Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης
Χθες 24 Οκτωβρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο της Καίτης Χωματά… Αρκετοί φίλοι δημοσίευσαν μια επιστολή μου θέλοντας μαζί μου να την θυμηθούν… Αναζητώντας στο διαδίκτυο τις δημοσιεύσεις της επιστολής «έπεσα» επάνω σε ένα 20λεπτο φιλμάκι. Ένα αφιέρωμα στην Καίτη Χωματά που έφτιαξαν οι μαθητές του 1ου ΕΠΑ.Λ και του 1ου Σ.Ε.Κ. Αργους.
Είμαι πάρα πολλά χρόνια μακρυά από τα θρανία και έτσι έψαξα να δω τι είναι αυτά τα ΕΠΑ.Λ και Σ.Ε.Κ. Έτσι είδα ότι τα πρώτα είναι Δημόσια Επαγγελματικά Λύκεια με σκοπό την ανάπτυξη των ικανοτήτων των μαθητών στον τεχνικό τομέα και τα ΣΕΚ [Σχολικό Εργαστηριακό Κέντρο] εργαστήρια εκπαίδευσης των μαθητών της τεχνικής εκπαίδευσης, όπου εξασκούνται ώστε να μπορούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Στα πλαίσια αυτής της εξάσκησις μαθητές πριν μερικούς μήνες έφτιαξαν αυτό το φιλμάκι – αφιέρωμα στην Καίτη Χωματά.
Το είδα χθες για πρώτη φορά και παρά τα λάθη του ή μάλλον τις παραλήψεις του, αξίζει να το δουν όλοι…
Επειδή όμως τα παιδιά είναι… παιδιά θέλησα με μία επιστολή μου να τους πω δυό λόγια για τις παραλήψεις που υπάρχουν σε αυτή την ταινία…
Ανεξάρτητα από τα «λάθη» η πρωτοβουλία τους είναι αξιέπαινη.
Τους αξίζουν πολλά μπράβο.
Δείτε την 20λεπτη ταινία και στην συνέχεια διαβάστε την επιστολή που έστειλα σήμερα στα παιδιά…
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=sMjoVTt70L4%5D
Προς τους μαθητές του 1ου ΕΠΑ.Λ και 1ου Σ.Ε.Κ. Άργους
Αγαπητοί φίλοι
Χθες 24 Οκτωβρίου 2011 συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον θάνατο της Καίτης Χωματά.
Σαν ο επί 22 χρόνια παραγωγός της -κυρίως όμως φίλος της- θεώρησα χρέος μου να γράψω δυο λόγια για εκείνη, έτσι γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τους ανθρώπους που κάτι πρόσφεραν σε αυτό τον τόπο…
Κάνοντας αναζήτηση στο διαδίκτυο για να δω ποιοι φίλοι το δημοσίευσαν, έπεσα επάνω στην σελίδα του TVXS και είδα για πρώτη φορά την 20λεπτη ταινία – αφιέρωμα που φτιάξατε για την Καίτη Χωματά…
ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!!!
Είχα μάθει για την εκδήλωση που κάνατε πριν λίγο καιρό στο Άργος για την Καίτη, δεν ήξερα όμως για την ταινία…
Είστε άξιοι συγχαρητηρίων για την δουλεία σας αυτή!!! Νέα παιδιά εσείς, να ασχοληθείτε με μία τραγουδίστρια της γενιάς των γονιών σας και με τόσο όμορφο και τρυφερό τρόπο. Μπράβο παιδιά!
Επειδή όμως δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, μετά τα μπράβο θα ακούσετε και τα λάθη – ή μάλλον τις παραλήψεις που υπάρχουν σε αυτή την ταινία…
Παραλήψεις που οφείλονται μάλλον στον Αλέκο Λίτση – που όπως είδα στους τίτλους τέλους είχε την επιμέλεια και τον συντονισμό. Θα έπρεπε να είχε ψάξει καλύτερα στο διαδίκτυο, όπου ανάμεσα στα άλλα υπήρχε και ένα κείμενο μου στην εφημερίδα “Πρώτο Θέμα” – σας το στέλνω – που έγραψα την ημέρα που έφυγε η Καίτη στις 24-10-2010
Εκεί ο φίλος μας θα έβλεπε ποια ήταν η πορεία της Καίτης από το 1986 έως τον θάνατο της.
Θέλει μεγάλη προσοχή όταν κατά πιανόμαστε με πρόσωπα που έγραψαν ιστορία σε κάποιο τομέα…
Ποτέ δεν φτάνει μία “πηγή” γιατί αυτή η μία..”πηγή” μπορεί να έχει προσωπικούς λόγους να θέλει να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα..
Τι λείπει από την ταινία σας;; Η πιο γόνιμη περίοδος της Καίτης Χωματά. Η επανεμφάνιση της το 1986 και η πορεία της για τα επόμενα 22 χρόνια που ήταν και τα πιο σημαντικά..
Γνώρισα την Καίτη το 1986 στην μπουάτ “Μαρκίζα” των Εξαρχείων. Μόλις είχε ξεπεράσει την πρώτη μάχη της με τον καρκίνο που την είχε κρατήσει αρκετά χρόνια μακρυά από το τραγούδι. Δημοσιογράφος ήμουν τότε και διευθυντής σε θέατρα και ας πούμε υπεύθυνος στην διαφήμιση της “Μαρκίζας”. Η Καίτη ήταν η αφορμή που ανακατεύθηκα με την παραγωγή συναυλιών..
Έτσι – παρά τα προβλήματα που κατά καιρούς είχαμε μεταξύ μας, όπως όλοι οι άνθρωποι – η συνεργασία μας κράτησε 22 χρόνια, μέχρι δηλαδή το 2008 που κάναμε την τελευταία μας συναυλία στην Τήνο.
Δεν θέλω να σας ζαλίσω με το τι κάναμε μαζί αυτά τα 22 χρόνια, μπορείτε να τα διαβάσετε στο κείμενο μου στο “Πρώτο Θέμα” αλλά και αλλού, με μια ματιά στο διαδίκτυο.
Δεν μπορεί όμως κανείς να κάνει ένα αφιέρωμα στην Καίτη Χωματά και να σταθεί μόνο στην δεκαετία του 1960 και στα χρόνια των μπουάτ, μια περίοδο που κράτησε κάτι λιγότερο από δέκα χρόνια μια και η Χούντα διέλυσε τις μπουάτ…
Δεν θα είναι ολοκληρωμένο το αφιέρωμα…
Η Καίτη μετά από τις μπουάτ πέρασε κάποια χρόνια “σιωπής”..Έπειτα ήρθαν οι αρρώστιες που την κράτησαν πολλά χρόνια μακρυά από το τραγούδι. Και ουσιαστικά η νέα πορεία της ξεκινά το 1986 και κρατά ως τον θάνατο της.
Το σημαντικά αυτό διάστημα για την Καίτη, απουσιάζει από την ταινία σας…
Δεν μπορούμε να μιλάμε για την Χωματά και να μην πούμε ότι το 1987 άφησε τις μπουάτ των 80 ή 100 ατόμων και βγήκε μαζί μου σε μεγάλα θέατρα και γήπεδα; Το 1987 στο Στάδιο “Ειρήνης και Φιλίας”,το 1989 στο θέατρο “Λυκαβηττού” όπου γιόρτασε τα 25 χρόνια της στο μουσικό χώρο παρουσία 9000 θεατών [χωρητικότητα του θεάτρου 4000 θεατές!!!!], η την συναυλία μας το 1990 στο “Παλαί ντε σπόρ” της Θεσσαλονίκης παρουσία 7500 θεατών [χωρητικότητα 6.500 θεατών!!!]
Αυτοί ήταν “σταθμοί” στην πορεία της Χωματά… Όπως ξεχωριστές ήταν όλες οι συναυλίες μας σε όλη την Ελλάδα όπου γεμίσαμε όλα τα μεγάλα θέατρα, η ακόμα η παρουσία της Καίτης στις συναυλίες που οργάνωσα για λογαριασμό του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας το 1999-2000 για τα στρατευμένα παιδιά μας από την Κοζάνη και την Βέροια ως την ακριτική Κάλυμνο. Ξεχωριστή στιγμή για την πορεία της Καίτης ήταν και η συμμετοχή της σε συναυλίες που οργάνωσα το 2000-2003 υλοποιώντας πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που ασχολήθηκε τότε για πρώτη φορά με τον Πολιτισμό…
Όλα αυτά και άλλα πολλά απουσιάζουν – έστω και σαν αναφορά- από την ταινία σας…
Ίσως όμως δεν έχετε απόλυτα εσείς την ευθύνη…
Από ότι είδα στους τίτλους τέλους βασιστήκατε στο αρχείο του κ. Μιχάλη Βιολάρη.
Εκεί ήταν το λάθος σας…
Ο κ. Βιολάρης ήταν στα πρώτα του βήματα με την Καίτη στις μπουάτ της Πλάκας. Η πορεία που ακολούθησε στην συνέχεια ήταν στα λαϊκά μαγαζιά. Συγκεκριμένα τα τελευταία 22 χρόνια βρέθηκε μαζί μας σε πέντε συναυλίες το 1992 και αφιλοκερδώς για δύο τραγούδια στο “Λυκαβηττό” το 1989 στα “25 χρόνια της Χωματά”.
Επίσης σε κάποιες συναυλίες που οργάνωνε ο ίδιος και ήθελε και την Καίτη για να μπορεί πιο εύκολα να τις πουλήσει σε Δήμους….
Έτσι το αρχείο του – όσο αφορά την Χωματά – αρχίζει και τελειώνει στα πρώτα τους χρόνια στην δεκαετία του 1960 και ως την ταινία “Σκιές στην άμμο” το 1970. Αρα η πηγή σας ήταν ελλιπής…
Βέβαια στην ταινία είδα φωτογραφίες της Καίτης από δικές μου δουλειές όπως με τον Γιώργο Ζωγράφο στο “Παλαί” της Θεσσαλονίκης το 1990, από τον “Λυκαβηττό” το 1989, από τις πρώτες πρόβες στην “Αυλαία” που έφτιαξα για εκείνη το 1987 ακόμα και από την μοναδική μας συνεργασία με τον Βιολάρη στο “Παλλάς” το 1992…
Αναφέρατε στην ταινία σας την τελευταία εμφάνιση της Καίτης, τις λίγες δηλαδή παραστάσεις που έδωσε το 2009 σε μια μουσική σκηνή στο Γκάζι παρέα με τον Μάκη Δελαπόρτα.
Το αφιέρωμα σας έχει ένα κενό 22 χρόνων. Των πιο σημαντικών της πορείας της Καίτης Χωματά αν εξαιρέσουμε το διάστημα της ηχογράφησεις των τραγουδιών της την δεκαετία του 1960.
Αν ο φίλος “συντονιστής” της ταινίας είχε ψάξει καλύτερα και δεν είχε βασιστεί σε λάθος “πηγή” θα μπορούσα να σας είχα δώσει πέρα από το τεράστιο φωτογραφικό υλικό που έχω, αποσπάσματα από όλες τις συναυλίες που κάναμε μαζί με την Καίτη…
Κλείνοντας θέλω να σας πω, ότι όλα αυτά δεν μειώνουν την άξια συγχαρητηρίων προσπάθεια σας, την πρωτοβουλία που είχατε να ασχοληθείτε με μια τόσο σημαντική, ξεχωριστή φωνή του τραγουδιού μας και θέλω να συνεχίσετε με τέτοιες πρωτοβουλίες και είμαι στην διάθεση σας από εδώ και πέρα, όμως…
Όμως ποτέ μία.. “πηγή” αν θέλετε αυτό που κάνετε να έχει αξία γι αυτούς που θα το δουν όταν εμείς όλοι δεν θα είμαστε εδώ, ούτε θα μπορούμε να μιλήσουμε – όπως κάνω εγώ τώρα – για να δώσουμε το σωστό “πορτραίτο”, την σωστή εικόνα του προσώπου που θέλουμε να τιμήσουμε…
Και γι αυτό τον τελευταίο λόγο – της αποκατάστασης της αλήθειας – περιμένω να δω από τις σελίδες σας την επιστολή μου αυτή και μαζί και τα σχόλια σας…
Καλή συνέχεια στη ζωή σας…
Δημήτρης Κραουνάκης
Παραγωγός Πολιτιστικών Εκδηλώσεων
