Με μια Ματιά
Ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ θεωρούσε ότι ο Τσάρος ήταν ένας αιμοσταγής τύραννος – έτσι διδασκόντουσαν όλοι στα σχολεία της Σοβιετικής Ένωσης.
Στη συνέχεια, έγινε Μοναρχικός, άλλαξε γνώμη, και έκρινε ως καταστροφική την παραίτηση του Τσάρου, συγκρίνοντάς την με την εγκατάλειψη ενός ετοιμοθάνατου αρρώστου.
Τέλος, αφού είδε με τα ίδια του τα μάτια την εικόνα του Αγίου Βασιλομάρτυρα Νικολάου να βγάζει Άγιο Μύρο κατάλαβε το μεγαλείο που επέδειξε ο Τσάρος Νικόλαος Β Ρομανώφ με την παραίτησή του. Η παραίτηση από τον θρόνο ήταν μια πράξη σοφίας, συμπόνιας και αυτοθυσίας.
Οι Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομανώφ παραμένουν σύμβολα πίστης και μετάνοιας
Δείτε το Βίντεο
Κεντρικά Σημεία
Όταν είδα πρώτη φορά αυτή την εικόνα, ένιωσα κάτι ιδιαίτερο, ένα δίχως άλλο συναίσθημα στην ψυχή μου, μια διχασμένη στάση απέναντι στον Τσάρο.
Όπως ίσως όλοι οι Σοβιετικοί, οι άνθρωποι που σπούδασαν στα σοβιετικά σχολεία. Αρχικά, θεωρούσα τον τσάρο αιμοσταγή και τύραννο, και όλα αυτά.
Αρχική Αντίληψη για τον Τσάρο και Μεταστροφή
Ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ αναθρεμμένος υπό το σοβιετικό καθεστώς, είχε αρχικά μια αρνητική εικόνα για τον Τσάρο Νικόλαο Β’, θεωρώντας τον ως “αιμοσταγή και τύραννο“. Η μεταστροφή του ξεκίνησε με τη μελέτη του βιβλίου “Λαϊκή Μοναρχία” του Ιβάν Γκλούκιανοβιτς Σολονιέβιτς. Μετά την ανάγνωση του βιβλίου, ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ πίστευε ότι η επανάσταση έπρεπε να είχε κατασταλεί με μεγαλύτερη αυστηρότητα, ώστε να αποφευχθούν οι τραγωδίες που ακολούθησαν. Αναφέρει ότι συμμετείχε σε συζητήσεις όπου υπερασπιζόταν τον Τσάρο, αλλά συχνά ερχόταν αντιμέτωπος με αντιρρήσεις, όπως η πεποίθηση ότι η Τσαρίνα ήταν Γερμανίδα κατάσκοπος.
Η Παραίτηση του Τσάρου και οι Συνέπειες
Ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ θεωρούσε ότι η παραίτηση του Τσάρου ισοδυναμούσε με εγκατάλειψη του ρωσικού λαού. Παρομοιάζει την παραίτηση με το να πεις σε έναν άρρωστο “Σε αγαπώ, σου εύχομαι το καλύτερο, αλλά σου κόβω το κεφάλι“. Επισημαίνει ότι υπό τον Τσάρο, η Ρωσία ήταν άρρωστη, αλλά ζωντανή, ενώ μετά την παραίτησή του ακολούθησαν εμφύλιες συγκρούσεις και τα γκουλάγκ. Ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ αναφέρει ότι με την πάροδο του χρόνου, τη μελέτη ιστορικών πηγών και προσωπικό στοχασμό, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Τσάρος δεν είχε άλλη επιλογή. Αναφέρει ότι υπήρχαν σύμβουλοι που πρότειναν στον Τσάρο να εκτελέσει μερικές εκατοντάδες ανθρώπους για να καταστείλει την επανάσταση, αλλά αυτή η προσέγγιση θα ήταν ανεπαρκής. Η επανάσταση του 1905 είχε ήδη απαιτήσει περίπου 3.000 εκτελέσεις, και η κατάσταση επιδεινώθηκε τα επόμενα χρόνια. Επιπλέον, θα έπρεπε να εκτελεστούν πολλοί στρατηγοί και μέλη της οικογένειάς του που είχαν ταχθεί εναντίον του. Ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ υποστηρίζει ότι ο Τσάρος δεν μπορούσε να ακολουθήσει μια τέτοια πορεία, σε αντίθεση με τους μπολσεβίκους που κατέστειλαν την αντίσταση με εκατομμύρια θύματα.
Ο Τσάρος Νικόλαος Β Ρομανώφ επέλεξε μια διαφορετική πορεία, μια πράξη ταπεινότητας και αποχής από τη βία. Ο π Αλέξανδρος υπερασπίζεται την αγιότητα του Τσάρου Νικόλαου Β’, παρά τις αμφιβολίες και τις αμφισβητήσεις. Υποστηρίζει ότι η ταπεινή παραίτηση του Τσάρου, η άρνησή του να ακολουθήσει τη συμβουλή των συμβούλων του για μαζικές εκτελέσεις, ήταν μια πράξη αγιοσύνης.
Η Εμπειρία με την Θαυματουργή Εικόνα
Η εμπειρία με την εικόνα του Τσάρου Νικολάου Β’ σε ένα μοναστήρι ήταν καθοριστική για τον π Αλέξανδρου. Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, εμφανίστηκε ένα “θαυμαστό άρωμα“. Αρχικά, υπέθεσε ότι προερχόταν από ένα σπάνιο λιβάνι, αλλά αργότερα έμαθε ότι η εικόνα ήταν η πηγή του αρώματος, καθώς άρχισε να “μυροβλύζει“. Όπως του εξήγησαν, το μύρο ήταν μικροσκοπικό, με σταγόνες που εξατμίζονταν πριν κρυσταλλωθούν. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια της τράπεζας μετά τη Θεία Λειτουργία, έμαθε ότι η εικόνα έρεε με μύρο. Ο ηγούμενος του μοναστηριού μάζευε το μύρο με ένα πινέλο και άλειφε τους παρευρισκόμενους. Όταν έφτασε η σειρά του π Αλέξανδρου, ο ηγούμενος του έδωσε το πινέλο και αποχώρησε. Ενώ ο π Αλέξανδρος Σαχάρωφ παρατηρούσε την εικόνα, είδε ότι το γυαλί ήταν θαμπό, σαν να είχε αλειφθεί με λάδι. Ενώ έψαχνε για σταγόνες μύρου για να αλείψει τους υπόλοιπους, άκουσε μια φωνή να του λέει να κοιτάξει την κορνίζα. Εκεί είδε το μύρο να ρέει σαν “κλειδί” από το σημείο όπου ενώνονταν δύο σανίδες. Αυτό το γεγονός κατέρριψε κάθε λογική αμφιβολία του και τον έπεισε για την αγιότητα του Τσάρου. Σε εκείνη τη στιγμή, έδωσε μια “πανηγυρική υπόσχεση” να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να φέρει την εικόνα στη γενέτειρά του, ώστε και άλλοι να βιώσουν το ίδιο συναίσθημα.
Προώθηση της Εικόνας και Αντιξοότητες
Μετά την εμπειρία με την εικόνα, ο π Αλέξανδρος αφιερώθηκε στην προώθησή της. Παρά τις προειδοποιήσεις και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, όπως οι μεταθέσεις σε διάφορες ενορίες, δηλώνει ότι δεν μετανιώνει για τις επιλογές του. Κάποιοι του είπαν να σκεφτεί καλά, καθώς ο Τσάρος δεν είχε ακόμη αγιοποιηθεί και υπήρχε κίνδυνος να χάσει τη θέση του ή να θέσει σε κίνδυνο άλλους. Παρά τις πιθανές συνέπειες, συνέχισε να προωθεί την εικόνα και, με τη Χάρη του Θεού, κατάφερε να την φέρει στην Αγία Πετρούπολη το φθινόπωρο του 1999.
Σημασία της Μετάνοιας και της Ενότητας
Ο π Αλέξανδρος υπογραμμίζει τη σημασία της μετάνοιας και της ενότητας του ρωσικού λαού. Η εικόνα του Τσάρου θεωρείται πηγή θεραπείας και συμφιλίωσης, συμβολίζοντας τα δάκρυα του Τσάρου για τον λαό του. Το μύρο που ρέει από την εικόνα παρομοιάζεται με τα δάκρυα του Τσάρου για τον ρωσικό λαό.
Λεπτομέρειες για την Μυροβλυσία
Ο π Αλέξανδρος περιγράφει με λεπτομέρεια πώς είδε το μύρο να ρέει από την εικόνα. Αρχικά, είδε τον ηγούμενο να μαζεύει το μύρο με ένα πινέλο και να αλείφει τους ανθρώπους. Όταν έφτασε η σειρά του, παρατήρησε ότι το γυαλί της εικόνας ήταν θαμπό, σαν να είχε αλειφθεί με λάδι. Ενώ έψαχνε για σταγόνες μύρου για να αλείψει τους υπόλοιπους, άκουσε μια φωνή να του πει να κοιτάξει την κορνίζα. Εκεί είδε το μύρο να ρέει σαν “κλειδί” από το σημείο όπου ενώνονταν δύο σανίδες. Αυτή η λεπτομερής περιγραφή ενίσχυσε την πεποίθησή του για την θαυματουργική φύση του γεγονότος.
Δόξα τω Θεώ για όλα. Σώσον, Κύριε, τον αμαρτωλό σου, που σε άκουσε. Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομανώφ, προσευχηθείτε στον Θεό για τη σωτηρία μας, για τη μετάνοιά μας, για το λαό μας, για τη Ρωσία, για την Ορθόδοξη Πίστη.
Ολόκληρη η ομιλία
Όταν είδα πρώτη φορά αυτή την εικόνα, ένιωσα κάτι ιδιαίτερο, ένα δίχως άλλο συναίσθημα στην ψυχή μου, μια διχασμένη στάση απέναντι στον Τσάρο.
Όπως ίσως όλοι οι Σοβιετικοί, οι άνθρωποι που σπούδασαν στα σοβιετικά σχολεία. Αρχικά, θεωρούσα τον τσάρο αιμοσταγή και τύραννο, και όλα αυτά.
Αργότερα, όταν έγινα πεπεισμένος μοναρχικός και το βιβλίο «Λαϊκή Μοναρχία» του Ivan Glukhianovich Solonisky, σκέφτηκα ότι ήταν απαραίτητο να αντιμετωπιστούν πιο αιματηρά αυτοί οι επαναστάτες και τότε πολλά από τα προβλήματα που έπληξαν τη Ρωσία ίσως να μην είχαν συμβεί. Και σε αυτούς τους ανθρώπους που εγώ… πήρα τότε μέρος σε πολλές συζητήσεις για το θέμα αυτό και πάντα με κάποιο τρόπο υπερασπιζόμουν τον εαυτό μου απέναντι σε εκείνους τους ανθρώπους που με παρότρυναν να τιμήσω τον Τσάρο, Komborchik Sem, άρα αναγκαστικά η Τσαρίνα πρέπει να είναι Γερμανίδα κατάσκοπος. Και όλη αυτή η στραβή έβγαινε προς τα έξω, λοιπόν, και αφού είδατε στις προσωπικότητες την αιτία που αναστατώνει κάθε λογής ανθρώπους στη Ρωσία, είπε ταπεινά και ταπεινά, λοιπόν, αφού δεν σας αρέσω, θα φύγω. Αν και ακόμη και αυτό αμφισβητείται από ορισμένους ιστορικούς και ερευνητές ως προς το αν ήταν πραγματικά αληθινό και αν ήταν καν υπογραφή με μολύβι κάτω από αυτό το τηλεγράφημα, το οποίο αργότερα πλασάρεται ως μανιφέστο. Αλλά όπως και να έχει, το έλεγα αυτό για να πω ότι σας αγαπώ και εύχομαι το καλό του Τσάρου στην πατρίδα του. Και ταυτόχρονα να εγκαταλείπεις τον θρόνο, είναι σαν να έρχεσαι στο κρεβάτι ενός αρρώστου και να του λες, σ’ αυτόν τον άρρωστο, σ’ αγαπώ, σου εύχομαι να είσαι καλά, αλλά σου παίρνω το κεφάλι.
Υπό τον τσάρο, η Ρωσία ήταν άρρωστη, αλλά ακόμα ζωντανή. Και όταν ο τσάρος έφυγε, η εμφύλια αναταραχή, τα πολλά θύματα που επέφερε, και τα επακόλουθα γεγονότα, όλα αυτά τα γκουλάγκ και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής. Λοιπόν, ξέρετε, κατά κάποιο τρόπο, όσο περισσότερο ζούσα, τόσο περισσότερο διάβαζα βιβλία και μαρτυρίες από εκείνες τις εποχές, κάθε είδους απομνημονεύματα. Και όσο περισσότερο και περισσότερο σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο και περισσότερο έτεινα να πιστεύω ότι ο Τσάρος δεν είχε άλλη επιλογή. Ξέρετε, ο Τσάρος, βέβαια, εκείνη την εποχή υπήρχαν σύμβουλοι που συμβούλευαν ότι 2-3 εκατοντάδες απαγχονισμοί ήταν απαραίτητοι και η Ρωσία θα ξεχνούσε την επανάσταση για πολύ καιρό. Αλλά αυτοί οι σύμβουλοι έκαναν πολύ σοβαρό λάθος στους αριθμούς, πρώτον, γιατί ήδη από το 1905 η πρώτη επανάσταση απαιτούσε όχι 2-3 εκατοντάδες κρεμάλες, αλλά περίπου 3 χιλιάδες. Και πέρασαν μόνο 10 χρόνια, από το 1907 έως το 17, και η κατάσταση δεν βελτιώθηκε πραγματικά, αλλά έγινε ακόμη χειρότερη. Και όχι μόνο αυτό, στις αγχόνες θα έπρεπε να τοποθετηθούν πολλοί από τους στρατηγούς του, και επιπλέον κάποιοι από τους συγγενείς του, οι οποίοι σε μια δύσκολη στιγμή δεν ήταν στο πλευρό του ηγεμόνα, αλλά στο πλευρό των αντιπάλων του. Και αυτό, φυσικά, ο Τσάρος δεν μπορούσε να το κάνει. Αν είχε ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, οι Μπολσεβίκοι ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο, έκοψαν εκατομμύρια κεφάλια, σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά με τέτοιο τίμημα διατήρησαν την εξουσία τους. Ο Τσάρος, φυσικά, δεν θα ήταν άγιος αν είχε ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο. Πήγε τόσο ταπεινά, λέγοντας: “Δεν σας ικανοποιώ, λοιπόν, θα φύγω.
Και εγώ, ξέρετε, δεν μπορούσα να το πω για πολύ καιρό, και με κάποιο τρόπο άρχισα σταδιακά να απομακρύνομαι από όλες αυτές τις συζητήσεις, να προσπαθώ να μην συμμετέχω με κανέναν τρόπο, ούτε υπέρ ούτε κατά, να μην λέω τίποτα. Και όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι εκείνη την αξέχαστη ημέρα που ήρθα στο μοναστήρι και έφεραν και αυτή την εικόνα εκεί. Κατά τη διάρκεια της ολονύκτιας αγρυπνίας το βράδυ μια υπέροχη ευωδία εμφανίστηκε στο ναό, και νόμιζα ότι ήταν λιβάνι, αλλά είχαν πάρει κάπου κάποιο πολύ μοναδικό λιβάνι, με την ευκαιρία της 500ης επετείου από την ίδρυση του μοναστηριού. Και τότε μου είπαν ότι ήταν μια εικόνα, τόσο ευωδιαστή, και όπως μου εξήγησαν αργότερα, είναι μια τέτοια μικροσκοπική ροή μύρου, όταν μικρά σταγονίδια πολύ μικρά προεξέχουν στην επιφάνεια, και δεν προλαβαίνουν να κρυσταλλωθούν σε μια τέτοια ορατή σταγόνα, αλλά εξατμίζονται. Και λόγω αυτής της εξάτμισης παρατηρείται τέτοιο άρωμα.
Αλλά δεν υπήρχε μύρο που να ρέει το βράδυ. Και τότε, την επόμενη μέρα, τα βιτούρκια είχαν τελειώσει, πήγαμε όλοι στο εορταστικό τραπέζι για ένα γεύμα, και ήδη κατά τη διάρκεια του γεύματος, ήρθαν άνθρωποι από το ναό, λέγοντας ότι το μύρο έρεε. Πήγα στο ναό, και πήγε και ο πατέρας εφημέριος στο ναό, ο πατέρας Εργόφων. Στάθηκε δίπλα στην εικόνα, και το μύρο ήταν πολύ άφθονο, πολλά ρυάκια έτρεχαν κατ’ ευθείαν στο ποτήρι, από την κορυφή ως τον πάτο του ποτηριού, και άρχισε να παίρνει αυτά τα ρυάκια από το ποτήρι με μια βούρτσα και να αλείφει με αυτό όλους όσους πλησίαζαν. Ορίστε. Και έχριζε για αρκετή ώρα, και στη συνέχεια, όταν έμειναν περίπου 10 άτομα, μου έδωσε ένα πινέλο και είπε: «Πάτερ, τελειώσατε εδώ», και έφυγε. Και ήδη κοιτάζω, το γυαλί είναι τόσο παγωμένο. Ξέρετε, όπως το λάδι όταν το λαδώνεις; Παγωμένο. Και κοιτάζω από το πλάι, όπου υπάρχει ακόμα κάποια σταγόνα που λάμπει, για να μπορέσω να αλείψω και τους υπόλοιπους. Και ξαφνικά ακούω μια φωνή στο πνεύμα, ένα πακέτο, κοίτα, ρέει κάτω από το κάδρο. Και σε αυτό το πλαίσιο, σε αυτό το ξύλινο πλαίσιο, από εδώ, από αυτό το σημείο, όπου δύο σανίδες είναι στερεωμένες μεταξύ τους, σαν ένα κλειδί, σαν ένα κλειδί, παλλόταν έτσι, και ο κόσμος ακριβώς έτσι, ένα ρυάκι έτρεχε εδώ. Εκεί.
Και όταν είδα αυτό να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου, τότε, ξέρετε, όλη η λογική μου, όλα έγιναν σκόνη, σκέφτομαι ότι δεν έχω την εξυπνάδα, δεν χρειάζεται να συλλογίζομαι, αν ο Τσάρος είχε δίκιο ή άδικο, όταν τώρα η αγιότητά του, η αγιότητά του μου εμφανίζεται από ψηλά.
Και τότε, αυτή τη στιγμή, σε αυτή την εικόνα, έδωσα μια τόσο σοβαρή υπόσχεση. Θα βάλω τα δυνατά μου για να διασφαλίσω ότι αυτό το σύμβολο θα βρίσκεται στη γενέτειρά μου, ώστε οι συμπατριώτες μου να μπορέσουν να βιώσουν το συναίσθημα που ένιωσα κι εγώ.
Και με τη χάρη του Θεού αυτό έγινε εφικτό. Και το φθινόπωρο του ίδιου έτους 1999 επισκέφθηκε την Αγία Πετρούπολη. Όταν, όμως, την προσκάλεσα, κάποιοι έμπειροι πρωτεργάτες μου είπαν ότι σκέψου τι κάνεις, ένας άδολος τσάρος, θα χάσεις εσύ ο ίδιος την ηγουμενία και θα στήσεις άλλους που θα ήθελαν να παραλάβουν την εικόνα μαζί σου.
Λοιπόν, ευτυχώς, όλα εξελίχθηκαν με λίγες δυσκολίες, όσο για μένα, έναν αμαρτωλό, καθώς άρχισαν να αλλάζουν την ενορία μου. Μέσα σε 4 χρόνια άλλαξα 4 ή 5 τόπους διακονίας, φτάνοντας τελικά εδώ.
Αλλά βάζω το χέρι μου στην καρδιά μου και σας λέω ότι δεν μετανιώνω για τίποτα.
Ευχαριστώ τον Θεό για όλα. Σε ευχαριστώ, Κύριε, που με άκουσες, έναν αμαρτωλό. Άγιε Τσάρε Μάρτυρα Νικόλαε, προσεύχομαι στον Θεό για σας.
Εκατοντάδες πιστοί συρρέουν, ελκύονται από την θαυματουργή εικόνα που μυροβολεί και αγιάζονται μέσα στο ναό. Η βασιλική εικόνα μας ευλογεί, σκορπίζοντας τη θεία ευωδία. Η γλυκιά φωνή του ίδιου του Τσάρου προσφέρει γαλήνη στις συντετριμμένες καρδιές, φέρνοντας ειρήνη στις ψυχές όσων μετανοούν. Το μύρο ενισχύει τη δόξα του ονόματος του Αγίου Νικολάου του Βασιλομάρτυρα, μέσα από την αγάπη για τον Χριστό. Ένα θαύμα, μια εικόνα, ένα ιερό προσκύνημα, θεραπεύει με δάκρυα και ομορφιά.
Δόξα τω Θεώ για όλα. Σώσον, Κύριε, τον αμαρτωλό σου, που σε άκουσε. Άγιοι Βασιλομάρτυρες Ρομανώφ, προσευχηθείτε στον Θεό για τη σωτηρία μας, για τη μετάνοιά μας, για το λαό μας, για τη Ρωσία, για την Ορθόδοξη Πίστη.