Όταν συναντώ το Γιάννη, κομπιάζω…
…ναι εγώ!η γλωσσού…
…ο Γιάννης έχασε τη γυναίκα του από κόβιντ, φέτος το χειμώνα…
Ήταν τόσο νέα.
Τόσο δυνατή.
Ήρθε προχθές ο Γιάννης…
… πώς είστε;
… δύσκολα Βαγγελίτσα… η Βάσω τα είχε όλα σε τάξη… τώρα τρέχω και δε φτάνω…
… πώς είναι η κόρη σου Γιάννη;
… πώς να είναι…;
… ξέρεις, μου λέει, είναι δύσκολο να είσαι “μαμπάς” (μα-μα και μπα-μπας μαζί)… έρχεται και μου λέει τα κοριτσίστικα κι εγώ δεν ξέρω τι να πω…
…θα κουνάς το κεφάλι Γιάννη και θα χαμογελάς…
…………………………………………………….
Η λέξη #μαμπάς με συγκλόνισε.
Με τάραξε πολύ.
Με έκανε να σκεφτώ βαθιά.
Για τα δεδομένα της οικογένειας, έγινα μεγάλη μαμά… στα 33…
Νομίζω πώς δεν ήθελα παιδιά…
Είχα τα ανίψια μου, τα παιδιά των φιλενάδων μου, στη δουλειά κάθε μέρα για πολλά χρόνια τύλιγα κουλουράκια στο χαρτί για το σχολείο και εισέπραττα κουτσοδόντικα χαμόγελα που με κάλυπταν συναισθηματικά…
Όταν έγινα όμως μαμά, άλλαξε το εσωτερικό μου σύμπαν.
Κανείς δεν είπε ότι η μητρότητα είναι εύκολο πράγμα.
Το να είσαι “μαμά” είναι αδιανόητα δύσκολο… κόπος, πόνος, άγχος, καθημερινή αμφισβήτηση, φόβοι…
Σκεφτείτε λοιπόν πόσο δυσκολότερο είναι να είσαι #μαμπάς…
Χρόνια πολλά στις μανούλες όλης της γης.
Χρόνια πολλά στις μάνες καρδιάς που είναι πιο μάνες από τις σπλαχνικές…
Χρόνια πολλά στις μάνες που γέννησαν παιδιά με ιδιαιτερότητες και έχουν τη δύναμη να παρακαλάνε να φύγουν πρώτα τα παιδιά τους και μετά αυτές, για να μην τα αφήσουν μόνα τους σε αυτόν τον δύσκολο, τον ανθρωποφάγο κόσμο… σε αυτές τις ηρωίδες… σε αυτές που είναι βράχοι.
Χρόνια πολλά στις μάνες που έχασαν τα παιδιά τους και ψάχνουν να βρουν τη μυρωδιά τους… Θεέ μου, γνωρίζω τόσες πολλές…
Χρόνια πολλά σε αυτές που στη μήτρα τους φύτρωσε ο σπόρος, αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει…
Σ’ ΑΥΤΉΝ απού” χασε παιδί
δίχως να το γεννήσει
και κλάμα του δεν ήκουσε
γάλα να το ταΐσει
Σ’ ΑΥΤΉΝ απού δε γέννησε
μα έχει μεγαλώσει
και της καρδιάς τση τη καρδιά
στο ξένο έχει δώσει
Σ’ ΑΥΤΉΝ απού “χει μισερό
και το θωρρεί και λιώνει
και στο δικό τση Γολγοθά
στη πλάτη το σηκώνει
Σ’ ΑΥΤΉΝ απού “χει εκκλησιά
λεμονανθούς στολίσει
μα έχει καμπάνα πένθιμη
στο γάμο ντου χτυπήσει
Σ’ ΑΥΤΉΝ ΤΗ ΜΑΝΑ ταπεινά
μπροστά θα γονατίσω
και το Σταυρό που κουβαλεί
θα διπλοπροσκυνήσω…
……………………………………………………
Χρόνια ΓΕΡΑ στους μπαμπάδες που έμειναν μόνοι, να στέκονται δίπλα στα παιδιά τους έχοντας ρόλο διπλό.-
………………………………………………….…
…μαμά, σου αρέσει το ροζ;
…σου έκανα τα μαλλιά σου κάτω, γιατί εσύ τα έχεις όλο μαζεμένα.
…σου έβαλα και στο λαιμό ένα στολίδι.
…γιατί μαμά δε φοράς ποτέ στο λαιμό σου στολίδι;
…στολίδια Θανάση μου, είναι τα χέρια σας που με αγκαλιάζουν…
Λιλίκα
Τόσο το κείμενο όσο και η φωτογραφία που το συνοδεύει, είναι της φίλης μας της Λιλίκας και δημοσιεύονται στη Ματιά με την άδειά της.
