Το καλύτερο δεν σας είπα. Σαλπάρισε το πλοίο χθες λίαν πρωί και μέσω κεντρικής «Πελοποννήσεως» έριξε άγκυρα αρόδο της εξωτικής πλην παραμεληθείσης Αγουλινίτσης. Βρήκα την φύση να οργιάζει, μόνο που προεκλογικώς δεν οργιάζει μόνη της, αλλά τι να τα λέμε, βαρέθηκα. Ένα μπανάκι σύντομο πάντως το έκαμα, ο θαλασσινός ο τύπος. Το δάγκωσα μόλις απότομα έσφιξα τα δόντια και κωλοκάθισα στο νερό με την πλάτη. Αλλά δεν έβγαλα κιχ, ελπίζοντας σε περαιτέρω άνοδο θερμοκρασίας εντός των επομένων ημερών, καθότι θα παραμείνω μέχρι την επομένην Κυριακή των εκλογών, την και σημαντικοτέραν.
Εκείνη δεν θα είναι βεβαίως μια ψήφος ελπίδων. Ψόφησαν οι ελπίδες, τα σχέδια, οι χοροί της κοιλιάς και τα τραγούδια για το ροκ του μέλλοντός μας. Δεν θα είναι απλά μια ψήφος εκδικητική. Θα είναι Καραταμπάνι. Θα είναι βοϊδο…αποτέτοια. Ολοκληρώνονται οι διαβουλεύσεις σε βραδυνές μπυροκατανύξεις με θέμα ποια ψήφος θα πονέσει περισσότερον. Εξετάζονται όλες οι πιθανότητες. Ε, μέχρι Παρασκευή-Σάββατο θα καταλήξει η ομάδα. Και Κυριακή λίαν πρωί θα κατευθυνθούμε αποφασιστικά στο Δημοτικό σχολείο, εκείνο ακριβώς που περιγράφω στις πρώτες σελίδες του «Με το σφύριγμα του τραίνου». Κι εκεί θα πέσουν 6-7 ψήφοι καπακωτές, η μια πάνω στην άλλη. Με την δύναμη της απελπισίας και της οργής. Ξέρω, η επόμενη πράξη θα είναι Παράσταση τσίρκου!
Και μόλις επιστρέψω στην Αθήνα, κατόπιν εκλογών, θα κλειστώ στο Ανθοκήπιό μου, αλλά θα ρίχνω καμμιά μια κλεφτή ματιά στις ειδήσεις των οχτώ. Για να μην γελάει μόνο του το παρδαλό κατσίκι. Η διάδοχος κατάστασις, η προαλειφόμενη, θα παίζει τα κουτσουνόρουμπα (παλιό κοριτσίστικο παιχνίδι με αυτοσχέδιες κούκλες εκ των ενόντων) και τότε έχω να δακρύσω από γέλιο πικρό. Αλλά εκεί που θα ξεσαλώσω, θα βγάλω το βρακί μου και θα το ανεμίζω στην βεράντα από τρελό ενθουσιασμό, είναι μόλις απολαμβάνω τις κλωτσιπατινάδες ανάμεσα σε Γιωργάκη και Βουβουζέλα, γιατί θα πέσει μπουνίδι χοντρό. Οφείλω να το αναγνωρίσω του χοντρού πως βρίζει ωραία. Όχι όσο ο κ. Πάγκαλος, αλλά καλά. Από την άλλη μεριά, εκεί που θα ανταρεύεται η βαθειά γαλάζια θάλασσα, εκεί να δείτε. Θα το καταγλεντήσω με τις χοντράδες που θα ειπωθούν σε βάρος του καταλληλότερου, του εκ Μεσσηνίας, μήτε το όνομά του δεν θέλω να ξεστομίζω. Θα του λένε καταμούτσουνα που τους έσουρε στα μνημόνια με το στανιό, που του δώσανε ένα κόμμα εξουσίας και το έκανε μια Πολιτική Άνοιξη, ο κ. Μητσοτάκης πατήρ θα κρυφογελάει και θα το απολαμβάνει όσο κι εγώ, τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω…
Μωρέ θα το καρακαταγλεντήσω σας λέω, έχει καιρό να παίξει και επιθεώρηση ο Στάθης Ψάλτης, αφήστε τα. Αλλά πάνω και πέρα από όλα θα έχω την ικανοποίηση να δω τις πικραμένες τους μουτσούνες εκείνη τη νύχτα των εκλογών, ενώ θα φωνάζω συνθήματα γηπέδου. Και ας μην πήγα σε γήπεδο ποτέ μου.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
