Το πατρικό το σπίτι μας
Στο χωριό ή και στην πόλη,
έχουμε ένα σπίτι όλοι.
Όλου του κόσμου τα καλά,
όσα κι αν αποκτήσω,
το σπίτι μου το πατρικό,
δεν θα το λησμονήσω.
Όλοι έχουμε ένα σπίτι,
κεραμίδι να μη λείπει.
Το σπίτι μας το πατρικό,
έμεινε χρόνια μοναχό,
και έρημο και ορφανό.
Είναι εκεί και καρτερεί,
πάντα στο ίδιο το στρατί.
Ραγίσανε οι τοίχοι του,
γλίστρησαν κεραμίδια,
κυκλοφορούνε φίδια.
Τα κρεβατάκια πάλιωσαν,
και τα νερά στεγνώσαν,
αράχνιασαν τα έπιπλα,
τσακίσαν τα ντουλάπια.
Αυτό που μοσχομύριζε,
απ’ την πολύ την πάστρα,
δεν έχει χέρια πρόθυμα,
για να το συγυρίσουν.
Τα λουλούδια δεν ανθίζουν,
και τα δέντρα δεν καρπίζουν.
Τα λουλούδια μαραθήκαν,
και τα δέντρα ξεραθήκαν.
Μες στις χελιδονοφωλιές,
ακούγονται μικρές φωνές,
καρτερούν τα χελιδόνια,
όλα αυτά τα τόοοοσα χρόνια!!!
Δυό λογάκια να τα πούμε,
και μαζί να κοιμηθούμε.
Το σπίτι μας το πατρικό,
χρόνια τώρα είναι κλειστό.
Περιμένει να γυρίσω,
την πορτούλα του να ανοίξω,
και τα άνθη να ποτίσω.
Στο παράθυρο να βγάλω,
το σεντόνι το μεγάλο,
και να δώσω το σινιάλο!!!
Μπείτε μέσα εχθροί και φίλοι,
να μη σβήσει το καντήλι,
για να ανάψουμε τα φώτα,
και να γίνει όπως πρώτα.
Αχ! Τι όμορφες στιγμές,
στο μυαλό μου φτερουγίσαν,
κι όλα πίσω με γυρίσαν.
Οι χαρές, μα και οι λύπες,
οι πόνοι και οι αναποδιές,
και οι χαρούμενες φωνές,
σαν να είναι αμέσως, τώρα,
τούτη τη μεγάλη ώρα!!!
Γειά σου σπιτάκι αγαπητό,
και από όλους λατρευτό,
είσαι μέσα στην καρδιά μου,
σαν να είναι τα παιδιά μου.
Ποιηματάκι που έγραψα και το αφιερώνω στο πατρικό το σπίτι, που όλοι μικρο ή μεγάλο έχουμε και δεν ξεχνάμε ποτέ!!!
Ξένια Προϊκάκη
