Με μια Ματιά
Ο γέροντας Ανανίας Κουστένης συνδέει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου με την Επανάσταση του 1821, αναδεικνύοντας την ιστορική αναμονή για τον λυτρωτή και την πνευματική προετοιμασία των Ελλήνων υπό την σκλαβιά των Οθωμανών. Αναφέρεται στην σημασία της Θεοτόκου για τη σωτηρία και την ελευθερία, καθώς και στον ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διατήρηση της πίστης και του έθνους. Επισημαίνει τη συμβολή κληρικών, λαϊκών και μαρτύρων στον αγώνα, τονίζοντας την ανάγκη για ενότητα και πίστη στην σύγχρονη εποχή. Κλείνει με αναφορά στην ανταπόκριση των νέων στην εκκλησία, υπογραμμίζοντας την διαχρονική σημασία της Ορθοδοξίας.
Δείτε το Βίντεο
Ο Πόνος της Ανθρωπότητας και η Προσμονή του Λυτρωτή
Ο γέροντας Ανανίας Κουστένης ξεκινά αναφερόμενος στον απερίγραπτο πόνο των πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας όταν έχασαν τον επίγειο παράδεισο και εξορίστηκαν στη γη. Υπογραμμίζει τα πολλά και μεγάλα βάσανα που υπέστησαν, όπως οι πόνοι, οι ταλαιπωρίες, τα αγκάθια και οι τρίβολοι που πατούσαν. Αναφέρει επίσης τις λύπες για τα τέκνα τους και τον αγώνα τους να κερδίσουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους. Παρά τις δυσκολίες, οι άνθρωποι είχαν μια κρυφή χαρά, το λεγόμενο “πρωτεευαγγέλιο”. Μέσα στον παράδεισο, λίγο πριν την έξωσή τους, ο Θεός τους υποσχέθηκε ότι θα στείλει το σπέρμα της γυναικός που θα τους ελευθερώσει και θα τιμωρήσει τον διάβολο. Έτσι, οι γενεές ανθρώπων περίμεναν τον ερχομό του λυτρωτή. Η μία ημέρα παρέδιδε στην άλλη αυτή την αναμονή, αυτή τη χαρμόσυνη αναγγελία, αυτό το μεγάλο νέο και τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό, όπως λέει ο Δαυίδ, “ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νυξ νυκτί αναγγέλει γνώσιν”. Η μία μέρα έλεγε στην άλλη το λόγο του Θεού, το πρωτεευαγγέλιο, τον ερχομό του λυτρωτή, και η μία νύχτα έλεγε στην άλλη τη γνώση, που είναι το φως της γνώσεως, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, το φως του κόσμου και των ψυχών. Οι γενεές περίμεναν και οι αιώνες καρτερούσαν, και ο άνθρωπος ρωτούσε συνεχώς για νέα, και το μοναδικό νέο ήταν η προσμονή του λυτρωτή Ιησού Χριστού. Με τα λόγια του Δαυίδ και άλλων προφητών και δικαίων, παρακαλούσαν σηκώνοντας τα μάτια και τα χέρια τους προς τους ουρανούς, λέγοντας στον Κύριο: “Κλίνουν Κύριε τους ουρανούς και κατάβηθι, ελθέ, μη χρονίσεις”. Έλεγαν ότι δεν μπορούσαν άλλο να αντέξουν κάτω από το πέλμα του νοητού Φαραώ, κάτω από την εξουσία του μεγάλου τυράννου, του έκπτωτου αρχαγγέλου, του μεγάλου αδικητή και των οργάνων του. Δεν άντεχαν άλλο το θάνατο, τη φθορά, την απάτη, την αμαρτία, και ένιωθαν κατακαημένοι, καταχρεωμένοι, άδειοι και απελπισμένοι.
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου: Η Αρχή της Σωτηρίας
Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον αρχάγγελο Γαβριήλ στη Ναζαρέτ για να αναγγείλει στην Παρθένο Μαρία την προαιώνια βουλή, τη σύλληψη του Υιού και Λόγου του Θεού στα πανάγια σπλάγχνα της εκ Πνεύματος Αγίου. Με τη φωνή του ο αρχάγγελος είπε “Χαίρε κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου”, και τότε χαρίστηκαν τα σύμπαντα. Μαζί με τον υμνογράφο, έλεγαν “Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν”. Η εορτή του Ευαγγελισμού είναι το θεμέλιο και η αρχή της σωτηρίας μας, είναι η αρχή της θείας οικονομίας, και όλα αυτά τα καλά έγιναν δια της Θεοτόκου. Γι’ αυτό, από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει μεγαλοπρεπώς και χαρμόσυνα την πανίερη εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, τιμώντας τη σύλληψη του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αυτό είναι το νοηματικό περιεχόμενο του Ευαγγελισμού: ο αρχάγγελος ευαγγελίστηκε ότι η Μαρία θα συλλάβει τον Υιόν του Θεού ως τέλειο άνθρωπο εκ Πνεύματος Αγίου, ο οποίος θα τεθεί επικεφαλής της ανθρωπότητας και θα δημιουργήσει την Εκκλησία και τη θεία βασιλεία της οποίας δεν θα υπάρξει τέλος. Η Μαριάμ άκουσε αυτά τα λόγια και εξεπλάγη, ρωτώντας πώς θα γίνει αυτό αφού δεν γνωρίζει άνδρα. Ο αρχάγγελος Γαβριήλ της απάντησε: “Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σε”. Εξήγησε ότι το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε αυτήν και η δύναμις του Υψίστου, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Θεού δύναμις και Θεού σοφία), θα την επισκιάσει. Ο Ύψιστος βέβαια είναι ο Θεός Πατήρ, η πηγή της Θεότητος, εξ ου τα πάντα. Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος, είναι δι’ ου τα πάντα εγένοντο, και το Άγιο Πνεύμα είναι εν ω τα πάντα διακυβερνώνται, παίρνουν ζωή, υπόσταση και οντότητα, εμψυχώνονται, ζουν και κινούνται και υπάρχουν. Η εορτή του Ευαγγελισμού είναι μεγάλη και τρισμέγιστη.
Η Συγκατάθεση της Θεοτόκου και η Νέα Δημιουργία
Αφού άκουσε τα λόγια του Ευαγγελισμού από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, η Παρθένος Μαρία έσκυψε το κεφάλι της και έδωσε τη συγκατάθεσή της λέγοντας “Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”. Στη συνέχεια, ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει ότι ο άγγελος αναχώρησε από κοντά της. Ο άγγελος περίμενε να ακούσει τη δική της απόφαση, τη δική της βουλή, αφού της είχε ανακοινώσει την προαιώνια βουλή του Θεού. Ήθελε να ακούσει το δικό της “ναι”, γιατί η παλαιά Εύα είπε το μεγάλο “όχι” στο Θεό και χάσαμε τα πάντα, ενώ η Νέα Εύα, η Θεοτόκος, είπε το μεγάλο “ναι” και κερδίσαμε τα πάντα. Γι’ αυτό και ψάλλουμε “Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν”. Η σωτηρία ήρθε από τον ουρανό, από το Θεό δια του Κυρίου Ιησού Χριστού, του ενανθρωπήσαντος Υιού και Λόγου του Θεού, που προήλθε εκ της Παρθένου Μαρίας και εκ Πνεύματος Αγίου. Έχουμε εδώ νέα πλάση, νέα δημιουργία, ανακαίνιση, αναγέννηση, πάλι γένεση. Η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει αυτή την εορτή μεγαλοπρεπώς και θεσπεσίως μέχρι σήμερα και μέχρι τη συντέλεια του αιώνος, και ευφραίνεται πάσα πνοή και ύπαρξη.
Η Επίσκεψη στην Ελισάβετ και η Ανάγκη για Κοινωνία
Η Παναγία δεν μπόρεσε να αντέξει το μεγάλο νέο της μοναδικής κυοφορίας και έσπευσε να το ανακοινώσει στην εξαδέλφη της Ελισάβετ στην ορεινή Ιουδαία. Όταν έχουμε κάτι πολύ μεγάλο, είτε χαρά είτε λύπη, θέλουμε κάπου να το ανακοινώσουμε, με κάποιον να το μοιραστούμε, κάπου να το πούμε και να το αναφέρουμε, γιατί ο άνθρωπος είναι ον εν διαλόγω και ον εν αναφορά. Θέλει να διαλέγεται και να αναφέρεται, και αν σταματήσει να το κάνει αυτό, απομονώνεται. Γι’ αυτό και η εξομολόγηση είναι βαθύτατη ψυχική ανάγκη. Ο Ευριπίδης έλεγε ότι και στον αέρα να μιλήσεις κάνει καλό, και ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Εφεσίους ότι “παν το φανερούμενον φως εστί”, δηλαδή ό,τι φανερώνεται, ό,τι βγαίνει προς τα έξω, γίνεται φως και ελευθερία.
Το Μυστήριο της Εξομολόγησης
Η Εκκλησία περιέβαλε την εξομολόγησή μας με την αίγλη του μυστηρίου για να έχει εγκυρότητα, επισημότητα, να είναι απόρρητη, κατοχυρωμένη και βέβαιη. Γι’ αυτό μας καλεί πάντοτε η Εκκλησία να μετανοούμε και να εξομολογούμαστε. Ο Θεός συγχωρεί όλα όσα εξομολογούμαστε και δεν συγχωρεί μονάχα εκείνα για τα οποία δεν ζητάμε τη συγγνώμη του, όχι γιατί δεν μπορεί, αλλά γιατί δεν θέλει να καταργήσει την ελευθερία μας, το δώρο του αυτεξουσίου.
Η Σκλαβιά του Γένους και η Αναλογία με την Ανθρωπότητα
Ένα δημοτικό τραγούδι λέει “Χαρά που το χουν τα βουνά και κάμπει περηφάνεια, γιατί γιορτάζει η Παναγιά γιορτάζει και η πατρίδα”. Το γένος των Ελλήνων Ορθοδόξων πέρασε και εκείνο μια σκλαβιά σαν εκείνη της ανθρωπότητας πριν από τον Χριστό, κάτω από το πέλμα των μουσουλμάνων, των απίστων και αθέων Αγαρηνών. Υπέφεραν τα πάντα, πόνεσαν, λυπήθηκαν, αδικήθηκαν, σταυρώθηκαν και πέρασαν και αυτοί τη μεγάλη Παρασκευή του γένους. Πέρασαν δύσκολα, και όταν ο Μωάμεθ ο Β’, κατέβασε από την Αγία Σοφία τον τίμιο σταυρό της Ορθοδοξίας και τον έριξε με πάταγο και σατανική ευχαρίστηση, υψώνοντας εκεί την ερυθρά ημισέληνο, ο σταυρός αυτός δεν χάθηκε, αλλά πήγε και μπήκε στις καρδιές και τις υπάρξεις όλων των σκλαβωμένων Ελλήνων Ορθοδόξων.
Η Πνευματική Αντίσταση και οι Νεομάρτυρες
Εκείνοι οι σκλάβοι, οι πατέρες μας, μπήκαν στη ζωή του Χριστού τη σταυρωμένη. Μετανόησαν, έκλαψαν, σταυρώθηκαν με τον Χριστό, αναγεννήθηκαν, ανακαινίστηκαν και αγίασαν. Ζούσαν σαν καλόγεροι, σαν μοναχοί, ήταν λιπόσαρκοι, ζούσαν ταπεινά, έκαναν ακολουθίες, προσευχές, μυστικές λειτουργίες, νηστείες μεγάλες και ό,τι άλλο μπορούσαν, και έγιναν ένθεοι, αγιασμένοι, υπέροχοι. Από εκεί ξεκίνησαν οι πρώτοι βλαστοί, οι νεομάρτυρες, οι πρώτοι πνευματικοί αντιστασιακοί που δεν σκότωσαν κανέναν με όπλα συμβατικά, αλλά παρέδωκαν τον εαυτό τους στο σταυρό και στο θάνατο, στα μαρτύρια και στα βάσανα, επισφραγίζοντας την πίστη και την ομολογία τους με το μαρτυρικό θάνατο. Αυτό συνέβαινε σε σημείο που θαύμαζαν όχι μόνο οι Έλληνες Ορθόδοξοι, αλλά και οι ίδιοι οι κατακτητές. Όταν έβλεπαν πάνω στα σώματα των μαρτύρων να κατεβαίνει το φως του Χριστού, το φως του Αγίου Πνεύματος, και να μένει για μέρες, φωτίζοντας και λάμποντας τη νύχτα, αναρωτιόνταν για το θαύμα και έλεγαν ότι η δική τους θρησκεία, ο μουσουλμανισμός, ήταν ψεύτικη, ενώ των Ορθοδόξων Χριστιανών ήταν η αληθινή. Πολλοί από αυτούς τους μουσουλμάνους, τους καλοπροαίρετους, άλλαξαν πίστη, μετανόησαν, βαπτίστηκαν και μαρτύρησαν. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του μουσουλμάνου φρουρού στον Πανάγιο Τάφο τον 16ο αιώνα, ο οποίος, όταν είδε το Άγιο Φως να σχίζει την κολόνα και να πηγαίνει στον Ορθόδοξο Πατριάρχη, αναφώνησε “μεγάλη πίστη στους χριστιανούς” και θανατώθηκε από τους υπόλοιπους Τούρκους, καταλήγοντας νεομάρτυρας. Οι νεομάρτυρες βοήθησαν τα μέγιστα το σκλαβωμένο γένος, γι’ αυτό και τους χρωστάμε πολλά.
Η Συμβολή και Άλλων στην Εθνική Παλιγγενεσία
Βοήθησαν επίσης οι κλέφτες και αρματολοί, οι διδάσκαλοι των κρυφών σχολείων, οι καλόγεροι, οι παπάδες, οι λαϊκοί, και κυρίως οι Ελληνίδες και οι υπόλοιπες Ορθόδοξες γυναίκες, οι οποίες με τη μητρική τους αγκαλιά, όντας ο πρώτος άμβωνας και η πρώτη ιεροκήρυκας, ενστάλλαξαν στην ψυχή των παιδιών τη θεία πίστη και το ερωτικό στοιχείο της Εκκλησίας. Πολλές ήταν οι επώνυμες και ανώνυμες γυναίκες που πρόσφεραν θυσία τον εαυτό τους στην υπόθεση της πίστεως και της πατρίδος. Η μνήμη τους ας είναι αιώνια.
Η Κληρονομιά των Ηρώων και οι Σύγχρονες Προκλήσεις
Ο δεύτερος εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς, λέει σε ένα ποίημά του ότι αν αστοχήσουμε και ξεχάσουμε την πατρίδα και την πίστη, θα μας δικάσουν οι νεκροί και οι αγέννητοι. Οι νεκροί έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος και μας παρέδωκαν την πατρίδα ελεύθερη, επιτρέποντάς μας να τελούμε τα της θρησκείας μας ελεύθερα, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Αυτό είναι σημαντικό και μας επιτρέπει να τους μνημονεύουμε, να τους ευγνωμονούμε για τη θυσία και την προσφορά τους, να παρακαλούμε για την ανάπαυση της ψυχής τους και, προπαντός, να εμπνεόμαστε από το υπέροχο παράδειγμά τους και να προβαίνουμε και εμείς σε πράξεις γενναίες και μεγάλες και ηρωικές. Τότε αξίζει κανείς να ζει, να αισθάνεται, να λέγεται άνθρωπος, και μάλιστα χριστιανός και Έλληνας χριστιανός. Ένα ψήφισμα της διοίκησης της δυτικής Στερεάς Ελλάδος ανέφερε προς το λαό: “Μάθετε λοιπόν ότι είστε χριστιανοί Έλληνες και με τούτον το όνομα να κράζεστε. Αυτό σας πρέπει, αυτό είναι ιδικόν σας”. Σήμερα, όμως, πολλοί προσπαθούν να διαγράψουν το “χριστιανός ορθόδοξος” και το “Έλληνας”. Υπάρχει ο κίνδυνος μιας έκπτωσης σε ένα νέο ραγιαδισμό. Πρέπει να κρατήσουμε την πίστη μας στην Ορθοδοξία και την εθνικότητά μας, που είναι δώρα του Θεού. Μας αδίκησαν, μας πήραν, μας παίρνουν, και φτάνουν σήμερα να λένε ότι η πολιτική τους είναι να μην διεκδικούν τίποτα, ενώ η Βαλκανική φλέγεται.
Η Θεϊκή Παρέμβαση και η Αντίσταση
Ο μεγάλος Μακρυγιάννης γράφει στα απομνημονεύματά του ότι οι άνθρωποι έκαναν σχέδια, αλλά ο Γεωροθεός τους τα χάλαγε. Ο Θεός, ο παντοκράτωρ, ο Κύριος των Δυνάμεων, χάλασε τα μηχανεύματά τους. Παντοκράτωρ είναι ένας και μόνος, ο Κύριος, ο σταυρωθείς και αναστάς, Εκείνος που κρατάει στα χέρια του τις κλείδες του θανάτου και του Άδου. Αυτός είναι ο αφέντης της ιστορίας και του κόσμου, Αυτός κρατάει στα χέρια του τα σύμπαντα. Λέμε στην Παναγία “Χαίρε ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα”. Ο Μέγας Βασίλειος ρωτά πού στέκεται η γη, και απαντά ότι στηρίζεται στην αγάπη του Θεού και στους νόμους και τις δυνάμεις που έθεσε Εκείνος. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες πρέπει να κάνουμε αντίσταση, και ο Μάρτιος προσφέρεται. Ένα άσμα έλεγε στις παραμονές του ’21: “Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το λένε τα είδωνια, κρυφά το λέει και ο γούμενος από την Άγρα. Παιδιά, για μεταλάβετε, για εξομολογηθείτε. Δεν είναι ο περσινός καιρός και ο φετινός χειμώνας, γιατί εσηκώθη πόλεμος”.
Η Επανάσταση του 1821: Αγώνας για Πίστη και Ελευθερία
Το Μάρτιο του 1821 εσηκώθη πόλεμος κατά των απίστων, αθέων, τυράννων και κατακτητών, υπέρ πίστεως και πατρίδος, για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, με ένα σύνθημα: “Να διώξουμε τον τύραννο ή όλοι να χαθούμε, ή ελευθερία ή θάνατος”. Η ελευθερία είναι το Πνεύμα το Άγιο, το πνεύμα εκείνο της ελευθερίας που ύμνησε ο Διονύσιος Σολωμός, το πνεύμα που βγήκε από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά και φωνάζει “Χαίρε, ω χαίρε, ελευθεριά!”. Το πνεύμα αυτό πήγε στην Τριπολιτσά, στο Μεσολόγγι, στα Δερβενάκια, σε στεριές, θάλασσες, νησιά, βουνά, κρυψώνες, λημέρια αρματολών, πόλεις, χωριά, συνοικίες, χωράφια, παντού, και ξεσήκωσε τους γενναίους Ορθόδοξους Έλληνες σε επανάσταση. Ο πόθος για την ελευθερία ήρθε από τον ουρανό σαν βροχή, όπως ήλθε η προαιώνιος βουλή στην Παρθένο Μαρία μέσω του Γαβριήλ για την ελευθέρωση του γένους των ανθρώπων δια του Ιησού Χριστού. Μας είπαν τρελούς που κάναμε την επανάσταση, αλλά αν δεν ήμασταν τρελοί, δεν θα την κάναμε. Οι γενναίοι πολεμάρχοι μέθησαν από το αθάνατο κρασί του ’21, το κρασί της φιλοθείας, γιατί ήταν φιλόθεοι, αγαπούσαν το Θεό, άκουγαν το Χριστό, έκαναν τα θελήματά Του και Τον είχαν στην ψυχή και τη ζωή τους, κάνοντας πολλές θυσίες για την πίστη και το γένος.
Η Φιλοθεία των Αγωνιστών και του Κλήρου
Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα των μεγάλων πολεμάρχων, σε κάθε σελίδα αναφέρονται εμμέσως ή αμέσως στο Θεό, στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγίους, στους μάρτυρες και στους ήρωες, στα πνεύματα και στις ψυχές των δικαίων. Ήταν φιλόθεοι, και ήταν φιλόθεος ο ιερός κλήρος, για τον οποίο ο υπασπιστής του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), γράφει στα απομνημονεύματά του ότι ο ελληνικός κλήρος ήταν προορισμένος άνωθεν να διαβρεθεί τόσο φιλόπατρης και να σώσει ολόκληρο το έθνος. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο κλήρος ανέλαβε την κηδεμονία ενός έθνους απροστάτευτου που δεν είχε άλλο στήριγμα παρά μόνο τη θρησκεία. Ο κλήρος αγκάλιασε το ορφανό έθνος των Ελλήνων, το προστάτευσε, το παρηγόρησε, το βοήθησε, το έσωσε, και γι’ αυτό η Εκκλησία υπήρξε τροφός και φρουρός του γένους των Ελλήνων. Τους έμαθαν γράμματα, διέσωσαν τις παραδόσεις και την ιστορία και το οδήγησαν στη μεγάλη και γλυκιά αυγή του ’21. Οι λαϊκοί φοβούνταν να αρχίσουν την επανάσταση, αλλά οι γενναίοι κληρικοί και μοναχοί πήραν μαζί με το σταυρό στα χέρια τους και τα όπλα, τα οποία ευλόγησαν και με τα οποία ελευθέρωσαν τον τύραννο και την πατρίδα. Σήμερα εύκολα τους κατηγορούμε, αλλά στην εποχή τους θα τους λέγαμε το μεγάλο μπράβο. Οι αρχιερείς επέτρεψαν στους ιερείς να κάνουν παρακλήσεις και δεήσεις υπέρ της επιτυχίας της επαναστάσεως, και όταν οι λαϊκοί είδαν τους παπάδες και τους μοναχούς να παίρνουν τα όπλα, άρπαξαν και εκείνοι τα όπλα, ορμώντας κατά των Τούρκων με το σύνθημα “Μη μείνει Τούρκος στο Μωριά μηδέ στον κόσμο όλον”. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης σημειώνει ότι η ψυχή και η καρδιά της επαναστάσεως, μαζί με τον Άγιο Γρηγόριο τον Ε’, ήταν η ομόνοια, η σύμπνοια και η ενότητα που υπήρχε στην αρχή.
Η Διχόνοια και οι Μεγάλοι Ηγέτες του Αγώνα
Δυστυχώς, η επάρατη διχόνοια μας χάλασε, η οποία και σήμερα μας ταλαιπωρεί. Οι πολιτικοί μας, εφαρμόζοντας το δόγμα των αρχαίων Ρωμαίων, μας διαιρούν με τα κόμματα, λες και οι Έλληνες δεν είναι πατριώτες, δεν θέλουν το καλό τους, δεν είναι λογικοί, δεν έχουν ψυχή, δεν είναι υπέροχοι. Οι Έλληνες έχουν καρδιά, αισθήματα, αγάπη, και όταν τους αγγίξεις το φιλότιμο, κάνουν τις μεγαλύτερες θυσίες και ηρωικότερες πράξεις, γίνονται παραδείγματα αυτοθυσίας και ηρωισμού, όταν έχουν αρχηγούς που κάνουν πράξη αυτά που λένε στη θεωρία. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Μεγάλος Μακρυγιάννης, η Μαντώ Μαυρογένους, η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι γνωστοί και άγνωστοι, έχοντας υπέροχο παράδειγμα πίστεως και πατριωτισμού, προχωρούσαν μπροστά και ακολουθούσε ο λαός. Γι’ αυτό έκαναν τόσες μεγάλες μάχες και ελευθέρωσαν την πατρίδα μας, συγκινώντας όλο τον κόσμο και δημιουργώντας ρεύμα φιλελληνισμού. Στην αρχή είχαν μαγκούρες, αξίνες και ρόπαλα, αλλά είχαν τη βοήθεια, τη δύναμη και τη σκέπη του Χριστού. Αυτοί οι άγυμναστοι, άτακτοι, φοβισμένοι και δυσκολεμένοι άνθρωποι έγιναν λιοντάρια, ήρωες, μεγάλοι, νικώντας τους Τούρκους και θαυμάζοντας τον ουρανό και τη γη κάτω από το σκληρό βλέμμα των μεγάλων δυνάμεων που ήταν εναντίον μας. Με την αγία πίστη του Χριστού νικήσαμε και κάναμε το θαύμα του ’21.
Η Αναγνώριση της Θεϊκής Βοήθειας και οι Σύγχρονες Απειλές
Ο μέγας Ιωάννης Καποδίστριας, στην Τετάρτη Εθνική Συνέλευση του 1829, είπε: “Ας δοξάσωμεν ολοψύχως τον Ύψιστον Θεόν, ας ευλογήσωμεν το άγιον αυτού όνομα, η ευσπλαχνία του δια θαυμάτων έσωσε την Ελλάδα”. Πώς να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς τους γενναίους και μεγάλους του 1821, τους πατριάρχες, αρχιερείς, ιερείς, διακόνους, μοναχούς, λαϊκούς, ήρωες, ηρωίδες, φιλέλληνες, ναυτικούς, στεριανούς, τους μεγάλους των ελληνικών παροικιών του εξωτερικού, τους εμπόρους και όλους όσοι πρόσφεραν τα πάντα για την πίστη και το γένος. Πολλοί από το εξωτερικό άφηναν τις δουλειές τους και έρχονταν να πολεμήσουν, φέρνοντας χρήματα και την ίδια τους την ύπαρξη και προπαντός την αγάπη, το θάρρος και τη διάθεση θυσίας. Σήμερα μας τυραννούν από παντού και ύπουλα, έχουμε νέα τυραννία χειρότερη από την παλαιά. Το Άγιο Πνεύμα, το πνεύμα της ελευθερίας, το πνεύμα των προγόνων μας, μας το ψιθυρίζει στα αυτιά.
Επίλογος με το Άρθρο του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι μέγιστο γεγονός. Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από δημοσίευμα του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην εφημερίδα “Τα Νέα” (23/3/1999). Ο κ. Παπαδόπουλος έγραφε ότι παλιά πήγαινε κάθε Παρασκευή στην εκκλησία για τους Χαιρετισμούς όχι από θρησκευτικό καθήκον, αλλά για αισθητικούς λόγους, του άρεσαν τα ποιήματα, οι μελωδίες, οι φωνές των ψαλτών και ο κόσμος που προσευχόταν. Όμως, πρόσφατα αποφάσισε να ξαναπάει στην Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα και έμεινε έκπληκτος από το πλήθος, με ανθρώπους κάθε ηλικίας και πολλούς αλλοδαπούς, ιδιαίτερα νέους με διαφορετική εμφάνιση. Παρά το κρύο, πολλοί παρακολουθούσαν την ακολουθία αμίλητοι στο προαύλιο. Ένας νεαρός αλλοδαπός ρώτησε για τον ύμνο “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ” και όταν έμαθε ποιος είναι, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και είπε καταπληκτικό, με τα μάτια του να λάμπουν. Αναφώνησε: “Να το υπερμάχω, να ο Ευαγγελισμός Θεοτόκου! Τι είναι Ορθοδοξία; Η αλήθεια είναι η Ορθοδοξία μας!” . Γι’ αυτό όλοι πηγαίνουμε στους ναούς για τους Χαιρετισμούς για να τιμήσουμε τη Θεοτόκο, και ας είναι και από συνήθεια, γιατί εκεί η ψυχή μας πλάθεται και ευλογείται . Ας ψάλουμε τώρα το καταπληκτικό που άκουσε ο αλλοδαπός: “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια, ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον, εκ παντοίων κινδύνων ελευθέρωσον ημάς, ίνα κράζωμεν σοι· Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε” . Η Παναγία ας είναι βοηθός μας.