Σ’ ένα νυκτερινό τρένο στο τελευταίο κάθισμα,
Γαμώ μια φοιτήτρια
Είμαστε σκεπασμένοι με την κουβέρτα της
Οι λιγοστοί επιβάτες κοιμώνται.
Από τον κόλπο της βγαίνουν μυρμήγκια,
που περιτρέχουν ολόγυρα το σώμα μου
Καλύπτουν τελείως το πρόσωπό μου
– «Δεν μ’ αγαπάς» ψιθυρίζει, «μας χωρίζει το δέρμα σου
Διαχωρίζει τον κόσμο,
σε εσωτερικό και εξωτερικό»
Τότε πταρνίζομαι τόσο δυνατά,
που αναστρέφομαι απ’ το στόμα
Τα σπλάγχνα και τα πράγματα γυρίζουν μέσα-έξω.
Οι επιβάτες τινάσσονται στον αέρα
Το τρένο εισορμά στις σήραγγες του νου
Στον ουρανό αιμόφυρτη η καρδιά μου στάζει
Στη θέση της στο στήθος, ένα σπασμένο τραπέζι
Παντού μυρμήγκια.
Το ποίημα αυτό μας το έστειλε ο Larry Cool, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ! Δείτε το blog του Larry «ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ…» κάνοντας κλικ εδώ!
