Νέες και παλαιές κουπ
Ότι χτενίζεται, το ήξερα. Καλοχτενίζεται μάλιστα. Νέες και παλαιές κουπ. Άλλοτε κάνει το μαλλί λάχανο, άλλοτε καρέ, άλλοτε καρφάκια, άλλοτε πάλι το σκαρώνει ανατρεπτικά χτενίσματα κι ύστερα το ματαγυρνάει στο κλασικό και το κάνει αλογοουρά, κότσο μπανάνα, πόλκα, κότσο φωλιά του πουλιού ή κότσο της παπαδιάς. Στο τσακίρ κέφι το παίρνει στο κρανίο, το γυρίζει στο παραδοσιακό, πετάει πέρα βούρτσες και μπικουτί και το πλέκει κοτσιδούλες. Γενικώς πάντως το μουνί χτενίζεται και θα περικαλέσω να μην επέμβει το ραδιοτηλεοπτικό, η τέως πρόεδρος και άλλες δυνάμεις της τάξεως και της ηθικής που προασπίζουν την κοσμιότη!
Άκουσα από τον κύριο Κατρούγκαλο αυτά που σχεδιάζει σχετικά με τις επικουρικές συντάξεις… Λαβωματιά στο στήθος, το πελαγίσιο μου! Ελάτε, μην ξαναλέμε τώρα ότι θυμόμαστε τα εξαγγελθέντα και υποσχεθέντα, τις κουβέντες του κώλου που τους ξέφευγαν προεκλογικώς. Από την άλλη βλέπω μια ήρεμη, γαλήνια, βαθειά γαλάζια θάλασσα. Θα βαρεθεί να κυβερνά, μου φαίνεται, παρά τις μαλακίες.
Ναι, ναι. Λαβωματιά στο στήθος, το πελαγίσιο μου. Πελαγίσιο μου!
Εν πρώτοις θα τις σμίξει τις συντάξεις, απότομα θα του φανεί μεγαλούτσικο το ποσό του συνταξιούχου, αμέσως θα ψιλοαφαιρεί από την μια εκ των σμιγμένων, θα την απομυζά λίγο λίγο, θα την σβήσει εντελώς και πάλι θα είναι στο ίδια με το αρχικό ποσό της κυρίας των συντάξεων. Ή Περίπου στο ίδιο, μην δεσμευόμεθα κιόλας. Δαιμόνιο; Ελάτε, δεν το πιστεύω για αριστερή κυβέρνηση. Κατόπιν θα θρηνούν οι υπουργοί της στα κανάλια την κατάντια του αδικοπαθημένου του λαού και από τον σπαραχτικό τον πόνο θα έχει πάρει η φωνούλα τους έναν τόνο όπως εκείνος της περμαγκανατζούς στα “Κόκκινα φανάρια”. Σκέτος λυγμός.
Ποια είναι η περμαγκανατζού; Άντε, επειδή είσαστε μικρά θα σας το μαρτυρήσω. Όχι εκείνη που έλεγε Μην φύγεις Ντορή, θα φαρμακωθώ. Παρά κείνη η δόλια κι άραχνη που κουβαλούσε κάτι κουβάδες με τα αποπλύματα των καλοχτενισμένων του μπορντέλου και τα πήγαινε στον υπόνομο λέγοντας και ξαναλέγοντας Θα έρθει ο καλός μου και θα χτύσουμε ένα σπιτάκι ψηλά στο βουνό! Το περμαγκανάντ ήταν το καλύτερο αντισηπτικό, εποχής Τρούμπας. Το ρίχνανε στη λεκάνη που τη σπρώχναν κάτω από το κρεββάτι πριν μπει πελάτης. Κατανοητόν; Ελπίζω.
Ε, με τέτοια κλαψομουνιάρα φωνή θα συμπάσχουν μαζί μας τα αριστερά προσώπατα, θα στηθοκοπανιούνται και θα ξεμαλλιάζονται. Θα μας σκουπίζουν το δάκρυ, θα μας αλλάζουν βρακί, θα μας τον τινάζουν στο κατούρημα, το χοντραίνω αλλά έχω πάρει ανάποδες, θα μας χτυπάνε στην πλάτη να μας ενθαρρύνουν. Με το παράδειγμά τους.
Προς παραμυθίαν, ψήνω στο φούρνο δυο χοιρινές μπριζολίτσες με πατάτες και τις περιμένω ανυπόμονα, γιατί δυο μέρες μπαμιες δεν λέει.
Είναι που φθινοπώριασε, μου έχει τσακίσει τα νεύρα η ωτίτιδα, ο Βαρουφάκης δίνει διαλέξεις με κασέ που διαμόρφωσε στην κασίδα μας, η Βουλή δεν παρουσιάζει πια το ενδιαφέρον που είχε επί ημερών της προέδρου, στη Νέα Δημοκρατία ξεψειρίζουν την μαϊμού, έχω και τις προετοιμασίες της ονομαστικής μου εορτής, αφήστε τα. Ο καθείς με τον πόνο του. Πάντως αυτά που σας είπα για το περμαγκανάντ, δεν τα ξέρατε. Ναι;
του Δημήτρη Χίλιου
Ο Δημήτρης Χίλιος είναι συγγραφέας και από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματα του “Με το σφύριγμα του τραίνου” και “Χάρτινα φιλιά“.
