Καθώς περνούν οι μέρες, συνειδητοποιείς την απώλεια…
Δεμένος με την κάθε μας στιγμή, με την κάθε μας γιορτή…
Mε κρύο, χιόνια, πάγους… με καύσωνες, με βροχές, με λάσπη…
Τέτοια μέρα, με το μπακρατσούδιτ, με Σταυρό και βασιλικό στο χέρι, πόρτα πόρτα… Άγιαζε, ευλογούσε, ευχόταν, γελούσε…
Αη παπά Γιώργη, μη ρίχνεις αγιασμό στις πόρτες, γεμίζουν σημάδια… αλλού αλλού…
Δύο χρόνια δεν μας άγιασε… ήταν εντολή λόγω του παλιό ιού…
Στα μπουκαλούδια παίρναμε τον Αγιασμό…
Και τώρα, τι;
Τίποτα…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
Το άρθρο εκφράζει και αντανακλά τις προσωπικές θέσεις και απόψεις του συγγραφέα και αποτελεί έργο προσωπικής του έρευνας και εργασίας. Έχει γίνει προσπάθεια να σας παρέχει αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά σε θέματα υγείας, διατροφής και όχι μόνο, πάντοτε πρέπει να ζητάμε τη συμβουλή ενός ειδικού.
