Χανσενικοί (λεπροί) από τις αρχές έως τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, όπου και βρέθηκε η θεραπεία της νόσου του Χάνσεν.
Το βιβλίο “Το νησί” που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007 από τις εκδόσεις Διόπτρα είναι ένα από τα πιο συνταρακτικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει. Οι διακρίσεις που έχει λάβει, αλλά και το πλήθος των επανεκδόσεών του δεν έχουν έρθει τυχαία. Η συγγραφέας καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να μεταφέρει τον αναγνώστη της τόσο στο χώρο όσο και στον χρόνο και να τον κάνει να ζήσει με τους τραγικούς ήρωές της συνταρακτικές στιγμές γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση είτε ευχάριστη είτε δυσάρεστη.
Μέσα από τα μάτια της Αγγλίδας συγγραφέως που παρατηρεί και επισημαίνει πράγματα, που για εμάς αποτελούν καθημερινές εικόνες, βλέπουμε πόσο όμορφη φαντάζει η Ελλάδα σε έναν επισκέπτη. Οι περιγραφές της σε κάνουν να δροσίζεσαι από τα πεντακάθαρα νερά του Αιγαίου, σου γαργαλάει τη μύτη η μυρωδιά του θυμαριού και η Ελληνική φιλοξενία σου ζεσταίνει την ψυχή.
Είναι εκπληκτικό το πόσο έχει «σπουδάσει» την Ελληνική πραγματικότητα η Βικτόρια Χίσλοπ αφού διαβάζοντας το βιβλίο ξεχνάς εντελώς ότι έχει γραφτεί από κάποιον ξένο συγγραφέα. Tο μυθιστόρημά της είναι γεμάτο από την σύγχρονη και παλαιότερη ελληνική πραγματικότητα παρουσιάζοντας παντελή έλλειψη ανακριβειών που εμφανίζονται σε βιβλία που έχουν γράψει ξένοι συγγραφείς, οι οποίοι έχουν γνωρίσει μόνο επιδερμικά την Ελλάδα και τους κατοίκους της.
Είναι ένα βιβλίο που δεν είναι γεμάτο με χαρούμενες καταστάσεις, αλλά αντίθετα υπάρχουν στιγμές που ο αναγνώστης νιώθει στενόχωρα. Πως θα μπορούσε όμως να ήταν αλλιώς όταν κεντρικό του θέμα είναι η Σπιναλόγκα και οι άνθρωποι που έζησαν απομονωμένοι εκεί, μακριά από τα πρόσωπα που αγαπούσαν. Η δραματική αλήθεια που παρουσιάζει είναι και αυτή που του δίνει αξία και προκαλεί το ενδιαφέρον. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα να το διαβάσετε γιατί μέσα από αυτό θα γίνετε κοινωνοί ενός σημαντικότατου κομματιού της νεότερης ελληνικής πραγματικότητας.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου μεταφέρουμε:
Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ' αυτήν θα μάθει την αλήθεια.
Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκας - την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη...
|
