Αργυρώ (ταινία)
Η απίστευτη ιστορία της Αργυρώς Στεφανάκη που αν και χτυπημένη από τη λέπρα, μοίραζε σε όλη της ζωή αγάπη, μέσα από την ταινία των μαθητών του 1ου ΕΠΑΛ Άργους και 1ου Ε.Κ. Άργους
Συντελεστές: Ηλιάνα Ράπτη, Κατσικάρη Κωνσταντίνα, Κούβαλης Βασίλης, Συγίζη Γιούλα, Σελλής Ιωάννης, Ρηγόπουλος Γιώργος, Πάλλης Νίκος, Ντεβές Γιώργος, Νικολάου Θεόδωρος, Μούφαλη Γκεράλντο, Σκούμπη Μαρία, Τσιόδρα Άννα, Δρίτσα Γεωργία (μαθητές)
Προδρομίδου Κατερίνα, Τσίγκας Ηλίας, Δέδες Κώστας, Αθανασάκος Δημήτρης και Πιστεύος Νίκος (καθηγητές)
Η ταινία βραβεύτηκε με το 1ο Βραβείο στον 7ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό “Τα σχολεία αναζητούν την ιστορία τους”
Αγία Αργυρώ η πολύαθλος. Βιος
Πρώτα Χρόνια και Γάμος
Η Αγία Αργυρώ Στεφανάκη, γεννημένη στις 7 Δεκεμβρίου 1924, στις Βασιλειές Ηρακλείου Κρήτης, μεγάλωσε σε μια ευσεβή και αγαπημένη οικογένεια. Η Αργυρώ ήταν ένα έξυπνο, όμορφο και ευσεβές κορίτσι. Ξεχώριζε για τη χαρούμενη και σεμνή της προσωπικότητα, ενώ η αγάπη της για την Εκκλησία και τις Ακολουθίες ήταν εμφανής από μικρή ηλικία. Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου, αρραβωνιάστηκε έναν νέο από το χωριό της.
Πόλεμος και Ηρωισμός
Η ευτυχία του αρραβώνα διακόπηκε απότομα από τον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο. Ο αρραβωνιαστικός της Αργυρώς έφυγε για το μέτωπο, αφήνοντάς την να τον περιμένει με αγωνία. Η Αργυρώ, πιστή και δυναμική, συμμετείχε ενεργά στην αντίσταση, προσφέροντας ρούχα και δέματα στους στρατιώτες.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου, τον Μάιο του 1941, ο αρραβωνιαστικός της επέστρεψε στην Κρήτη, αντιμετωπίζοντας όμως την νέα απειλή της Γερμανικής Κατοχής. Σε ένα μπλόκο στην Χανιόπορτα του Ηρακλείου, οι Γερμανοί συνέλαβαν τον αρραβωνιαστικό της Αργυρώς και τον καταδίκασαν σε θάνατο, καθώς είχε πολεμήσει στο μέτωπο.
Η Αργυρώ, με απαράμιλλο θάρρος, αποφάσισε να δράσει. Ντυμένη με τα καλά της, πήγε στο στρατόπεδο των Γερμανών, πέρασε μπροστά από τα προτεταμένα όπλα και, με ηρωική αποφασιστικότητα, κατέβασε τις κάνες των όπλων προς τη γη. Η πράξη της συγκλόνισε τον Γερμανό αξιωματικό, ο οποίος διέκοψε την εκτέλεση. Η Αργυρώ ζήτησε την ελευθερία όλων των κρατουμένων, και, μετά από μια μικρή διαφωνία, ο αξιωματικός ενέδωσε, χαρίζοντας τη ζωή σε όλους.
Γάμος, Μητρότητα και η Τραγωδία της Λέπρας
Ελεύθεροι πλέον, η Αργυρώ και ο αγαπημένος της παντρεύτηκαν και λίγο αργότερα ήρθε στον κόσμο το κοριτσάκι τους, η Γεωργία. Δυστυχώς, η οικογενειακή ευτυχία δεν κράτησε πολύ. Ύστερα από τρία χρόνια, μια νέα τραγωδία χτύπησε την Αργυρώ: εκδηλώθηκε λέπρα σε αυτήν και στα τρία αδέλφια της.
Η Σπιναλόγκα: Το Νησί των Απόκληρων
Η Αργυρώ και τα αδέλφια της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις οικογένειές τους και να μεταφερθούν στη Σπιναλόγκα, το νησί που φιλοξενούσε τους λεπρούς, ένα μέρος συνυφασμένο με τον πόνο, την εξορία, την απόρριψη και τον φόβο. Η Αργυρώ, χωρίς να χαιρετήσει τον άντρα και το παιδί της, με δάκρυα στα μάτια και ψυχική δύναμη, έλεγε “Δόξα σοι ο Θεός”. Η θυσία της μητρότητας, η εγκατάλειψη του σπιτιού της, ήταν μια πράξη γεμάτη πόνο, αλλά και βαθιάς πίστης.
Στη Σπιναλόγκα, η Αργυρώ και τα αδέλφια της βρήκαν ένα οργανωμένο σύστημα, με σύλλογο και, κυρίως, με την Εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, προστάτη των λεπρών. Συμμετείχε ενεργά στις λειτουργίες, εξομολογούνταν, κοινωνούσε και μεγάλωνε πνευματικά. Η πίστη της ήταν το θεμέλιο της δύναμής της.
Η Αργυρώ αφοσιώθηκε στην προσευχή, συμμετείχε στις λειτουργίες, εξομολογούνταν και κοινωνούσε τακτικά. Το Πάσχα, μαζί με τους υπόλοιπους λεπρούς, ασπρίζανε τα σπίτια, στόλιζαν τον Επιτάφιο και βάφανε αυγά.
Η Απώλεια της Κόρης και η Θέληση για Ζωή
Η Αργυρώ, βυθισμένη στον πόνο της λέπρας και της απομάκρυνσης από την οικογένεια της, βίωσε μια ακόμη τραγωδία: η κόρη της, Γεωργία, ήταν άρρωστη με πνευμονία.
Η Αργυρώ, όμως, δεν το έβαλε κάτω. Παρά το γεγονός ότι δεν ήξερε κολύμπι, η λαχτάρα της να δει το παιδί της την οδήγησε σε μια ριψικού χαρακτήρα πράξη. Ένα βράδυ, δραπέτευσε από τη Σπιναλόγκα. Έδεσε τα ρούχα της σε έναν μπόγο, τον έβαλε στο κεφάλι της και, αγκαλιάζοντας ένα άδειο ντεπόζιτο για να τη βοηθήσει στη πλευστότητα, βούτηξε στη θάλασσα.
Με εφτά μερόνυχτα πεζοπορίας, κρυπτόμενη από τους χωροφύλακες, έφτασε στο Ηράκλειο. Όταν, όμως, έφτασε στο σπίτι που έμενε η κόρη της, έμαθε ότι το παιδί της είχε πεθάνει.
Η Δύναμη της Συγγνώμης: Το Διάζυγιο και η Επαφή με τον Πρώην Σύζυγο
Συντετριμμένη, η Αργυρώ επέστρεψε στη Σπιναλόγκα. Λίγο αργότερα, ο σύζυγός της ζήτησε διαζύγιο. Ήθελε να ξαναφτιάξει τη ζωή του και, με δεδομένη την κατάσταση της Αργυρώς, η έγγαμη συμβίωση ήταν αδύνατη.
Η Αργυρώ, με βαθιά κατανόηση και αγάπη, συμφώνησε στο διαζύγιο, δίνοντας την ευχή της στον πρώην σύζυγο της. Δεν έμεινε, όμως, μόνο στα λόγια. Όταν ο πρώην σύζυγός της ξαναπαντρεύτηκε, η Αργυρώ δραπέτευσε ξανά από τη Σπιναλόγκα, για να παρακολουθήσει τον γάμο από μακριά. Πλησίασε τη νύφη, της ευχήθηκε “να τον αγαπάς” και της άφησε ένα χρηματικό δώρο, που είχε μαζέψει από το επίδομά της. Στη συνέχεια, παρακολουθούσε τις βαφτίσεις των παιδιών του πρώην συζύγου της και άφηνε δώρα, μια σπάνια ένδειξη μεγαλψυχίας και αγάπης.
Η Θεραπεία και η Νέα Αποστολή στην Αγία Βαρβάρα
Το 1957 ήρθε η λύτρωση για τους λεπρούς: ανακαλύφθηκε το φάρμακο για τη λέπρα. Η Σπιναλόγκα έκλεισε και οι ασθενείς, αν και πλέον θεωρούνταν ασφαλείς, μεταφέρθηκαν σε μια ειδική πτέρυγα του Νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγία Βαρβάρα Αττικής.
Στην Αγία Βαρβάρα, η Αργυρώ αφοσιώθηκε στην φροντίδα των ηλικιωμένων ασθενών. Εκεί γνώρισε τον Άγιο Νικηφόρο το Λεπρό και τον Άγιο Ευμένιο Σαριδάκη. Η ζωή της στην Αγία Βαρβάρα ήταν γεμάτη πίστη, προσφορά και αγάπη.
Η Αργυρώ και οι φίλοι της, πιστοί στο τάμα που είχαν κάνει στον Θεό για να βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα, δεν έτρωγαν λάδι, παρά μόνο το Πάσχα, που βουτούσαν το δάχτυλό τους στο λάδι της καντήλας.
Κοίμηση
Η Αργυρώ εκοιμήθη στις 12 Ιουλίου 2014, αφήνοντας πίσω της μια παρακαταθήκη θάρρους, πίστης και αγάπης.
Τίμια Λείψανα και Ευωδία
Τρία χρόνια αργότερα, το 2017, κατά την ανακομιδή των λειψάνων της, απελευθερώθηκε μια θαυματουργή ευωδία, ένα σημάδι αγιότητας.
Η Αργυρώ, μια ταπεινή γυναίκα από την Κρήτη, αγίασε με τη ζωή της. Αντιμετώπισε τις δυσκολίες με πίστη και δύναμη, προσφέροντας αγάπη και συμπόνια σε όλους.
Η ιστορία της εμπνέει και υπενθυμίζει την κρυμμένη αγιότητα μέσα στην ανθρώπινη τραγωδία. Η ευωδία που άφησε πίσω της είναι μια υπενθύμιση της παρουσίας του Παραδείσου στη γη.
Την εικόνα στην αρχή του άρθρου αγιογράφησε ο Βασίλης Μάνεσης