Μια φορά κι έναν καιρό, ένας Κόρακας καθόταν στο κλαδί ενός δέντρου. Είχε κλέψει ένα κομμάτι τυρί και το έτρωγε σιγά-σιγά. Τότε τον είδε η Αλεπού.
“Αυτό το κομμάτι τυρί είναι ό,τι πρέπει για την πείνα που έχω”, σκέφτηκε η πονηρή Αλεπού. Τον πλησιάζει κι αρχίζει τα παινέματα.
– Γεια σου Κόρακα! Τι μεγάλο άνοιγμα φτερών που έχεις! Και τι λαμπερά που είναι τα φτερά σου! Είσαι μεγάλος και τρανός, ναι! Εσύ θα έπρεπε να είσαι ο βασιλιάς όλων των πτηνών. Μα βέβαια! Και δυνατό ράμφος. Έχεις όμως φωνή; Γιατί τι βασιλιάς θα είσαι εάν δεν έχεις φωνή;
Ο Κόρακας, πολύ κολακευμένος, θέλησε να της δείξει τη δυνατή φωνή του.
-Κρα! Κρα!
Φώναξε με δύναμη και το τυρί έπεσε από το στόμα του κάτω. Η Αλεπού το αρπάζει αμέσως με τα δόντια της και φεύγει τροχάδην!
– Ω Κόρακα, αν είχες μυαλό θα ήσουν βασιλιάς των πτηνών σίγουρα.
ηθικό δίδαγμα
Οι ανόητοι άνθρωποι παρασύρονται με κολακείες.
