Ναι, εξέδραμα σήμερα από πρωίας μέχρι… ψιλονυκτός. Ήπια τους καφέδες μου, ψευτοκολύμπησα με ψιχάλα (υπέροχο), ήπια το ούζο μου (με ένα μεζέ χάλια, μεταξύ μας αυτό) και κατόπιν η εκδρομή έκλεισε με σουβλάκια. Πήρα τον πικρό το δρόμο της επιστροφής, τραγουδώντας στην διαπασών και πολύ σπαραχτικά (παρά την γκρίνια της παρέας) το “Βαθειά στη θάλασσα θα πέσω, να με σκεπάσει το νερό, τη δύσκολη ζωή που κάνω να την αντέξω δεν μπορώ….”
Πώς κι έτσι μετά από εκδρομή στη θάλασσα; Έχω λόγους.
Γκρίνια στη δουλειά, μου χάλασε η ηλεκτρική κουζίνα στο σπίτι και ψάχνω καινούργια, αλλά κυρίως γιατί το πρωί ΑΝΟΙΞΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΤΟΝ ΕΝΦΙΑ, τον φόρο ακίνητης περιουσίας. 986,00 ευρώ μετά συγχωρήσεως. Για ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα (που το χρωστάω) και κάτι ακίνητα που κληρονόμησα στην εξωτική Αγουλινίτσα για τα οποία κατέβαλα φόρους κληρονομίας και που τίποτα απολύτως δεν μου αποδίδουν.
Αυτά σκεφτόμουν οδηγώντας ακούγοντας την ομιλία του κ. Σαμαρά στη ΔΕΘ κι ακούγοντας τον αντιπολιτευτικό λόγο του κ. Τσίπρα.
Να φταίει που δεν ήπια περισσότερα ούζα να φτιάξω κεφάλι; Να φταίει που η παρέα αποκοιμήθηκε στο αυτοκίνητο κι έμεινα μόνος να σκέφτομαι τέτοια δυσοίωνα; Να φταίει το τζατζίκι στα σουβλάκια; Να φταίει που ήθελα να κολυμπήσω κι άλλο, αλλά μου έκαναν νοήματα από την παρέα με τον φόβο της πιθανότητας κεραυνού; Που κεραυνοί κι αστραπές να πέσουνε κατακέφαλα, ξέρετε πού! Να φταίει ο Θεός που μας μισεί;
Δεν ξέρω τι απ’ όλα.
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
